Andvari - 01.01.1983, Side 69

ANDVARI
TIL GRÍMS JÓNSSONAR AMTMANNS
67
unnar. Vendömestyttan er gjörð eftir
Trajansstyttunni í Róm, nema hvað sá
er munurinn, að Trajansst[yttan | er úr
marmara. Nærri má geta, hvaða maður
Napoleon hefir verið, því enn þann dag
í dag vöknar Frökkum um augun, þegar
þeir minnast á hann, og enn þann dag
í dag og nú meir en áður er hann þeirra
skurðgoð, þarsem hann stendur á
Vendömeplátsinu og horfir yfir staðinn
dauður en þó lifandi, því hann vakir
alltaf, en hann sefur ekki.
Mér heppnaðist þá, einsog þér sjáið,
að fá ferðastípendíum og það strax í
fyrsta sinni, sem er sjaldgæft í dönsku
landi. Flestir og það þeir, sem eru langt-
um eldri en eg og innfæddir „beztu
danskir borgarar“, mega sækja þetta
þrisvar og fjórum sinnum, áður en þeir
fá nokkuð, og svo slettir stjórnin þetta
400, 600, 800 dölum í þá, en jeg fékk
strax 1200 dali, reyndar í tvö ár, en
maður er ekki neyddur til að vera leng-
ur í burtu en rúmt ár. Reyndar skal eg
ekki neita, að mig langaði til að vera
burtu tvö ár að minnsta kosti, en „efnin
hljóta að ráða“, einsog þeir segja
mælskumennirnir á alþingi, og vita þeir,
hvað þeir segja, mennirnir þeir, þó ekki
kunni eg að nefna þá, afþví nöfnin
þeirra eru svo stór, eða að minnsta kosti
löng, svosem t. d. Schweinbjörnsson
(vide Statskalenderen).
Eg segi það satt, eg vildi þér væruð
kominn hingað úr einsetunni á Gáfunni,
því drottinn minn má vita, hvörnin Yð-
ur líður í rauninni, þó þér berið Yður
vel. Eg er ekki hjartalaus, þó eg kunni
að vera lundstirður og óeftirlátur, það
segi eg Yður satt og eg gjöri orð franska
höfundarins að mínum, þar hann segir:
„un homme de coeur ne ment jamais á
sa conscience“, hvað sem hann kann að
segja dauðlegum manneskjum allajafna.
Þegar eg kem héðan og sný aftur við
norður á bóginn, þá kem eg að Gáfu,
hvört sem þér eruð dauður eða lifandi,
ef þér lifið, trúi eg ekki öðru en eg geti
skapað Yður einn skemmtunardag eða
tvo. Ef þér liggið undir leiði, sé eg, hvar
það stendur, og þá veit eg svo mikið.
„Fætur þeirra, sem eiga oss burt að
bera, eru fyrir dyrum,“ það er lítil hugg-
un, en huggan þó, því aðrir bera þá
burt og allir „finna náttstað náhvals í
gapanda gini“, einsog Bjarni segir Thor-
arensen, formaður Yðar og eftirmaður.
Það er eitthvað sérstakt í því, að hafa
átt sér sama mann bæði fyrir formann
og eftirmann, en standa sjálfur aleinn
eftir af heilli kynslóð og vera bæði for-
tíð og framtíð, einsog þér gerið.
En — haldið þér ekki eitthvað sé
sprungið fyrir innaní hauskúpunni á
mér, svosem eg tala í svefni, og tala þó
satt.
Eg fór þann 16da júlí frá Kh. til
Stettín, þaðan til Berlín, sem er leiðin-
legur staður, þaðan til Dresden, sem er
indælis borg, þaðan með syni greifa
Moltkes af Bregentved fjárhaldsráðgjafa
til Teplitz í Bæheimi; þaðan til Carls-
bad; þaðan til Bayreuth í Bæjaralandi;
þaðan til Bamberg, þarsem er sú elzta
kirkja á Þýzkalandi frá 1006 frá tíma
Konráðs keisara, sem þar er grafinn;
þaðan til Wurtzburg, þaðan til Frank-
furt við Main og þaðan uppað Ríná til
Mainz, Coblentz, Bonn og Cöln, þarsem
stendur dómkirkjan mikla, sem aldrei
verður búin, en sem einmitt er svo
merkileg vegna þess, því það er til merk-
is um, hvað mikilfengleg hún er, ekki
lengra en hún er komin. Þaðan fór eg
til Brussel, og brá mér þaðan til Water-
loo, þarsem keisarinn loksins varð að
hníga fyrir óvinafjöld og ógæfu; og svo
„ók eg á ísarnvegi" til heimsins höfuð-
borgar. Eg kom hingað 12ta ágúst og
verð hér líkasttil framum nýár, eða