Samvinnan - 01.09.1953, Blaðsíða 21

Fornfræðingarnir, er þarna störfuðu,
höfðu verið líkt og þeir gengju í vímu.
En það var eins og geymskukompan,
með öllum þeim sæg hluta, er þar
hafði verið saman safnað, verkaði
vekjandi á þá, svo sem skírskotun til
starfskrafta þeirra. Og hverju gátu
þeir svo átt von á í herberginu óopn-
aða, sem endilega varð að ímynda sér,
að hly^ti að vera hið allra-helgasta
„íbúðar“ þessarar? Vísindin kölluðu.
Og vísindamennirnir vöknuðu.
SEVILLA...
Framh. af bls. 12.
Paradísarhliðið hvelfist yfir inngang
garðsins. Pappírsskrautið og ljósa-
dýrðin mynda óralöng bogagöng og
meðfram þeim hafa sígaunarnir kom-
ið fyrir krám sínum og búðum, þar
er krá við krá, og götuhlið þeirra
opin eins og leiksvið. A veggjum
skarta stórh}rrnd nautshöfuð við
hlið Jesú-mjmda úr tré, og í hendi
frelsarans er stungið ferskri pálma-
grein. Æskan dansar. I kráarhorn-
inu knýr maður dragspil eða orgel
sem mest hann má. Stúlkurnar
sveigja arma og mjaðrir og skella
hælum í gólf. Hópurinn verður stærri
og stærri, og áður en varir hefur
þjónninn fleygt bakkanum og stígur
dansinn með. Fólkið fylkir sér í
hring og klappar saman lófum.
Uti á miðri götunni tekur maður
að leika á gítar. Sígaunastúlka smell-
ir Iófaklippum sínum hvellt og byrjar
dansinn. Það er sevillana, sem leikið
er og sevillana, sem hún dansar.
Fleiri bætast við, smátelpur og roskn-
ar konur og allt þar á milli. Fólkið
klappar og stappar. Og gítarleikarinn
leikur sama lagið aftur og aftur, og
dansinn verður æ trylltari. Bakarinn
skorar á leirkerasmiðinn í einvígi í
stappi, og þeir stappa fótum sem
mest þeir mega og líkjast stóðhestum
á vordegi.
Það er sama hvert litið er, sama
hvert gengið er, alls staðar er leikið
sevillana, klappað sevillana, smellt
sevillana, stappað sevillana og dans-
að sevillana. Stúlkurnar þeyta um sig
rauðum, gulum og bláum blóma-
kjólum, faldarnir lyftast og síðpilsin
sviptast. Já, sígaunans svörtu guðir,
þetta er dans. Jafnvel tungan í nor-
rænum blóðleysingja verður þvöl og
blygðunarlaus glampi kemur í aug-
un, þegar Sevilla dansar. En meðan
hann horfir sem dáleiddur á dansinn,
er gripið um handlegg hans. Það er
tötrum klædd sígaunakona með
barn á handlegg. Brjóst hennar eru
nakin, og barnið sýgur þau ákaft.
Peseta, segir hún og réttir fram magra
hönd. Gesturinn fær sting í hjartað
og er reiðubúinn að tæma vasana að
smámynt til hjálpar í slíkri neyð,
en samferðamaðurinn segir: 0, hún
hefur vafalaust fengið barnið Iánað
eða Ieigt.
Það er liðið langt á nótt, en fólkið
dansar. í auðu horni milli skúra leika
tveir drengsnáðar nautaat. Annar er
bolinn og rennir sér sem ákafast á
rauðan jakka „nautabanans“. Þetta
er stórfiskaleikur drengjanna á Spáni.
Við yfirgefum garð gleðinnar og
göngum inn í Santa-Cruz, hið forna
borgarhverfi þröngra gatna, hvítra
húsa og blómagarða. Sevilla er borg
patio-anna, sem fegurst eru í spánskri
heimilisgerð, márískur menningararf-
ur. Girölduturninn gnæfir yfir hverf-
ið, hjarta og rödd Sevillu, með klukk-
unum tólf, sem hver ber dýrlingsnafn.
A Dona Elvira er leikið og dansað
sevillana. Glaður hópur við borð á
gangstéttinni réttir fram glös sín:
Rauður, viltu manzanilla. Það er
sælvika í Sevillu.
Áhrif sönglistar-
innar...
Framh. af bls. 17.
hann og hann vissi, að þeir mundu
geta skaðað hann, ef hann rótaði sér.
Tók hann því það ráð að bíða í þess-
um skorðum, unz komið yrði á fæt-
ur og honum hjálpað að losna. Hve
lengi Moldi hefur staðið þannig, skal
ósagt látið, að líkindum frá því fyrri
hluta nætur.
Hér er um að ræða íhugun á háu
stigi og skynsamlega ályktun. Moldi
setur allt sitt traust á mennina sér
til hjálpar, þó að hann með þessu yrði
ber að hrekkjabrögðum sínum.
Enga refsingu fékk hann nú samt
fyrir tiltækið.
Böðvar á Lauga-
vatni...
Framh. af bls. 15.
varð nærri höndum seinni með að
fella seglið. Þegar þessi hrina var hjá
liðin, fór ég að litast um og sá mér
til undrunar, að Ijós var fyrir stafni,
og að þetta var vitinn á Garðskaga.
En Guðmundur hélt við værum
komnir rétt að Heimdalli undir Kefla-
víkurbergi. Um þetta deildum við
dálítið, en brátt sannfærðist hann,
þvf að ég, sjálfur formaðurinn, þótt-
ist þekkja með vissu vita frá öðr-
um ljósum. Þetta reyndist líka vera
svo. Sennilega hafði vindurinn verið
að ganga til, og því ekki náðst á
sama eftir þessa tvo slagi. Mátti litlu
muna að við færum þar upp. Var
nú ekki um annað að tala en að taka
aftur norðurslag, og hann alllangan,
og urðum við þá að sigla með rifuðu.
Þegar við vorum enn komnir alllangt
norður í flóann, gekk hann enn til
norð-austurs, svo að nú ventum við
enn til lands og náðum á einum slag
inn í Stapakotsvör. Höfðum þá verið
í burtu réttan sólarhring.
Báðir formenn okkar voru í vör-
inni og flestir aðrir sjómennirnir í
Stapakoti til að taka á móti okkur.
Kváðust formennirnir hvorugur hafa
sofnað um nóttina, og blessaður Jón-
as sagðisc ekki hafa trúað því, að ég
gerði þetta, með fleiri ávítunarorð-
um. En ég hét því þá, að ég skyldi
ekki fara framar á sjó þar, það sem
eftir væri af þessari vertíð, og það
efndi ég. En lúðunni skiptum við
jafnt og létum sjóða og eta upp til
agna, hvern sem hafa vildi, meðan
til entist. Ekkert skip sáum við á sjó
í þessari ferð utan Heimdall. Við fór-
um því næst að sofa og sváfum vært
það sem eftir var Iaugardagsins og
fram á sunnudag.
„Svona fór um sjóferð þá“ .... og
þannig byrjaði og endaði formennska
mín. En kost mundi ég hafa átt á
því að vera með bátinn næstu vertíð,
en við það var ekki komandi, enda
búinn að leggja drög til þess að róa í
Þorlákshöfn næstu vertíð.
21