Samvinnan - 01.03.1962, Blaðsíða 28

var gott hótel hjá honum Rosenberg
blessuðum. Það var í janúarmánuði og
ég ætlaði að stytta mér leið. Svo vakn-
aði ég í svartamyrkri innan krossa, leg-
steina og þessháttar mannvirki. Ég var
ekki lengi að koma mér burt úr þeim
helga reit.
Frúin gekk greitt og alltaf sást betur
og betur þessi orientalska plastíkk á
hekkinu á henni. Þegar við komum að
liorninu á garðinum og beygðum inn í
Ljósvallagötuna, varð mér heldur en
ekki hverft við. Hverjir voru ekki í síð-
astaleik, höfrungahlaupi og eitt par
fram fyrir ekkjumann, nema heil legíó
af sáluféíögum mínum. Þarna hoppuðu
þeir og skondruðu fram og aftur með
allskonar ærslum og firinverkum, svo að
skömm var að horfa upp á. Ég held
að það sé nú dálítið ónákvæmt hjá hon-
um Jóni Árnasyni, að kirkjugarðar rísi
bara á jólanótt og nýjársnótt, fyrst að
þessir kavalerar gátu hagað sér svona
á venjulegri óhelgri nótt. Einn þeirra
kallaði til mín með nafni. Þá varð mér
heldur en ekki um sel. Fjandinn sjálfur
mátti í minn stað fara í eitt par fram
fyrir ekkjumann við svona deleranta.
Ég tók undir mig stökk og þeyttist eins
og byssubrendur inn í Ásvallagötuna
og beið þar eftir frúnni. Það var þó
eitthvað notalegra að fylgjast með henni,
en að fara í höfrungahlaup við kaval-
erana fyrir innan hliðið.
Þegar við komum að húsdyrunum,
beið eiginmaðurinn þar. Hann hafði
vist gleymt lyklunum sínum og stóð
eins og útflutningsfiskræfill frá SH. Nú
var hann allur á hjólum og barmafullur
af ást.
Þau bjuggu á fyrstu liæð, fjögur her-
bergi, voterklósett, kokkhús og píu-
kames. Allt var fullt af málverkum og
nipsi. í borðstofunni var stærðarmynd
af heilagri kvöldmáltíð. Þar sá maður
hann Júdas aumingjann vera að laum-
ast út um eldhúsdyrnar, heldur en ekki
pu. — Fyrir neðan voru nokkrir postul-
ínshundar og útstoppaður kanarifugl.
Ég labbaði mig inn í daglístofuna.
Fín stofa, bæði grænt pluss og sésterfíld.
Fullt af svissneskum og bæjerskum lands-
lagsmyndum, brýr, fossar, fjallakofar og
jöklar. Ég viknaði yfir því, að enn er
heldra fólk á íslandi fætt með góðan
smekk. Þetta var fyrirmyndar heldri-
mannastofa.
Húsbóndinn gekk að gömlum skáp
og dró út eina flösku af Dauðanum, en
frúin fór inn í svefnkamesið og kveikti
þar á lampa með rauðu Ijósi. Húsbónd-
inn stóð upp við kamínuna með gervi-
kolunum, sem ganga fyrir rafmagni.
Hann stóð þar og setti sig í stellingar,
sem hann hafði séð í Læfmagasín í aug-
lýsingu frá kaneidjan klöbb viskífirm-
anu. Hann var heldri maður og varð
að standa við drykkjuna eins og enskur
séntilmann. Ég sjálfur var nú orðinn
þreyttur á öllu þessu dabbi og hlamm-
aði mér niður í sésterfíld. Svona hring-
sól tekur á fínu taugarnar og gott er
þreyttum að hvílast etsetera.
„Hviss-iss-iss“ — ja hvert í hoppandi.
Var ekki fresskattarrumpa þarna á stóln-
um, sjálfsagt sofandi eins og vant er
með slxka. Mér krossbrá og ég þaut
upp eins og skot, en fressi lét ekki sitja
við hvæsið tómt. Hann setti upp kryppu
og varð i laginu ins og Fnjóskárbrúin,
þetta einstaka fyrirbrigði í íslen'zkri
brúargerð. Hárin risu á hrygglengjunni
á honum — og svo hvæsti hann aftur
eins og að hann væri á generalprufu í
símfóníunni. Sér voru nú hver ósköpin
— hviss-hvissinn — og svo stökk hann
á mig. Ég þaut beint upp á daglístofu-
lampann, sem var með allaveganna
frunsum úr prismagleri eins og andvana
fædd grýlukerti. Þar húkti ég, en katt-
arófétið hvæsti og blés sig allt upp.
Mér er alveg óskiljanlegt hvað fólk
vill vera að gera með ketti í svona
steinhúsum, þarsem engar rottur eru.
Það ætti beinlínis að banna svona pi'ívat-
dýragarða inni í miðjum bænum. Þetta
með heimadýragarða er alveg eins og
þetta með lúsina. Hvaða meining er
það hjá heildsölunum að vera að eyða
dýrkeyptri valútu í lúsakamba þegar
engar lýs eru í landinu. Nei burt með
alla prívatdýragarða og lúsakamba.
Kettir og lúsakambar eru bara til ó--
þæginda, óþarfa kostnaðar og gjaldeyris-
bruðls. Það er jafnvitlaust og þegar þeir
tóku upp á því í París, að banna þar
hús með lögum. Þeir eru alltaf að banna
allt mögulegt. Ef þeir halda þessu
áfram, veiður loks ekkert eftir, sem þeir
geta bannað og hvað gera þeir þá.
Allt í einu heyrði ég brothljóð frá
húsbóndanum, sem stóð við kamínuna
í heldrimannastellingu á la kaneidjan
klöbb. Hann hafði misst glasið sitt svo
að það mölbrotnaði. Hann staiði á okk-
ur prismalampann, nábleikur og skjálf-
andi. — Hvað var nú að? Mér varð
litið niðureftir sjálfum mér — og nú
var heldur stand á hlutunum. Við
hiæðsluna xitaf kattarskrattanum hafði
vinstri löppin á mér allt í einu, án míns
vilja, tekið upp á því að materialiser-
ast og það var ekkert gasebindi eins og
lijá spámanninum í Ósló forðum. Nei
löppin á mér hékk þarna í lausu lofti,
allsber og hárug upp á mitt læri.
Kaneidjan klöbb lognaðist útaf, svona
hálft um hálft, en fiúin kom þjótandi
inn í daglístofuna. Hún horfði hvorki
til hægri né vinstri, en strunsaði að hon-
um og hellti úr barmafullum skálum
íéttlátrar reiði:
„Ótætis-ekkisins fyllirafturinn þinn.
Þarna ertu búinn að brjóta allt vínsettið
mitt, sem hann sendi mér heim---------“
Sökudólgurinn starði sljóum augum
á mig og svaraði ekki. Kötturinn hélt
áfram að hvæsa að mér og ég kippti
löppinni upp til þess að hann gæti ekki
náð til mín með klónum. Kettir þurfa
nefnilega ekki að ganga í flokkinn hans
Benna Voge til þss að geta hoppað
yfir hestinn. — Frúin hafði ekki tekið
eftir mér þegar hún þaut inn til þess
að athuga sinn heittelskaða plús einn,
en nú sneri hún sér við. Hafi herran-
um brugðið í biún, þá brá dömunni
nú með öllum kroppnum, kommóðu,
hekki og heila pippetauinu eins og þar
stendur. Hún lygndi aftur augunum,
pataði út j loftið, þaut að sóffanum
til þess að geta i illið í yfirlið þar. Svo
lognaðist hún útaf og sloppurinn rann
af henni, ekta japanskur Hirohito frá
Nagasaki I\lade in Germany, en það er
svoleiðis með herraþjóðina og syni him-
insins, að þeir lalsa hvor annars varn-
ing eftir því hvar menn eru nógu
grunnhyggnir til þess að kaupa draslið.
Öll þessi ósköp iengu nú svo á mig,
langhrjáðan aumingjann, að lappar-
skrattinn hljóp til og úrholdgaðist aftur.
Nú var farið að bitta af degi og þá
fór mig allt í einu að syfja. Ég gekk
öfugur eftir loftinu til þess að losna
við béaðan ekki-sinns dýragarðinn á
gólfinu. Ég leið svo innum opnar d.yrn-
ar á svefnkamesinu, brá mér uppí hjóna-
rúmið frúarmegin — það voiu engin
vandræði með að þekkja það — Péche
nocturne og allt það.
Ég steinsofnaði — svefni hinna rétt-
látu — eins og stendur í Mynsters hug-
leiðingum, púnktum og basta.
^mimiiimmiiiimHmiimiiiiimiiimmiimmiimmiimmiiimiiiimiimmmimmmimmimmmimmmiiimmiimmmm iimiMimimmmmi
&
Ferguson
léttir bústörfin allt árið
/iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiMiiiiiiiiimiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiim<>
28 SAMVINNAN