Samvinnan - 01.03.1965, Qupperneq 20

Sambandsskip
með
síldartunnur
Síldin við strendur lands-
ins hefur löngum verið
duttlunga kind. Stundum er
hún hér, stundum er hún
þar. Hernaðurinn gegn þess-
ari glitfögru skepnu er nán-
ast skæruhernaður. Skyndi-
lega og óvænt birtist
hún, þar sem menn
sízt áttu hennar von, fjarri
þeim bækistöðvum á landi,
þar sem mikill viðbúnaður
hafði þó verið til þess að
veita henni móttöku. Það er
ekki óalgengt, einkum á veg-
um á Norður- og Austur-
landi, að sjá bifreiðar snigl-
ast áfram og beygja varlega
hjá hverju horni, með him-
inháa hlaða af tómum tunn-
um á pallinum. Er það hinn
vandasamasti og hvimleið-
asti flutningur, enda kem-
ur fyrir að hlaðinn er far-
inn að hallast ískyggilega út
í aðra hliðina.
Hitt hugsa menn sjaldnar
út í, að engu síður er vanda-
samt og erfitt að flytja heila
skipsfarma af tómum síldar-
tunnum á milli landa. Vegur
verkstjóri okkar, borðfélagi og
leiðtogi alla dagana. Hérna bjó
hann og hafði farið hingað til
gistingar á hverju kvöldi. Egg-
an á óþrjótandi gleði og gam-
ansemi, röskleika og fjör, sem
er bráðsmitandi. Slíkum mönn-
um er gott að kynnast. — Nú
sýndi hann okkur sveit sína.
Þarna gerðust sumar sveitasög-
ur Björnsons. „Þarna er
Sunnuhvoll,“ sagði hann og
benti á bæ, sem við blasti. —
Við komum öll út að kveðja
hann með handabandi.
Járnbrautin og bílvegurinn
liggja samhliða, eða vefjast
skipanna um íslandsála er
ekki alltaf misfellulaus og
þarf bæði hugvit og vand-
virkni til þess að ganga svo
frá farmi, að ekki hljótist
illt af á langri leið.
Meðfylgjandi myndir eru
af Arnarfellinu og eru teknar
í Haugasundi í Noregi í júní
1964. Á annari myndinni sést
yfir tunnuhlaðann á þilfari
skipsins, þar sem við borð
liggur, að reykháfur og siglur
séu hlaðnar í kaf.
Hin myndin er af skipinu
fullhlöðnu. Hafa þá verið
settar um borð 32.50D tómar
tunnur. Er það einn stærsti
farmur slíkrar tegundar, sem
komið hefur í einni ferð iil
landsins.
Sambandsskipin hafa á
undanförnum árum flutt
mörg hundruð þúsund tóm-
ar síldartunnur til landsins,
án þess að nokkur óhöpp
hafi viljað til á langri leið.
Hafa áhafnir skipanna sýnt
bæði dugnað og lagni við
þessa vandasömu flutninga.
hvort um annað. Landið smá
hækkar. Við komum upp í sjálf
Dofrafjöllin í þriðja sinn.
Gróðurbeltin eru hin sömu,
grenið, furan og björkin og ör-
æfagróður. Oft var farið um
þröng fjallaskörð eða hálfgerð
gljúfur með fossandi elfum.
Stundum eru vegirnir sinn á
hverri klettasyllu, stundum eru
brúuð vegamót. Við fórum
undir eða yfir járnveginn.
Það hallar norðuraf, enda
ber hugur hálfa leið. Við erum
komin í Þrændalög. Við tölum
meira um það hérað, áður en
við kveðjum.
árspræna, straumhörð í þröngu
gili. Þetta er áin Nið, og ber
þarna nafn með rentu. Húsin
smáþéttast með veginum. Um-
ferðin vex. Sem áður hér í
Noregi eru ekki glögg skil sveit-
ar og bæ;ar. Nú erum við þó
komin inn í sjálfa gömlu höf-
uðborgina, Niðarós. — Þarna
glyttir á ána Nið milli húsa,
djúpa og lygna. Vel má það
vera, að þarna hafi þeir þreytt
sundið Kjartan og Ólafur kon-
ungur. — Frásögn Laxdælu er
sígilt listaverk. íþróttir gera
Áður en varir er okkur sýnd
alla að bræðrum, hvað sem líð-
ur tign og þjóðerni. Ólafur
Tryggvason viðurkenndi að í
þessum leik bæri erlendum, ó-
kenndum bóndasyni konungs-
skikkjan en eigi honum sjálf-
um.
Við vorum leidd beint úr
bussanum til fagnaðarveizlu í
veglegri höll. Þarna mættum
við félögum okkar, 35 íslend-
ingum, sem við okkur höfðu
skilið á eyjunni og haldið til
Þrændalaga. Nú áttum við að
fara í þeirra slóð og þeir í
okkar. — Salarkynni þessarar
veizlu eru ógleymanleg. í einu
horni sátum við, 70 íslending-
20 SAMVINNAN