Samvinnan - 01.12.1955, Qupperneq 35

FRAMHALDSSAGA BARNANNA
/\odm /ra' /sí
íó
EFTIR J. MAGNUS BJARNASON
Einu sinni snemma á öldinni sem
leið, átjándu öldinni, bjó fátækur
steinhöggvari í snotru steinhúsi kipp-
kom fyrir vestan Ríó de Janeiró, sem
þá var aðeins stórt þorp. Hann var
ekkjumaður, þegar þessi saga gerðist.
Hann átti dóttur eina, er Linda hét.
Hún var fríð sýnum og góðum kost-
um búin, og unnu henni hugástum
allir, sem nokkur kynni höfðu af
henni. Og menn kölluðu hana „Rós-
ina í Ríó“. Þá var hún lítil stúlka, lék
sér oft á litlum hól fyrir vestan húsið.
Einu sinni, er hún var að leika sér
þar, — hún var þá tíu ára gömul, ■—
kom lítill drengur á hennar reki á hól-
inn til hennar. „Viltu leika þér við
mig?“ spurði drengurinn. Hann var í
grænum fötum, og augun hans voru
falleg og blá eins og heiður himinn.
„Já, ég vil leika mér við þig,“ sagði
Linda litla. Og
svo léku þau sér
allt til sólarlags.
„Nú verð ég að
fara heim,“sagði
drengurinn. —
— „Hvar áttu
heima?“ „Fyrir
vestan fjöllin,“
sagði drengur-
inn. Hann hljóp
svo í áttina til
fjallsins. Linda horfði á eftir hon-
um, unz hann hvarf inn í skóginn í
hlíðinni. Þegar steinhöggvarinn kom
heim frá starfi sínu um kvöldið, sagði
Linda honum frá ókunnuga drengn-
um, sem komið hafði til hennar um
daginn.
„Ég hef aldrei séð neinn dreng í
grænum fötum,“ sagði faðir hennar,
„og ég veit ekki af neinum hvítum
manni, sem býr fyrir vestan fjöllin.
Þetta hefur verið einhver drengurinn
hérna í þorpinu, og hefur verið að
leika huldudreng, því að huldufólkið
í Brazilíu á að vera í grænum fötum,
en það er þó ekki til.
Daginn eftir, þegar Linda var ný-
farin til að leika sér á hólnum, kom
drengurinn aftur til hennar. „Viltu
leika þér við mig í dag?“ spurði hann.
„Það vil ég gjarnan,“ sagði hún. Og
nú léku þau sér saman allt til sólar-
lags. „Nú fer ég heim,“ sagði dreng-
urinn. „Þú átt heima hérna í þorp-
inu,“ sagði Linda litla. „Þú þyrðir
ekki að fara einn yfir fjöllin, og svo
býr þar heldur ekkert hvítt fólk.“
„Jú, mamma mín og ég búum fyrir
vestan fjallið,“ sagði drengurinn, „og
ég er ekki hræddur við að fara einn
yfir fjöllin, jafnvel þó að myrkur sé.“
Svo hljóp hann af stað vestur til
fjallsins og hvarf inn í skóginn í hlíð-
inni.
Daginn eftir kom drengurinn og
lék sér við Lindu litlu á hólnum. Og
í marga daga kom hann, og þau léku
sér alltaf saman, þangað til komið
var undir sólarlag, þá hljóp hann æv-
inlega af stað vestur til fjallsins og
hvarf þar inn í skóginn. Og Lindu
þótti alltaf vænna og vænna um
hann, því að hann var svo miklu
kurteisari og allt öðruvísi en hin börn-
in, sem hún þekkti þar í þorpinu, og
svo vildu þau svo sjaldan leika sér
við hana, af því að faðir hennar var
bara einfaldur steinhöggvari og fá-
tækur í tilbót. En enginn þar í þorp-
inu sá dreng þennan, nema hún ein,
því að hann kom aldrei til að leika
sér við hana, nema þegar hún var ein
á hólnum. „Hvað heitir þú?“ sagði
hún einu sinni við hann. „Ég má ekki
segja það núna,“ sagði hann, „en mér
þykir ósköp vænt um þig.“ „Og mér
þykir líka ósköp vænt um þig,“ sagði
Linda litla og stakk svuntuhorninu í
munninn. „Viltu verða konan mín,
þegar við erum bæði orðin stór?“
sagði drengurinn. „Já, ég skal verða
konan þín, þegar ég er orðin stór,“
sagði Linda litla og beit í svuntu-
hornið og togaði í. — Svo fór dreng-
urinn sína leið, og hún sá hann ekki
aftur í mörg ár. En hún mundi alltaf,
hverju hún hafði lofað.
Linda varð sextán ára. Hún bar þá
af öllum öðrum stúlkum í Ríó de
Janeiró, hvað fríð-
leik og háttprýðí
snerti. „Satt er
það,“ sagði fólkið,
„já, víst er það
satt, að fríð er hún,
Rósin í Ríó.“ Og
augu allra ungu
piltanna þar í
þorpinu mændu á
þessa yndisfríðu
mey, — og enga
nema hana. En
hún leit ekki við
neinum þeirra, því
að hún mundi, hverju hún hafði lof-
að litla drengnum í grænu fötunum.
Svo var það einn dag, þegar hún
var rúmlega sextán ára, að pilturinn
í grænu fötunum kom til hennar, þar
sem hún var að huga að blómum fyr-
ir vestan hólinn. Hann var enn í
grænum fötum, en hann var nú ekki
lengur lítill. Hann var nú vöxtuleg-
ur og vænn sýnum og bar langt af öll-
um þeim piltum, sem Linda hafði
nokkru sinni þekkt. „Viltu koma með
mér upp í fjallshlíðina?“ sagði piltur-
(Framh. d bls. 41)
Börnin góÖ. Það er hugmyndin að flytja ykkur
framhaidssögu áfram, ef þið verðið góð og hlýðin
á jólunum. Rósin frá Ríó er úr sögunni Brasilíufar-
arnir og verður í tveim næstu blöðum.
35