Samvinnan - 01.06.1958, Qupperneq 24

Orðsending tii eigenda Massey-Harris-
dráttarvéla og- verkfæra
Þar sem Harry Ferguson- og Massey-Harris-fyrirtækin hafa nú verið
sameinuð í eitt fyrirtæki, sem ber nafnið Massey-Ferguson, fellur það í
okkar hlut að sjá um og útvega varahluti í Massey-Harris-dráttarvélar og
-verkfæri. Þar sem mörg af þessum verkfærum eru orðin gömul, er erfitt
að gera sér grein fyrir, hvaða varahluti vantar. Er það því ósk okkar, að
bændur sendi okkur upplýsingar um, hvaða vélar þeir eiga af Massey-Harris-
gerð.
Eftirfarandi þarf að taka fram: Nafn tækis, serial-númer, mótor-númer
og hvaða ár flutt til landsins. Þessar upplýsingar eru mjög áríðandi, svo að
hægt sé að byggja upp nauðsynlegan varahlutalager í vélarnar.
Að sjálfsögðu tökum við á móti varahlutapöntunum i þessar vélar strax,
þó að nokkur dráttur verði, unz hægt verður að afgreiða varahlutina í þær.
Á/
Snorrabraut 56, Reykjavík, sími 17080
poka á bakinu heim til sín úr skóginum. Þegar ég í réttar-
salnum heyrði, hvað þau höfðu fram að færa, vaknaði hjá mér
von um, að ósamræmið í því efni við eiðfestan vitnisburð
mæðgnanna og hjáleigubóndans kynni að leiða til, að sak-
leysi hins ákærða sannaðist.
Því miður hafði önnur raun orðið á: Sök Vaðlaklerks hlaut
að álítast sönnuð, svo að ekki var hægt að efast lengur. Hitt
var mér undrunarefni og er, hvern akk hann sér sér í að vera
að reyna að snúa sig út úr málinu: Að hann hafi að vísu verkn-
aðinn framið: um það verður ekki lengur deilt. Hins vegar
virðist það enn sem komið er vera vafa undirorpið, hvort hann
hafi verið fyllilega með sjálfum sér eða í einhverri leiðslu, eink-
um er að því kom að leyna atvikum — og skiptir það raunar
minnstu máli.
Framburður sakborningsins frá upphafi til enda og fram-
koma í hvívetna virðist sannleikanum samkvæmt, og sann-
leikanum fórnar hann fúslega lífi sínu með því að leggja sig
fram um að leiða í ljós, hvað raunverulega gerzt hefur. Útilok-
að tel eg þó ekki, að hann sé að reyna að halda í einhverjar
leifar af heiðri sínum og virðingu. Eða er því ekki þannig var-
ið? Segir hann í öllum atriðum eins satt frá og honum fram-
ast er unnt? . . . Svefnfarir eru engan veginn dæmalausar, né
heldur hitt, að helsærður maður hlaupi spölkorn áður hnígur.
Fanginn arkaði um gólfið fram og aftur æðistund; þá hafði
hann náð sér, nam staðar fyrir framan mig og sagði:
— Þér hafið nú heyrt játningu mína, þótt í dýflissu sé og
ekki réttarsal. Að yður ber að áfellast mig og dæma, það er
mér fullljóst. En hvernig segir yður annars hugur um þessa
hluti alla?
— Hvernig eg lít á málið? anzaði eg örvinglaður og gat vaida
kveðið að orðunum svo, að þau yrðu skiljanleg: Hugarangri
mínu verður ekki með orðum lýst. Mér væri engan veginn
móti skapi að öndin stöðvaðist í brjósti mér fyrir fullt og
allt, mætti það leysa vanda yðar og firra yður vanvirðudauð-
daga . . .
Bjargræðinu eina, flóttanum, treysti eg mér ekki til að
brjóta upp á.
— Slíkt er ekki á yðar valdi, greip klerkur framí fyrir mér:
Að eg hafi fyrirgert lífi mínu er augljóst mál, — enda er af-
taka mín réttlát og kann að verða öðrum til aðvörunar. En
einu verðið þér að heita mér, því sem sé, að bregðast ekki dótt-
ur minni. Von mín var sú, að eg sjálfur hefði mátt „leggja hana
í arma þína“ . . .
Klökkur þeiTaði hann sér um augun.
— Sjálfur á eg sök á, að sá draumur fór út um þúfur, bætti
hann við aumkunarlega: Glæpamannsbarn getið þér, dómar-
inn, ekki tekið yður fyrir eiginkonu. Hinu verðið þér að heita
mér, að ganga henni í föður stað og reynast henni vel.
Hryggur rétti eg honum hönd mína, og ekki fékk eg við því
gert, að tárin streymdu af augum mér.
— Sonur minn hefur vænti eg ekki látið til sín heyra enn
sem komið er? hóf klerkur máls á ný. Æskilegast væri, að hann
kæmi ekki fyrr en allt er um garð gengið, — eg treysti mér
ekki til að mæta honum augliti til auglitis.
Aftur huldi séra Sören andlitið í höndum sér, studdi enni
að vegg og grét eins og barn.
Það leið svo æðistund að hann kom ekki upp orði.
— Og nú, vinur minn, skilja leiðir og munum við ekki end-
ursjást fyrr en í híbýlum réttar þess, sem kveður á um líf eða
dauða líkamans, sagði hann, þegar hann hafði náð sér svo, að
hann mátti mæla: Gerið mér þann greiða síðastan, að draga
ekki dómsúrslit á langinn, — takið mig fyrir þegar í fyrra-
24 SAMVINNAN