Spegillinn - 01.12.1947, Blaðsíða 18

190
SPEGILLINN
skaða. Hefja íþróttamenn tilraunir til þess að fá íslenzka
glímu viðurkennda Ólympíuíþrótt, en þangað til hafði hún
verið þjóðleg íþrótt. Gekk stirðlega, er erlendum ofbauð uppL
vaðsla mörlandans í ýmsum greinum. Hafði hann, auk ann-
ars, keppt við Stórbreta í fjárhættuspili og fótspyrnu, og
vann Stórbretinn síðustu orrustuna í hvorutveggja, sem
hans er siður.
I ofanverðum Martio skeðu þau tíðendi, er lengi verða í
minnum höfð, er eldur kom upp í Heklufjalli, en hún hafði
þá hvílt sig í cii ár og var það trúa manna, að útdauð væri.
Taldist sannfróðum fréttamönnum svo til, að steinar þeir,
er upp komu úr gígnum, væri x sinnum stærri vexti en Lands-
símahúsið, en það er húsa stærst, ef frá er talin útvarpshöll-
in in mikla, sem þó verður aldrei reist, ef trúa má Pétri, sann-
fróðum manni. Jónas Þorbergsson samt útvarpsstjóri. Festi
á öndverðu árinu kaup á fiðlu einni merkilegri og galt við
sjóð digran. Var instrúmentið sent í vesturveg til frekari
forfrömunar og innstillingar, og er ætlun stjórans að leika
á það yfir rústum útvarpsins á síðan, og fara þannig að
ítök, svo sem General Motors úr Vesturhálfu, ríkir vinir Vil-
hjálms Þórs. Var þárna einkum að ágætum hafður stóðhest-
ur einn klerkborinn, nefndur Skuggi, er síðar hefur fengið
sitt epitaphium í Morgenavisen og upptalningu flestra sinna
afreka á stóðsviðinu.
Kom utan úr Noregi langskip, færandi oss ferlíki Snorra
Sturlusonar, er mestur hefur verið sagnaritari Norðurlanda,
að frátöldum þeim fóstbræðrum Barða og Hriflujónasi.
Brugðust þjóðhnöggvingar ið versta við og bönnuðu inn-
flutning slíks óþarfa í landið, og kostaði þó enga erlenda
valútu, frekar en gjafabíll að vestan. Varð Snorri frá að
hverfa og þótti mörgum illt, er lítið var um kopar í landinu,
sökum tregra siglinga. Lögðu fyrirmenn heila sína í bleyti,
og sendu að því loknu herskip út til Noregs og hirtu Snorr-
ann. Var honum landað á laun í Digranesi, þar sem nú kall-
ast Borgarnes, og síðan pundað upp í Reykholt og settur á
stall. Síðan vígður með hátíðlegum yfirsöngvum og lýsingu
Hjörvars, en sjálfur konungsson Norðmanna fletti hann
klæðum. Stendur ferlíki þetta enn í Reykholti og hristist
dæmi Neronis keisara, ágæts manns. Lætur Pálmi próklamera
Súðina til sölu, en kaupandi fyrirfinnst enginn, er hið aldna
skip var nú orðið lii ára að aldri, ef trúa má kirkjubókum,
og tekið fast að mæðast. Hleraðist þó, að Þjóðminjasafn
hefði ágirnd á gripnum, en fékk eigi að gert, er líkkista þess
var enn eigi fullgerð. Innstiftaður Stóridómur, til höfuðs
þeim er ógætilega aka eldvögnum, eður automobilibus. Eru
slíkir teknir griðalausir og leiddir fyrir lögfræðing, er síðan
pressar úr þeim penninga þá, er eiga kunna. Hefur þetta,
þegar orðið ríkinu til hins mesta fjárplógs, næst á eftir Rík-
inu, en það stóð með miklum veg á árinu, fyrir góða vernd
afhaldsmanna, er tilraunir vóru gervar því til fjörtjóns með
ölbrýggerífrumvarpinu, sem frægt er orðið að endemum, að
sögn Halldórs frá Kirkjubóli. Efnt til gressilegrar landbún-
aðarsýningar í Vatnsmýri suður, en allar aðrar mýrar voru
þá á valdi Hermanns, sem lesa má í inum eldri annálum.
Vóru þarna saman komin exemplaria af flestum bústofni
þjóðarinnar, að frátaldri lúsinni, en auk þess áttu þjóðir þar
mjög í norðanveðrum og fyrir stórtíðindum, og segja menn
fæturna ótrausta. Hafa norskir sagnameistarar nú ærið verk-
efni að sanna, að Snorri hafi verið fótfúinn í lifanda lífi, því
að sé svo, er allt prettalaust af Norðmanna hálfu.
Hækkaði veraldleg hagsæld Búkollu með slíkum firna ágæt-
um á árinu, að ekki þótti annað sæmilegt en bjóða Reykjavík-
urkaupstað hlutdeild í ágóðanum, er eignakönnunin stóð fyrir
dyrum. Var boðinu ekki tekið og átti þó Búkolla húsakynni
fyrir cl kýr, en aðrir herma ccccl beljur. Heimsókn fiskimála-
fulltrúa Kínverja, að nafni Mr. Wu. Kynnti hann sig ið bezta
úti hér og kvaðst vera í Yxnafurðuhreyfingunni. Á ofan-
verðu árinu hljóp síldarvaða mikil á Innnes, og þótti in mesta
búbót, er flestar síldar höfðu útiblifið á lögskipaðri síldar-
vertíð um sumarið, og skilið útvegsmenn eftir slyppa og
snauða. Fengust þarna mikil uppgrip síldar, en er hagnýta
skyldi, vóru engin tök eða tæki til þeirra hluta fyrir hendi og
máttu veiðiskip bíða sér til óbóta, áður farmur þeirra yrði
losaður. Ölvun við akstur automobilium tók miklum fram-