Samvinnan - 01.03.1966, Qupperneq 30

öskrin með jöfnu millibili.
Hann reyndi að forðast þau
með því að þrýsta lófunum að
eyrunum, en þau tróðust engu
að síður inní vitund hans.
Hvert óp þýddi stein . . . ann-
an stein . . . og annan . . .
og annan . . . Og að lokum tók
við miskunnarsöm þögn. Hann
slappaði af og lá kyrr.
Að nokkurri stund liðinni
heyrði hann hark og leit upp.
Aðstoðarforingi Grants majórs
hafði komið inní tjald'ð.
Hann var hrikalegur Dúrbanni-
Arabi frá Jemen, svartur yf-
irlitum og grimmilegur og með
vel sprottið yfirskegg. Það fór
lítið fyrir tekönnunni í geysi-
stórri krumlu hans, er hann
skálmaði um tjaldið.
„Viljið þér te, Sahíb? Majór
Sahíb bað mig biðja yður að
vera reiðubúinn til ferðar."
Mr. Tomlinson settist upp
og vatt fótunum framá gólf.
Hann dreypti á tei og neyddi
sig tilað taka til máls.
„Það er búið?“
„Teið, Sahíb?“
„Nei, asni, ég á við grjót-
réttarhöldin. Er þeim lokið?“
Svipur Dúrbannans var því-
líkur, að aðeins háttprýði haos
kæmi í veg fyrir að hann spýtti
í sandinn.
„Já, Sahíb, þeim er lokið.
Þessir Aúdhalahundar . . .
Grant Sahíb er mér bæði fað-
ir og móðir, en á sumum svið-
um er hann hreinasta barn.
Hefði hann ráðfært sig við nrg,
þjón sinn, hefði farið öðruvísi.
En hjartagæzka .hans leiðir
hann á villigötur".
„Gr|jótréttarhöldin,“ æpti
Mr. Tomlinson. „Hvað gerðist?“
„Þeir misstu allir marks,“
svaraði Dúrbanninn fýlulega.
„Ekkert blóð, ekkert gaman.
Aúdhalarnir köstuðu steinum
í áttina til Aden og Múskat og
Oman, en aldrei að höfðum
hinna ákærðu. Og það var allt-
saman Grant Sahíb að kenna.
Af hjartagæsku sinni hét
hann hverjum þeim manni, er
hitti í mark með steini sín-
um, hálfri rúpíu í verðlaun.
Það var nú gott og blessað. En
hann hét auk þess hverjum
þeim, er missti marks, hleðslu
af .303-skotum, tilað deyfa
vonbrigði þeirra . . . Hefði
hann borið þetta undir mig,
hefði ég getað sagt honum,
að í augum þessara Aúdhala
er hleðsla af ,303-skotfærum
tveggja rúpía virði. En það
vissi hann ekki og þeir not-
uðu sér hrekkleysi hans. All-
ir, sem ateinunum köstuðu,
pípuðu upp að Alla hefði látið
þá missa marks tilað sanna
sakleysi hinna ákærðu. Sem
sagt að það hefði verið guðs
vilji . . . Súleika og Alí Baksj
eru þegar farin að ráðslaga um
brúðkaup sitt, og að þessu
sinni í fullum rétti . . . Er
Sahíb veikur?“
Mr. Tomlinson var altekinn
móðursýkiskasti. Súleika myndi
þá dansa og hlæja á ný! Grant,
hinn þögli, þurrlegi maður,
sem þekkti Arabana, hafði
borgið lífum elskendanna á
þann hátt, að allir voru
ánægðir . . . Fögnuður yljaði
hjarta hans líkt og vín.
Hann náði valdi á tilfinning-
um sínum og mælti til Dúrb-
annans: „Vilji Guðs vék stein-
unum afleiðis. Miskunnsemi
hans eru engin takmörk sett.“
dþ. þýddi.
30 SAMVINNAN