Náttúrufræðingurinn - 1951, Blaðsíða 43

SMÁGREINAR
185
atlmgað' má sjá Gnrnalón í kóta 620 m y. s. og Núpsá koma úr því. K.n nú gátum við
Eyjólfur gengið Núpsárfarveg þurruni fótum, enda vantaði 37 m hækkun á Grænalón
til þess að vatn úr því næði til að falla niður til Núpsvatna þessa leið. Við settum
járnbolta í klöpp á þröskuldinum milli Grænalóns og Núpsár og mældum þaðan niður
að vatnsfleti Grænalóns og lilóðum nokkrar vörður á þeirri leið (sjá mynd). Þegar
higt er í lóninu þarf að lengja þessa röð og þá liclzt méð járnboltum. því jakar, sem
fljóta á vatninu, jafna allar vörður við jörðu. Með þessu móti mætti í framtíðinni
fylgjast auðveldlega með vatnsborðsbreytingum Grænalóns. því jrá gætu ferðamenn án
mælitækja gefið upplýsingar um vatnshæðina.
Frá 20. apríl til 2. sept. cða á 135 dögum, hafði hækkun í Grænalóni numið 20
metrum, en það gefur til kynna að i Grænalón hafi að meðaltali safnazt 30 m* sek.
Jökulþriiskuldurinn við suðaustur hornið var aðeins 12 ni yfir vatnsfletinum.
Þriðja ferð 9.—22. október 1951
Þann 17. okt. hringdi Hannes bóndi að Núpsstað til Reykjavfkur og tilkynnti um
hlaup í Súlu.
Ég fór austur, fékk hest yfir Núpsvötn og hélt fótgangandi að Grænalóni. Á flóðfari
við Grænalón mátti sjá að vatnsborðið hafði hækkað um 7 m frá 2. sept. þar til hlaup-
ið hófst, en það inun hafa verið 15. okt. að því er Hannes á Núpsstað álítur. Frá upp-
hafi hlaupsins fram á kvöld |>ess 10. fjaraði í ljóninu um 18 m. Samkvæmt því hefur