Náttúrufræðingurinn - 1951, Qupperneq 32

174
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Fellafífli hefur verið' safnað víða um
land, og í öllum landshlutum, og aðeins
lítill hluti þess; sem safnað hefur verið, er
afbrigðilegur. Breytileikinn er aðallega
fólginn í lögun biðunnar, kirtilhæringu
stöngulsins og hæð, og útliti stöngulblað-
anna. En þessi einkenni eru svo óstöðug,
að sérfræðingar hafa ekki talið sér fært að
nota þau sem tegundaeinkenni, þ. e. að
kljúfa nýjar tegundir út úr fellafíflinum.
En eru þá ekki til einliver afbrigði eða til-
brigði af honum munu menn spyrja. Hing-
að til hefur verið lýst aðeins einu afbrigði
(varietet), og eitt tilbrigði (forma) nefnt á
nafn. Afbrigðinu (var. adenoterum Om.)
lýsir norskur undafíflafræðingurinn S. ().
F. Omang á þessa leið: Caulis magis —
apice abundanter — glandulosus et infra
capitulum sparsius pilosis. Þ. e.: Stöngull-
inn meira kirtilhærður; efst þéttkirtilhærð-
ur en gishærður.
Afbrigði þessu hefur verið safnað á
Vestfjörðum aðallega; getur Omang þess,
að sum eintakanna hafi verið hávaxnari
(allt að ‘50 cm) og stöngulblöðin þroskaðri.
Þessi einkenni virðast þó ekki liafa verið
það áberandi, að hann álíti rétt, að leggja
frábrugðnu eintökin til grundvallar fyrir
nýju afbrigði.
Þá hefur sænski undafíflafræðingurinn
H. Dahlstedt (nú látinn) nafngreint eitt
eintak af fellafífli frá Mávahlíð á Snæfells-
nesi, og kallar liann það „tubulosa“. Ég hef
séð eintakið, og er Jrað frábrugðið aðalteg-
und í Jrví, að það hefur hnöttóttari biðu og
styttri krónur.
Hinn sérkennilegi fellafífill, er ég fann
;i Þingvöllum, getur ekki talizt til afbrigð-
isins aclenolerum, Jrar sem hann hefur alls
Hieracium alpinum (L.)
Iiachh. v. maximum n. var.