Samvinnan - 01.03.1966, Qupperneq 29

> X> *
Lx::V:$c<J
kfc-írtvfc*’
fcii-Xv.^x-

ilMÍ
pilsefni
med íofnum
teygjustreng
margir litir
SÖLUSTAÐIR:
KAUPFÉLÖGIN UM LAND ALLT
OG SÍS AUSTURSTRÆTI
storknuðu blóði. Alí Baksj var
vakandi. Stór dökk augu hans
störðu á þá, döpur og vonlaus
einsog augu dádýrs, sem geng-
ið hefur í gildru.
Kristniboðinn reyndi að tala,
en honum fannst sem háls
hans myndi sþringa. Hann gat
ekki horfst í augu við Alí, en
féll á kné við hlið þeirra. Leir-
krukka með vatni stóð á kofa-
gólfinu. Hann vætti vasaklút
sinn í því og þvoði fætur
Súleiku varlega.
Þessa litlu brúnu fætur, sem
höfðu hlaupið svo fallega!
Bráðum — að liðnum fáeinum
stuttum klukkustundum — yrð’.
þessum litlu fótum troðið lif-
andi niður í gröf. Hún yrði
grafin uppað hálsi, svo að litla
úfna höfuðið hennar stæði eitt
uppúr sandinum. Barn, sem
þótti vænt um dúkkur og dans-
aði i sólskininu. Hún yrði grýtt
einsog óður hundur, hver mað-
ur myndi ganga í annars spor
t’l að kasta sínum steini . . .
Hönd snerti handlegg hans
og hann heyrði skipandi hvísl
Grants. Hann umlaði: „Verði
þinn vilji,“ og gerði krossmark.
Hann reikaði til dyranna og
fann Alí stara á sig augum
•hunds, sem er yfirgefinn.
Aftur nóttin, dýrð stjarn-
anna og svalt loftið eftir stybb-
una í kofanum. Þvínæst var
hann staddur í tjaldinu, þótt
hann vissi ekki hvernig hann
hafði komizt þangað. Grant
hafði orðið eftir tilað ræða við
Sjeik-el-Avalinn og aðra öld-
unga þorpsins. Mr. Tomlinson
var honum þakklátur fyrir
fjarveruna. Hann skalf einsog
af köldu þegar hann kraup við
rekkju sína og reyndi að biðja.
„Verði þinn vilji . . . Verði
þinn vilji . . .“ Þessi orð virt-
ust nú án allrar þýðingar og
færðu enga fróun.
Hræðilegar sýnir leituðu á
huga hans. Hann reyndi að
víkja þeim frá sér, en þær
sóttu á. Höfuð þeirra myndu
minna á kókoshnetur, þar sem
þau stæðu uppúr sandinum...
og þau myndu hrökkva til eins
og kókoshnetur, þegar stein-
arnir hittu þau . . . Bráðum
rynni blóð og tennur brotn-
uðu . . . En þau myndu brosa
— brosa í augu hvors annars
unz hvæsandi steinflísarnar
hefðu lokað þessum fögru aug-
um að eilífu . . .
Hann gat ekki fest hugann
við bænirnar og stóðst ekki
lengur .hugsanir sínar. Grant
hafði skilið viskíflöskuna sína
eftir á borðinu. Hann hellti
slatta í krús og drakk óbland-
að. Þá sá hann á litbreyting-
um birtunnar í tjaldinu að
dögun var í nánd.
Hann stóð og hlustaði. Já,
borpið var vaknað og raddir
heyrðust. Fólkið myndi vera
farið að safnast saman á auða
svæðinu. Hann vissi að Aúdh-
alar grýttu sakborninga sína
ætíð við sólarupprás.
Hann svalg töluvert af viskíi
í viðbót. Það virtist leysa eitt-
hvað í huga hans úr viðjum
og hann fann nú að hann gat
beðið. „Ó, Guð, komdu í veg
fyrir þennan skelfilega atburð.
Bjargaðu þeim með krafta-
verki . . . Drottinn, sýndu
miskunnsemi . . . Góði Guð,
verði þinn vilji . . .“
Tíminn virtist hafa staðnað.
Hann hafði ekki hugmynd um
hve lengi hann hafði beðið.
Hann heyrði óp útifyrir og kom
til sjálfs sín. Hann gekk að
tjalddyrunum og starði í átt
til auða svæðisins. Hann gat
séð nokkurn hluta mannfjöld-
ans, sem hafði safnazt þar
saman. Þeir höfðu skipað sér
í raðir líkt og áhorfendur á
krikketkeppni. Yfir höfuð
þeirra sá hann handlegg há-
vaxins Araba sveiflast í kast-
hreyfingu, og síðan kvað við
villimannlegt öskur . . . Rétt-
arhöld grjótsins voru byrjuð ...
Bænir hans höfðu ekki verið
heyrðar! Hann sneri aftur inn
í tjaldið og kastaði sér á grúfu
í rúmið. Hann gat ekki um
annað hugsað en litlu brúnu
fæturna hennar Súleiku. Þeir
mundu vera aumkvunarlega
örsmáir í kaldri dimmu graf-
arinnar.
Frá auða svæðinu bárust
SAMVINNAN 29