Samvinnan - 01.11.1963, Side 19

kynni að falla við fyrsta högg,
hvort hann bæðist afsökunar,
hvort hann reyndi að beita
skíðastöfunum. Að minnsta
kosti ákvað Robert að hafa
sína eigin stafi við hendina.
Einnig tók hann af sér þunga
leðurhanskana og tróð þeim
undir beltið. Berir hnúarnir
myndu verða áhrifameiri. Sem
snöggvast hugleiddi hann,
hvort andstæðingurinn tilvon-
andi hefði hring. Hann starði
stöðugt á hnakka mannsins,
óskandi þess að hann sneri sér
við. Þá var það að holduga
konan tók eftir tilliti hans.
Hún hvislaði einhverju að
manninum í svörtu yfirhöfn-
inni, og að drykklangri stundu
liðinni sneri hann sér við;
reyndi að láta líta svo út að
hreyfingin væri tilviljunar-
kennd. Hann leit beint á Ro-
bert, og Robert hugsaði: Ef
þú iffkar skíffaíþróttina nógu
lengi, fer ekki hjá því aff þú
mætir hverjum einasta skíffa-
manni tvisvar. Og á sömu
stundu varð honum ljóst, að
viðureignin á fjallstindinum
yrði engin venjuleg slagsmál.
í fyrsta sinn á ævinni langaði
hann tilað drepa mann, og
maðurinn, sem hann langaði
tilað drepa, var sá, sem nú
horfði á hann ísköldum, blá-
um augum, umkringdum Ijós-
um augnahárum, undan svartri
skyggnishúfu Afríkuhersins.
Það var langt um liðið síðan,
frá vetrinum 1938. Þá var hann
staddur í hinum frönskumæl-
andi hluta Sviss, fjórtán ára
gamall. Sólin var að setjast
handan annars fjalls, og hann
lá í snjónum með fótinn
beygðan á skringilega óeðli-
legan hátt, enda þótt þjáning-
arnar væru enn ekki byrjaðar
að ráði, og augun horfðu niður
á hann.
Hann hafði hagað sér
heimskulega, og þá stundina
hafði hann hugsað meira um,
hvað foreldrar hans myndu
segja heldur en um brotna fót-
inn. Hann hafði farið einn
uppeftir seint um kvöldið, þeg-
ar nærri því allir voru komnir
af fjalli. Auk þess hafði hann
ekki látið sér nægja troðnar
brautirnar, heldur hafði farið
inní skóginn í leit að mjúkum
snjó, ótroðnum af öðrum
skíðamönnum. Annað skíðið
hafði rekist á falinn rótarhnúð,
og jafnskjótt og hann steyptist
áfram, hafði hann heyrt hið
einkennilega, brakandi hljóð
frá hægri fætinum.
Hann hafði reynt að vera
rólegur, sezt upp og snúið sér
í áttina að rennibrautinni;
staurarnir, sem mörkuðu hana
af, sáust milli furutrjánna um
hundrað metra í burtu. Ef ein-
hverjir skíðamenn færu fram-
hjá, gæti skeð að þeir heyrðu
hróp hans. Hann reyndi ekki
að skríða í áttina að staurun-
um, því þegar hann hreyfði
sig, hófst undarlegur fiðring-
ur í ökla hans, læsti sig upp-
eftir fætinum og upp í kvið-
inn, svo honum lá við að kasta
upp.
Skuggar skógarins voru mjög
langir og aðeins hæstu trjá-
topparnir gnæfðu rósrauðir
mót grænum, frostköldum
himni. Hann var farinn að
finna til kuldans, og hvað eftir
annað læsti ofsalegur skjálfti
sig um líkama hans.
Ég dey hérna, hugsaði hann.
Ég' dey hérna í kvöld. Hann
hugsaði til foreldra sinna og
systur, sem sjálfsagt hefðu það
náðugt þessa stundina. Líklega
væru þau að drekka te, í hlýrri
borðstofunni í landsetrinu
tveimur mílum neðar í fjalls-
hlíðinni, og hann beit á vör
sér tilað halda afturaf tárun-
um. Ein eða tvær klukkustund-
ir myndu líða þangað til þau
færu að óttast um hann, og
þegar að því kæmi og þau færu
að gera ráðstafanir tilað leita
hans, gætu þau ekki vitað, hvar
ætti að byrja. Hann hafði eng-
an þekkt af þeim sjö eða átta
mönnum, sem höfðu orðið
honum samferða í lyftunni
síðustu ferðina upp, og hann
hafði engum sagt, hvaða leið
hann ætlaði að fara niður.
Þarna voru þrjú fjöll með
mörgum lyftum og óteljandi
skíðabrautum, og það myndi
vera næstum vonlaust verkefni
að finna hann þegar dimmt
væri orðið. Hann leit til him-
insins, sem myrkvaðist óðum,
og ský hlóðust upp í austri og
mynduðu ógnvekjandi, svartan
vegg. Ef að snjóaði um nótt-
ina, voru góðir möguleikar á að
lík hans finndist ekki einu
sinni fyrr en um vorið. Hann
hafði lofað móöur sinni að
fara aldrei á skíðum einn, hvað
sem raulaði og tautaði. Nú
hafði hann brotið það loforð,
og þetta var refsingin.
Þá heyrði hann hið hrjúfa,
málmkennda hljóð frá skíðum,
sem nálguðust hratt eftir
brautinni. Áður en hann gæti
séð skíðamanninn, byrjaði
hann að hrópa einsog lungun
þoldu: „Au secours! Au seco-
urs!“
Dökkur skuggi kom í ljós
sem snöggvast hátt fyrir ofan
hann, hvarf siðan á bakvið
trjáþyrpingu, kom svo í ljós
miklu nær, næstum því til hlið-
ar við staðinn, þarsem hann
lá. Robert hélt áfram að hrópa,
ekki nein ákveðin orð, heldur
óákveðið, ástríðufullt, sker-
andi ákall til mannkynsins alls,
hvers fulltrúi á þessari sólar-
lagsstundu á köldu fjalli var
dökka veran, sem þaut niður-
eftir ísaðri brautinni áleiðis til
þorpsins fyrir neðan.
Og veran nam staðar, líkt og
fyrir kraftaverks sakir, og
snjórinn rauk um hana. Robert
hrópaði. Hljóðið af rödd hans
bergmálaði móðursýkislega í
skóginum. Skíðamaðurinn stóð
kyrr eitt andartak, og Robert
varð gripinn þeirri skelfilegu
hugsun, að hann væri aðeins
skynvilla, að enginn stæði
þarna í troðnum snjónum í
skógarjaðrinum, að einnig
hróp hans væru ímyndun, að
þrátt fyrir hina gífurlegu á-
reynslu raddbandanna væri
hann dumbur; gæti ekki látið
til sín heyra.
Skyndilega brást honum al-
gerlega sjón. Það var einsog
eitthvað innra með honum
væri að sökkva, sökkva eitthvað
niður, og heitur vökvi streymdi
fossandi um hverja æð líkam-
ans. Hann veifaði hendinni
máttleysislega og féll í yfirlið.
Þegar hann raknaði við, lá
maður hjá honum á hnjánum
og nuddaði kinnar hans með
snjó. „Þér heyrðuð til mín,“
sagði Robert á frönsku. „Ég
var hræddur um að þér mynd-
uð ekki heyra til mín.“
„Ich verstehe nicht,“ svaraði
maðurinn. „Nicht parler Franz-
ösisch.“
„Ég var hræddur um að þér
mynduð ekki heyra til mín,“
endurtók Robert á þýzku.
„Þú ert heimskur lítill dreng-
ur,“ sagði maðurinn alvarlega,
og var auðheyrt á mæli hans,
að þar var vel menntaður mað-
ur á ferð. „Og mjög heppinn.
Ég er síðasti maður af fjallinu
í kvöld.“ Hann þreifaði á ökla
Roberts. Handtök hans voru
ómjúk en örugg. „Gott,“ sagði
hann kaldhæðnislega, „mjög
gott. Þú færð að sitja í gipsi
i að minnsta kosti þrjá mán-
uði. Svona — liggðu nú kyrr.
Ég ætla að taka af þér skíðin.
Þá geturðu látið fara betur um
þig.“ Hann leysti skíðin af æfð-
um handtökum og stakk þeim
uppá endann í snjóinn. Síðan
strauk hann snjóinn af trjá-
stofni fáein skref í burtu, gekk
aftur til Roberts og tók undir
hendur hans. „Slappaðu nú
af,“ sagði hann. „Reyndu ekki
að hjálpa til.“ Hann tók Ro-
bert upp. „Sem betur fer ertu
þyngdarlaus. Hvað ertu gam-
all — ellefu ára?“
„Fjórtán," svaraði Robert.
„Hvað er að heyra,“ sagði
maðurinn og hló. — „Hafið þið
ekkert að borða hér í Sviss?“
Framhald í næsta blaði
„IÐKIR ÞÚ SKÍÐAlÞRÓTTINA NÓGU LENGI, FER EKKI
HJÁ ÞVÍ AÐ ÞÚ MÆTIR HVERJUM EINASTA SKÍÐA-
MANNI TVISVAROG Á SÖMU STUNDU VISSI ROBERT,
AÐ VIÐUREIGNIN Á FJALLSTINDINUM YRÐI ENGIN
VENJULEG SLAGSMÁL ....
SAMVINNAN 19