Samvinnan - 01.12.1955, Síða 20

ið og kastaðist út af veginum. Hann
var risi að vexti og rauður í andliti
og hann hrópaði til Umjaans: „Hvað
á þetta að þýða, gamli idíót, að
standa á miðjum veginum og glápa?“
Hann hristi kreppta hnefana móti
Umjaan, en gamli maðurinn svaraði
með því að endurtaka kurteislega
kveðju hinna innfæddu. Hvíti mað-
urinn stökk fokvondur á hjólið aftur
og ók áfram, en Umjaan hélt áfram
ferð sinni, uppfullur af innri gleði,
eins og hann hefði hitt gamlan vin.
Svo sá hann bíl, sem stóð spölkorn
frá veginum. Engan sá hann þar í
námunda. Með aðdáun strauk hann
gripinn með sínum sinaberu höndum,
en þá heyrði hann einhvern segja eitt-
hvað. Furðu lostinn starði hann í
allar áttir.
„Nei, gamli minn, ég er hér undir.“
Fölur, ungur maður í stuttbuxum
skreið undan bílnum. Hann stóð á
fætur og var gremjulegur á svipinn.
„Það er víst eitthvað að skrjóðnum,“
sagði hann og sneri upp á yfirskeggið.
Umjaan brosti og sagði á sinni eig-
in tungu: „Ég er Umjaan, höfðingi og
leiðtogi meðal Bapedi-manna. Megi
akrar þínir vel þrífast og konur þín-
ar fæða þér mörg börn.“
„Það er vonandi.“ Ungi maðurinn
hafði ekki verið lengi í Afríku, en
hann hafði óljósan grun um, að ekki
væri viðeigandi að standa þar og
kjafta við innfæddan. Hann gekk
nokkur skref aftur á bak og sagði aft-
ur: „Það er vonandi, — vonandi er
það.“
Og Umjaan hafði meðfæddan rílcu-
legan skilning á því, hvað viðeigandi
væri og hvað ekki og hann lyfti hend-
inni í kveðjuskyni. Um leið og hann
var kominn spölkorn frá bílnum, lagð-
ist hann til svefns undir tré. Það var
miklu lengra til Shamva en hann
hafði haldið og hann varð að vera
vel vakandi og upplagður, þegar hann
kæmi til hvítu mannanna í Shamva.
HANN VAKNAÐI aftur í dögun
og flýtti sér af stað, af því að hann
var hræddur um, að hann yrði að
gista, ef hann yrði seinn. í fjarska sá
Umjaan ljós og hann varð nú enn
léttari í lund, þegar hann sá, að hann
var á réttri leið. Samt liðu nokkrir
tímar áður en hann komst til Shamva.
Umjaan þrammaði þreyttur en ham-
ingjusamur ettir gangstettunum og
starði stórum augum á búðarglugg-
ana og það skein í hvítar tennurnar.
Hann var svangur, en það gat nú beð-
ið. Hann hafði nóg að gera í bili að
athuga furðuverk hvítu mannanna.
Allt í einu varð honum Ijóst, að hann
var eini innfæddi maðurinn á götunni
og allir litu um öxl og störðu á hann.
Umjaan var í sjöunda himni yfir öllu,
sem hann sá, og þegar hann kom á
enda götunnar, gekk hann yfir hana
til að athuga búðargluggana hinum
megin. En Umjaan komst ekki langt
þeim megin. Hann stóð og horfði hrif-
inn á dýr nærföt í glugga, þegar hann
fann allt í einu, að hönd var lögð á
öxl hans. Umjaan sneri sér við og sá
stóran og hörkulegan mann í dásam-
lega fallegum fötum með gylltum
hnöppum. — „Það var svo sem auð-
vitað,“ sagði lögregluþjónninn. „Þú
ert ekki hræddur um þig! Hvar er
vegabréfið þitt?“
Umjaan brosti, lyfti hönd sinni til
að heilsa manninum og byrjaði að
tala á tungumáli sínu. Hann rétt gat
óskað, að konur lögregluþjónsins
mættu fæða honum mörg börn, þeg-
ar gripið var fram í fyrir honum:
„Þetta vissi ég! Ekkert vegabréf.
En við höfum rúm fyrir þig í kjall-
aranum, vinur sæll.“
Síðan tók lögregluþjónninn í
handlegg Umjaans og leiddi hann eft-
ir götunni.
„Hver er hann þessi?“ spurði yfir-
lögregluþjónninn á lögreglustöðinni
og kinkaði kolli til Umjaans.
„Hann gekk á götunni eftir lokun-
artíma,“ sagði lögregluþjónninn,
„hann gekk bara um og glápti, eins
og hann hefði beztu samvizku í
heimi.“
Það var í rauninni þessi greinilega,
góða samvizka Umjaans, sem Iög-
regluþjónninn var mest undrandi yfir.
„Hann lítur nú út fyrir að vera
bezti náungi,“ sagði yfirlögreglu-
þjónninn og sneri sér að Umjaan.
Umjaan brosti og sívaraði ein-
hverju á hrognamáli sínu.
„Látið hann í klefa nr. 4,“ sagði
yfirlögregluþjónninn. „Abbot skilur
þetta tungumál. Hann getur séð um
hann, þegar hann kemur á morgun.“
Atburðina þar á eftir mun Umjaan
muna til æviloka. Hann var þveginn
og fékk ríkulega máltíð. Þar næst
voru látin á hann Ijómandi falleg
handjárn og hann látinn í klefa. Og í
þessu notalega umhverfi sofnaði
gamli Umjaan fljótt.
Morguninn eftir var hann enn
þveginn og hann fékk ágætan morg-
unmat og þar næst var hann færður
fyrir Abbot yfirlögregluþjón, sem nú
var á vakt. „Hver ert þú?“ spurði
Abbot á tungu Umjaans og gamli
maðurinn varð mjög glaður.
„Ég er Umjaan, höfðingi og leið-
togi meðal Bapedi-manna . . . .“
Yfirlögregluþjónninn hlustaði á
allt, sem Umjaan hafði að segja með
stakri þolinmæði og svo tók hann
símann brosandi.
„Heyrið þið,“ sagði hann í sfmann,
„það er Umjaan gamli negrahöfðingi.
Komið þið strax með vörubíl og ak-
ið honum heim.“
ÞEGAR UMJAAN sat aftur heima
í þorpinu sínu um kvöldið og drakk öl
með hinum höfðingjunum, lýsti hann
með mikilli lotningu heimsókn sinni
til hvítu mannanna. „Ég var blá-
ókunnugur og ráfaði um eins og barn,
sem villist að næturlagi,“ sagði Um-
jaan og dreypti á ölinu, „en svo var
það einhver, sem þekkti mig, sem ég
held, að hafi verið undirhöfðingi á
einhvern hátt, því að klæðnaður hans
20