Spegillinn - 01.12.1947, Blaðsíða 21

SPEGILLINN
2D1
farið inn um glugga
á annari hæð og
bifrelð stotið.
Hermóður kom
í gærkvöidi
Á leiðinm tnngað heim
hrepti skipið slæm: veður eink-
um et nær dro landi, en skip-
verjar ljeiu mjog vel yfir þvr
-
Sigurjóns lietjur hugðust
liandsama og færa í mót
heljamli bála-leðju; —
liiiV hráiVua, vellandi grjól.
Til þess var töngin mikla
tekin í þessa ferÓ.
Af vélgengu viti og snilli
vísindalega geró.
Geta ei getift nærri
greymenni þessa lands
hetjanna hreystiverka
og liugdirfsku fyrirmanns.
En merkin vegsama verkin
og vitna um \lans kraft.
En franskbrauðiS á sér ekki
erindi í neins manns kjaft.
Sigurjón margra sviða
sýnir afburða mann.
Gestrisni getur enginn
gurnað af meiri en liann.
Rauð til sín blaðamönnum;
brosandi stóð við dyr.
— Rausn lians er rómuð víða —
rúsínu-krafta-skyr.
Undrandi allir stóðu,
— ýmislegt var að sjá:
liraungrýti lá í hrúgum
hans nægtaborði á.
Sýningin fannst þeim frumleg
og fegurðin glæst og ný.
Bálstorku-bruna-kögglar
og húrhnífum stungið í.
Af íslenzku bergi brotinn
á horðinu var þar kross
til dýrðar dánu skáldi---------
(— drottinn bevari oss —).
Eigandans auðlegð sýndi;
— ekkert var sparað þar, —-
því fallegum fimmeyringi
fórnað á krossinn var.
Útlaginn — frónskra fjalla
fluttist lieim til — á ný
Sigurjón Værðarvoði
vann allra mest að því.
NTú skulu loksins liggja
listamanns fúin bein
undir íslenzku merki; —
— eilífðar bautastein —.
Sigurjón sína röddu
setti í hæsta dúr,
flutti fallega ræðu,
felldi ekki mikið úr.
Sagði frá „Heklu sigri“;
— sú var haráttan ströng.
En allt er þeim fært, sem eiga
Ála — rúgbrauð — og töng.
Sagði Iiann súkkulaði
seljast um landið allt,
það, sem kallað er ,,krafta“;
það kröftuga nafn er snjallt.
Allir það ættu að borða,
sem andlegt heilbrigði þrá.
Sá krafta-kjarnorkugjafi
klofbragði þekkist á.
Forvitrir fornmenn þóltu
framundan margur sá.
Vopn sungu fyrir vígum,
var það oft feigðarspá.
En nú er það öfugt orðið —
— enginn spakur né vís. —
Hálfu ári á eftir
atburðum Hekla gýs. —
Sigurjóns frægðarförin
er fullkomin hetjudáð.
Upphefur fslendingá
enginn sem hafði spáð.
Barðist við glóandi grjótið,
girtur í asbest hrók.
Eina krossfararkempan
sem króssinn heim með sér tók.
Æ, œ.