Samvinnan - 01.10.1953, Blaðsíða 15

Það héldu allir, að Liam væri dauður, flúðu,
er þeir sáu hann og lokuðu húsum fyrir honum.
Loks, er hann hafði grafið sjálfan sig upp, var
honum trúað.
liafði. Konan þorði ekki að opna dyrn-
ar og spurði, liver væri þar. „Ég,“
svaraði drengurinn, „presturinn sendi
mig eftir svíninu þínu.“
„l?að er úti í kofa,“ sagði konan.
Drengurinn fór inn í kofann og
reyndi að reka svínið út. Þá vaknaði
Líam og sagði: „Hvert ætlarðu með
svínið mitt?“
Þegar drengurinn sá Líam, flýði
Jiann burt sem fætur toguðu og nam
ekki staðar, fyrr en hann var kominn
lieim til prestsins, viti sínu fjær af
hræðslu.
„Hvað er að þér?“ sagði prestur.
Drengurinn sagði honum, að Líam
liefði verið inni í kofanum og liefði
ekki leyft sér að taka svínið.
„Þegiðu, lygarinn þinn,“ sagði
prestur, „Líam er dauður og lrefur
legið viku í gröfinni."
„Þótt hann liafi dáið fyrir sjö ár-
um, þá sá ég hann inni í kofanum rétt
áðan, og ef þú trúir mér ekki, þá
skaltu koma sjálfur og sjá liann.‘
Þ\ í næst fóru þeir prestur og dreng-
urinn lieint að kofadyrunum og prest-
urinn sagði:
„Farðu inn og rektu svínið út tiJ
mín.“
„Ég fer aldrei inn, jafnvel þótt að
jafngildi þitt stæði mér til l)oða.“
Presturinn fór þá inn og reyndi að
reka svínið út, en þá stóð Líam á fæt-
ur og sagði: „Hvert ertu að fara með
svínið xnitt, séra Patrekur?"
Þegar presturinn sá Líam, stökk
hann burtu og hrópaði: „í nafni guðs
skipa ég þér að fara aftur í gröfina,
Líam.“ Líam hljóp á eftir presti og
kallaði á eftir honum: „Séra Patrekur,
ertu galinn? Bíddn og talaðu við mig.“
Presturinn beið ekki eftir honum,
heldur hljóp hann heim sem fætur tog-
uðu læsti hurðinni á eftir sér. Líam
barði á dyrnar, þangað til hann var
uppgefinn, en prestur hleypti honum
aldrei inn. Eftir langa bið rak hann
höfuðið út um loftsglugga og kallaði
niður: „Líam, fai'ðu aftur í gröfina
þína.“
„Þú ert ekki með öllum mjalla, séra
Patrekur, ég er ekki dauður, og ég
hef aldrei á minni lífsfæddri ævi ver-
ið í neinni gröf.“
„Ég sá þig dauðan,“ sagði prestur,
„dauða þinn bar brátt að, og ég var
viðstaddur, þegar þú varst lagður í
gröfina, og flutti ágæta líkræðu yfir
þér.“
„Fjandinn fjarri mér! Svo sannar-
lega sem ég er lifandi, þá ert þú geng-
inn af göflunum,“ sagði Líam.
„Farðu nú burtu, og ég skal lesa
messu fyrir sálu þinni á morgun,“
sagði prestur.
Líam fór heim og drap á dyr hjá
sér, en konan hleypti honurn ekki inn.
Þá sagði hann við sjálfan sig, að hann
skyldi fara og greiða landskuldina.
Allir, sem urðu á vegi Líams, hlupu
undan honum, því að þeir héldu, að
hann væri dauður.
Þegar landeigandinn heyrði, að
Líam væri að koma, lokaði hann dyr-
unum og hleypti honum ekki inn.
Líam barði svo fast að dyrum, að land-
eigandinn hélt að hann nrundi brjóta
þær. Hann kom út að loftsglugga og
spurði: „Hvað viltu?“
„Ég kem til að borga landskuldina
eins og heiðarlegur maður,“ sagði
Líam.
„Farðu aftur í gröfina, og ég skal
fyrirgefa þér,“ sagði landeigandi.
„Ég fer aldrei héðan, fyrr en ég fæ
skriflega viðurkenningu frá þér, að ég
hafi goldið allar landskuldir fram að
næstu fardögum.“
Landeigandi gaf honum viðurkenn-
ingu, og Líam fór heim. Líam barði
enn að dyrum, en konan hleypti hon-
um ekki inn, heldur sagði hún, að
Líam væri dauður og grafinn og mað-
urinn við dyrnar væri svikari.
„Ég er enginn svikari,“ sagði Líam,
ég var að enda við að greiða landeig-
anda landskuldina, og ég vil vera hús-
bóndi á mínu heimili, hvað sem hér
er á seyði.“
Hann fór út í skemmu og náði í
stóran járnkarl og var ekki lengi að
brjóta hurðina. Þau urðu afar hrædd,
konan og nýi eiginmaðurinn. Þau
héldu, að upprisutími holdsins væri
kominn, og dómsdagur færi í hönd.
„Hveis vegna hélztu, að ég væri
dauður?“ sagði Líam.
„Eins og hver maður í sveitinni viti
ekki, að þú sért dauður?“ sagði konan.
„Fjandinn fjarri þér,“ sagði Líam,
„þú ert búin að skopast að mér nógu
lengi. Gefðu mér nú eitthvað að eta.“
Veslings konan var ákaflega hi'ædd
og útbjó einhvern mat handa honum.
Þegar hún sá, að hann borðaði og
drakk sagði hún: „Þetta er krafta-
vei'k.“
Líam sagði henni alla sólarsöguna,
og þegar hann hafði lokið því, sagði
hann: „Ég ætla að fara út að gröfinni
á moi'gun og sjá, hvers konar þrjót þið
hafið jarðsett í minn stað.“
Daginn eftir fór Líam með hóp af
mönnum út í kirkjugarð, og opnuðu
gröfina. Þegar þeir voru að lyfta kist-
unni, stökk stór svartur hundur út úr
henni og hljóp burtu, en þeir Líam
hlupu á eftir honum. Þeir eltu hann,
þangað til þeir sáu hann hverfa inn í
húsið, þar sem Líam hafði sofið. Þá
opnaðist jörðin og gleypti húsið, og
enginn sá það framar. En síðan er þar
mikið jarðfall.
Þegar þeir Líam og kumpánar lxans
komu lxeim, sögðu þeir sóknarpresti
alla söguna, og hann ógilti hjónasátt-
málann milli konu Líams og vinnu-
piltsins.
Líant lifði mörg ár eftir þetta og lét
eftir sig mikil auðæfi. Þeir muna enn
eftir honum í Gallivi, og hans veiður
ætíð minnzt, svo lengi sem saga þessi
gengur frá gamla fólkinu til unga
fólksins.
15