Andvari - 01.01.1983, Side 96

94
ÞÓRÐUR ICRISTLEIFSSON
ANDVARI
Og þegar Sigurður Helgason er kvaddur hinztu kveðju í kirkjugarðinum
á Setbergi, þá er það sonurinn, séra Helgi, sem kastar rekunum og biður um
góða heimkomu til handa hinum framliðna.
Nú víkur frásögninni að nýju til Ragnheiðar á Fitjum, eftir að Sigurður
maður hennar hvarf til átthaga sinna 1856.
Það var Ragnheiði vissulega mikill styrkur og fagnaðarefni, að Jakob
sonur hennar var hinn gjörvilegasti maður og að sama skapi stefnufastur, vilja-
sterkur og gæddur farsælum námsgáfum. Það bendir til þess, að vel hafi farið á
með þeim Sigurði og stjúpsyninum, að Sigurður kostaði hann til langskóla-
náms. Þeir voru vissulega ekki margir bændasynirnir á þeim árum, sem gátu
hrósað slíku happi að mega teyga af menntalindum, þótt til þess hefðu þeir
bæði löngun og hæfileika. Og það skipti ekki máli, þótt Jakob ætti eftir þrjú ár
til þess að ljúka stúdentsprófi, þegar stjúpi hans fór alfarinn frá Fitjum, eftir
sem áður hélt Sigurður áfram að bera uppi kostnað af skólavist hans, unz
Jakob brautskráðist úr Prestaskólanum 27. ágúst 1861. - Það er mál manna,
að Sigurði hafi farizt drengilega við stjúpsoninn. Augljóst er, að fjáröflun
Sigurðar Helgasonar verður ekki kennd við smámunasemi og nurl.
Næsta ár eftir hjónaskilnaðinn bjó Ragnheiður búi sínu á Fitjum. En sú
breyting varð þar á bæ á heimilisháttum vorið 1857, að Rannveig dóttir
hennar giftist (18. júlí) Þorsteini Árnasyni (f. 1833, d. 1912) frá Kalmans-
tungu. Hann var smiður góður, greindur vel og mikill að vallarsýn. Rannveig
var fjórum árum yngri en Þorsteinn. Þessi ungu hjón tóku nú við jörð og búi
á Fitjum þetta vor.
Ragnheiður sat þar í skjóli þeirra næstu árin. Fjárkláði, rammasta sundur-
þykkja bænda í tengslum við hann og ýmiss konar erfiðleikar, sem að steðjuðu,
urðu þess valdandi, að þessum myndarhjónum búnaðist miður vel á þessari bú-
sældarlegu jörð, Fitjum í Skorradal. Árið 1862 fluttu þau þaðan eftir aðeins
fimm ára búsetu og taka hálflendu Signýjarstaða í Hálsasveit til ábúðar. Ragn-
heiður fluttist með þeim þangað. - En fjórum árum síðar (17. maí 1866)
andaðist Rannveig Björnsdóttir þar aðeins 29 ára að aldri (eignaðist barn 15.
maí, banamein barnsfararsótt).
Það er af Jakobi Björnssyni að segja, að honum farnaðist giftusamlega á
hverja vísu á námsferli sínum. Hann var vígður til prests 29. september 1861,
hið sama ár og hann brautskráðist úr Prestaskólanum. Hann þjónaði Gufu-
dalsprestakalli um skeið, en Hestþing í Borgarfirði var honum veitt 9. marz
1866. Og þá er Ragnheiði Eggertsdóttur var ekki lengur sætt á Signýjarstöð-
um, stóðu henni opnar dyr hjá prestshjónunum á Hesti. En séra Jakob Björns-
son þjónaði Hestþingum (Hvanneyri og Bæ) aðeins þrjú ár. Var veitt Staðar-
hraun í Mýrasýslu 20. marz 1869. Þjónaði því brauði í sex ár.
Séra Jakob Björnsson fékk veitingu fyrir Torfastöðum í Biskupstungum
9. marz 1875. En veittur Saurbær í Eyjafirði 16. apríl 1884. Þar gegndi hann