Náttúrufræðingurinn - 1951, Qupperneq 33

NÝTT AFBRIGÐI AF FELLAFÍFLI
175
ekki meira kirtilhærðan stöngul, né minna hærðan en gengur og ger-
ist um aðaltegund.
Meginmunurinn á aðaltegund og Þingvalla-eintökunum er fólg-
inn í eftirfarandi einkennum:
„Stöngullinn 25—35 cm hár. Stofnhvirfingsblöðin fremur fá, mjög
stilklöng (stilkur 7 cm, lilaðka 7 cm). Stöngulblöðin 3—4, aðeins eitt
þeirra ofan við miðjan stöngul. 2—3 neðri blöðin mjög vel þroskuð.
(1)—2 þau neðstu mjög neðarlega á stönglinum, 13 cm löng (stilkur
6 cm, blaðka 7 cm) og 2,5 cm breið. Næst efsta blaðið fest sem næst
því á miðjan stöngulinn, er nokkru minna en hin og með stuttum
stilk. Efsta lilaðið lítið, en þó lieldur stærra en almennt gerist á aðal-
tegund.“ (Sjá mynd.)
Að lýsingu þessari athugaðri er auðsætt, að ekki er um venjulegan
fellafífil að ræða; enda eru umrædd eintök ólík honum á að sjá.
Mætti í fljótu bragði ætla, að hér væri um nýja tegtind að ræða. En
þar sem fellafífill hefur fundizt, þó óvíða sé, með nokkru þroskaðri
stöngulblöðum en venja er til, tel ég réttmætara (að minnsta kosti
fyrst um sinn) að telja eintökin úr Þingvallahrauni sem afbrigði, og
hef ég leyft mér að nefna það: v. maximum n. var.
Þar sem söfnun undafífla hefur verið vanrækt hér á landi, verður
ekkert liægt að segja um það, að svo stöddu, hvort þetta afbrigði vex
víðar en á Þingvöllum, eða hvort það er tengt aðaltegund með stig-
breytandi milliliðum. Úr því verða rannsóknir framtíðarinnar að
skera.
ABSTRACT
This essay deals with the finding of a new variety of Hieracium
alpinum (L.) Backh. at Þingvellir in SAV.-Iceland. The author has
named this variety: v. maximum n. var. and described it in this way:
„Caulis 25—35 cm altus. Folia basalia sat longe petiolata (petiolus
7 cm, lamina 7 cm). Folia caulina numero 3—4; infima (1)—2 rosulae
approximata, magna, 13 cm longa (petiolus 6 cm, lamina 7 cm) et
2,5 cm lata; proximum paulo minus, breviter petiolatum, ad med-
ium caulem affixum; summum parvum, sessile. Praeterea non differt
a typico //. alpino (L.) Backh.