Samvinnan - 01.12.1955, Síða 21

KENGÚRAN
á keLmsmet í hástökki og lang-
stökki og er ótráiega spretthörb
var mjög fallegur. I fyrstu virtist
hann undrandi að sjá mig — næstum
því hrærður — en svo fór hann með
mig í hús hins raunverulega höfð-
ingja. Þeir tóku á móti mér með tak-
markalausri kurteisi, og einn gaf mér
auk þess dásamlega falleg armbönd.
Þeir færðu mér mat á diskum, sem
ég hugsa, að hafi verið úr skíru
gulli . . .
Gamli Umjaan var nú orðinn ör
af ölinu og Iangt fram eftir nóttunni
hélt hann áfram frásögn sinni af þess-
ari vel heppnuðu heimsókn til borgar
hvítu mannanna.
-------i i ^---------
— Er þetta ekki frú Hansen, sem
þarna gengur?
— Jújú. Hún gifti sig í gær í fjórða
sinn, og þegar hún kom heim með nýja
eiginmanninn, tók litli sonur hennar
fram gestabókina og bað hann að
skrifa nafnið sitt í hana.
★
Síðla kvölds sátu þau í lystigarðin-
um og létu vel hvort að öðru. Astin
ljómaði í augum þeirra.
— O, hvað þú kyssir vel, sagði hún.
— Þakka þér fyrir. Ég er trompet-
leikari í lúðrasveitinni, svaraði hann
hrevkinn.
★
Á legstein lögfræðings nokkurs í
Ameríku var letrað eftirfarandi: Hér
hvílir lögfræðingur og heiðarlegur
maður.
Nokkrum árum seinna gengu tveir
menn sér til skemmtunar eftir kirkju-
garðinum og virtu fyrir sér hinar
skipulögðu legsteinaraðir. Skyndilega
fór annar að rýna í legstein lögfræð-
ingsins.
— Á hvað ertu að glápa? spurði
hinn.
— Ég er að velta því fyrir mér,
hvort hér hafi tveimur mönnum verið
holað í sömu gröf.
Hvað er merkilegast við kengúr-
una? Elestir munu nefna pokann,
sem dýrið ber unga sína í, eða þá fram-
fæturna, sem eru mjög smáir í hlut-
falli við afturfæturna eða halann, sem
er gífurlega stór og eftir því sterkur
og algjör methali meðal spendýra.
Kengúran hefur sem sagt margt,
sem gaman er að athuga, en fyrrnefnd
einkenni greina hana mest frá öðrum
dýrum. Hvað mönnum finnst merki-
legast af þeim, verður að vera
smekksatriði.
Annað mál er það, að þetta er ekki
eins furðulega afbrigðilegt og í fljótu
bragði mætti halda. Að minnsta kosti
gefa vísindin einfalda skýringu á því,
að kengúran skuli vera eins og hún er.
Þá er þar til máls að taka, að öll
spendýr og fuglar líka, eru uppruna-
lega komin af skriðdýrum, sem voru
meira eða minna skyld risaeðlunni ó-
hugnanlegu. Ef við athugum mynd af
risaeðlunni, verður ekki hjá því kom-
izt að taka eftir sameiginlegum ein-
kennum og hjá Kengúrunni.
Að vísu hefur okkar dáfríða og sið-
prúða Kengúra ekki hinn ægilega
haus risaeðlunnar, né tennur sem
sverð eða ógnþrungnar klær. En risa-
eðlan hafði næstum hlægilega smá-
vaxna framfætur, þó að afturfæturnir
væru stórkostlegir og halinn hreint
ferlíki.
Við hljótum því að komast að þeirri
niðurstöðu, að Kengúran hafi orðið
aftur úr og standi á frumstæðara þró-
unarstidgi. Rejmdar hafa öll spendýr
hala, þótt misjafnlega sé hann langur
og öll hafa þau sterkari afturfætur.
Sjálfsagt hefur þú, lesandi góður,
sterkari fætur en hendur.
Hvers er svo Kengúran megnug
með þessa einkennilegu limi? Fyrir
það fyrsta eru framfæturnir hreint
ekki svo máttlausir þótt grannir séu.
Það er ótrúlegt, en satt, að menn
hafa látið boxara-hanzka á framfæt-
urna á Kengúru og það kom í ljós, að
hún gat lamið hraustlega. Kengúrur
eru mjög misjafnlega stórar, þær
stærstu á hæð við fullorðinn mann, en
þær minnstu ekki stærri en kanína
(Framh. á bls. 43)
Efri rnyndin: Kengúra býr sig til stökhs. Mun-
urinn á aftur- og framfótunum sést greinilega.
NeÖri myndin: Kengúran styður sig við halann,
þegar hún situr. Unginn gcegist upp úr pok-
anum.
21