Spegillinn - 01.12.1947, Blaðsíða 15

SPEGILLI N N
195
Sprengjan, sem Sigfús þóttist
hafa laumað undir stóla stjórn-
arirmar, sprakk ekki. Púðrið i
henni var blautt.
yiútíwaAaífaw
Eftir DÚK og DISK
með þökk fyrir
góð áhrif frá ungu
skáldunum
Ég er á leiðinni út í myrkrið. Þetta er bara venjulegt
myrkur. íslenzkt myrkur. En mikið er myrkrið svart, maður.
Óhugnanlegt myrkur. Ég læt þann bleika ráða ferðinni. Það
gneistar af hófum hans. Ég finn það á því, hvernig hann
frísar. Hvert erum við að halda, Bleikur og ég? Veit það
ekki. Vissi það kannske þá. Kannske erum við alltaf á leið-
inni. Án áfanga.
— undarlegri en allir aðrir. Þú talar svo undarlega. Og ef
þú talar ekki, þá þegirðu svo undarlega.
— Það er af því, að ég elska þig, sagði ég og kyssti hana
inn í lófann.
Það var byrjað að rökkva þegar við gengum heim. Fólkið
á Brekku var að taka saman heyið. Við fórum líka að taka
saman hey.
— Blómin eru falleg, þegar þau eru sprottin, sagði hún.
— Já, sagði ég. Ég sagði aldrei annað en já, þegar hún
talaði. Hún var svo falleg. Hún hafði brúnan fæðingarblett
rétt eða dálítið fyrir ofan hnéskelina. Ég fékk stundum að
sjá hann. Stundum varð hún reið. Stundum ekki.
— Af hverju skyldu blómin spretta? sagði hún.
Þá gat ég ekki sagt já.
— Ætlar þú alltaf að elska mig? sagði hún. — Eins þeg-
ar þú ert farinn?
— Já, sagði ég, — ég ætla alltaf að elska þig. Eins þegar
ég er farinn. Ég fer aldrei frá þér. Sá sem elskar fer aldrei
frá — aldrei burt.
Hún sat flötum beinum í grasinu og sleit upp gras. Langa
stund sat hún í grasinu og sleit upp gras og sagði ekki neitt.
— Mér finnst þú stundum svo undarlegur, sagði hún,
Dagarnir liðu og urðu að nóttum og næturnar urðu að
ástarorðum, ástarorðin að hvísli, sem hvarf í húm nætur-
innar. Við hugsuðum ekki meira um hey. Allir aðrir hugsuðu
um hey. Hvers vegna þá að hugsa um hey? Á nóttunni geng-
um við berfætt yfir döggvota jörðina. Hún gekk við hlið
mína. Stundum gekk hún á undan. Stundum gekk hún á eftir.
Þegar við klifruðum yfir girðingarnar varð ég að ganga á
undan. Hún lyfti ofurlítið upp kjólnum um leið og hún steig
yfir girðinguna. Stundum sá ég fæðingarblettinn fyrir ofan
hnéð, ef ég var heppinn. Maður er ekki alltaf heppinn. Við
gengum upp í fjallið og settumst í laut í fjallinu. Það var ný
laut. Við höfðum aldrei áður setið í þeirri laut. Við höfðum
víst setið í öllum öðrum lautum, sem við þekktum.
— Elskarðu mig ennþá? sagði hún og reytti strá. Hún
reytti alltaf strá, þegar hún spurði, hvort ég elskaði sig.