Samvinnan - 01.12.1955, Qupperneq 8

LOFORÐIÐ
Jólasaga eftir Preben Sckultz
Héraðslæknirinn fylgdi starfsbræðr-
um sínum til dyra. Hann opnaði fyrir
þeim og stundi upp:
— Það er þá víst ekkert meira, sem
hægt er að gera?
Spumingin var í rauninni óþörf. Sá
elzti sagði:
— Astandið hefur ekkert batnað
við þessar serum-sprautur. Meira
getum við ekki gert.
— Haldið þér, að drengurinn lifi
lengi enn?
— Lengi? Yngsti læknirinn endur-
tók orðið með nokkuð harðri röddu.
— Sjálfsagt nokkra tíma, sagði sá
elzti. Reynslan hafði kennt honum að
tala gætilega. — En hann mun að
minnsta kosti ekki þjást.
Læknarnir settust upp í sleðann.
Þeir vöfðu teppum og skinnum um
sig. — Ég þakka ykkur fyrir, að þið
lögðuð það á ykkur að koma hingað
til að hjálpa mér, sagði Rustrand hér-
aðslæknir.
Yngsti læknirinn leit á úr sitt til að
reikna út, hvenær hann kæmist heim.
Það var aðfangadagskvöld og fjöl-
skyldan beið eftir honum.
Sleðinn rann eftir veginum og það
hringlaði í bjöllum á hestunum. OIi
Rustrand horfði á eftir þeim. Það var
sem allar hans vonir liðu burtu með
sleðanum og hyrfu alveg, þegar hljóm-
ur bjallanna dvínaði.
Það var að byrja að skyggja. OIi
stóð í lækningastofu sinni og horfði
yfir hana. Hvers vegna var hann kom-
inn hingað, í afskekkta byggð, langt
norður í fjöllum Noregs.
Eftir farsælt nám í Oslo, hafði hann
ungur gifzt Guri. Þau höfðu ekki pen-
inga, svo að hann gat ekki komið sér
fyrir sem læknir í kaupstað. Svo hafði
hann fengið veitingu fyrir þessu hér-
aði. Hér bjuggu þau meðal vinnu-
samra og heiðarlegra manna. En hér-
aðið var mjög innilokað. Hér voru
ekki aðrir læknar til að veita honum
samkeppni. Niðri í kaupstaðnum voru
tveir læknar, en hér var ekki í önnur
hús að venda en að leita til hans. Nóg
var af verkefnum og fólkinu líkaði vel
við hann og Guri. Þau voru ung og
hamnigjusöm og fyrir fimm árum
hafði Peter fæðst. Peter var eina
barnið þeirra.
Eftir aðeins eitt ár voru þau ná-
kunnug öllum bændum og búandliði í
Setedal. Hann var búinn að koma
alls staðar, jafnvel á fjarlægustu bæi.
Allir vissu, að óhætt var að treysta
lækninum. Hann kom, þegar hann var
kallaður, og hann gerði það sem hann
gat. Einkum hafði það verið erfitt
síðustu mánuði. Mjög slæm hálsbólga
herjaði í sveitinni. Það voru sérstak-
lega börnin, sem urðu fyrir barðinu á
henni. Dag og nótt var Óli á ferð um
héraðið til að hjálpa börnunum. Og
það eina, sem hann ekki gat hjálpað,
var Peter sonur hans. Meðalið hafði
engin áhrif haft. Drengurinn varð
veikari og veikari. Hann átti orðið
mjög erfitt með að ná andanum.
Verst var það í gær — á Þorláks-
messukvöld. Óla hafði komið úr
sjúkravitjun og var þreyttur. Hann
hafði komið við í leikfangabúð og
keypt hest og trompet. Honum fannst
rétt að gefa drengnum jólagjafimar
strax.
-— Loksins — loksins! Guri hafði
næstum hrópað, þegar hann stóð í
forstofunni. — Komdu strax upp, —
Peter---------
Það var ekki erfitt fyrir Ola að
sjá, að nú var ástandið fyrst alvar-
legt. Meðalið hafði að því er virtist
ekki gefið árangur, og þess vegna bað
hann starfsbræður sína á sjúkrahús-
inu að koma og líta á drenginn. Þeir
komu fyrst seinni partinn á Aðfanga-
dag og heimsókn þeirra varð ekki til
neins gagns.
Oli gekk upp. Guri sat við rúmið og
talaði til drengsins. Hann heyrði ekk-
ert.
— Hann deyr, sagði Guri. Oli end-
urtók orð gamla læknisins um, að það
væri ekkert annað að gera en að bíða.
Svo settist hann við rúmið hjá Guri.
Peter lá kyrr. Hann var nú næstum
hitalaus, en andardrátturinn var veik-
ur. Öðm hvoru opnaði drengurinn
augun, en hann virtist ekkert sjá. Guri
stóð upp með erfiðismunum.
-— Hvert ætlarðu?
— Ég ætla að kveikja Ijósið.
— Hvers vegna?
— Ég vil sjá hann meðan hann
lifir.
Klukkan var að verða fimm, þegar
vinnukonan opnaði dymar gætilega.
— Það er maður niðri, maður frá
Heydal. Hann segist ekki fara, fyrr en
að hann hafi talað við lækninn.
— Ég tala ekki við neinn, Gerður,
svaraði Oli.
Nokkru seinna kom hún aftur.
— Hann fer ekki fyrr en að hann
er búinn að tala við yður, sagði hún
aftur. Oli gekk niður til þess að hann
fengi frið fyrir manninum. Sá ókunn-
Mjög slæm hálsbólga geysaði og börnin urðu
verst úti. Dag og nótt var Óli á ferð um héraðið til
hjálpar. Og öllum gat hann hjálpað nema Peter, syni
sínum.
8