Spegillinn - 01.12.1947, Blaðsíða 20

S PEG I LLI N N
Alh vill í iildum gangá
á okkar jarðstjörnu hér.
Fyrst og fremst er það tíminn,
sem fram lijá oss rennir sér.
Hafið í öldum liossast
og liraunleðja gengur til.
Svo endurtaka sig alltaf
allskonar tímabil.
Sögurnar frá því segja
sem að fyrrum við bar.
Klifruðu fjöll og klungur
krossferða riddarar.
Lögðu sitt líf í liættu;
léttust um pund og kvint;
fórnuðu í ferðakostnað
lornaldar silfurmynt.
Þeirra var mark og miðið
meistarans kross að sjá;
og ef að þeir yrðu heppnir
úr honum flís að ná.
Flestir þeir létu lífið;
— lánminni heldur en „Bör“
því útbúnaður var enginn
í slíka svaðilför.
Föt þeirra fóru í sundur,
fátt varð um skjól og yl.
Álafoss værðarvoðir
voru þá engar til;
höfðu ekki liitabrúsa;
— beilsa og kraftur dvín
við fæðu fjörefnasnauða —
franskbrauð og margarín.
Nú er hér öldin önnur
allt stefnir bæða til;
, komið kjarnorku-Ála
krossferða tímabil.
Vísindin efla alla
andans og líkams dáð.
Orka frá iðrum jarðar
er nú manninum báð.
Sigurjón kappinn knái
í krossför að nýju réðst,
þangað, sem blágrýti bráðið
byllist, veltist og bleðst.
Fylking bans sú hin fríða
fann sér ei neitt um megn.
Öll varin asbestbrynjum
að ofan og niður í gegn.
Tangarsókn bér var liafin
að Heklu er stiiðugt gaus.
Undirdjúp spiiðu eldi,
— sem andskotinn væri laus.
í undirbúningi öllum
— engin var hugsun röng.
Rúgbrauð í mátar malnum
og mikil og ramger töng.
Á fjallið var hiklaust lialdið
braunstrauimjm vítis mót.
Asbestklæddur þarf enginn
að óttast bið bráðna grjót.
Hafi menn efast áður
er það nú lieyrt og séð:
að rúgbrauð orkuna eflir
ef Áli er drukkinn með.