Spegillinn - 01.12.1947, Blaðsíða 16

196
SPEGILLINN
— Ég- elska þig alltaf, sagði ég. Ég reytti ekkert strá.
— Það er gat á sokknum þínum, sagði hún.
— Já, sagði ég.
— Þegar við erum gift, þá skal enginn lengur sjá gat á
sokknum þínum, sagði hún.
— Nei, sagði ég. — Þá skal enginn lengur sjá gat á sokkn-
um mínum.
— Hafa aðrar stúlkur en ég séð gat á sokknum þínum?
s-agði hún og reis upp og hætti að reyta upp strá. Ég sá það
á fellingunum á enni hennar, að hún var að hugsa um eitt-
hvað sérstakt.
— Nei, sagði ég hikandi. — Það held ég ekki.
— Þú hefur aldrei sagt mér frá því, að þú hafir kynnzt
öðrum stúlkum en mér.
— Nei, það hef ég kannske ekki.
— Hvað mörgum?
— Kannske tveimur. Kannske einni. Kannske ekki einu
sinni það.
— Var betra að kyssa þær heldur en mig? Þótti þér eins
vænt um þær og mig?
— Nei. Ég elska bara þig. Mér hefur aldrei þótt vænt um
neina aðra en þig. Hinar komu bara og fóru. Ég horfði á
eftir þeim öllum út í myrkrið. Þær voru eins og laufblöðin á
haustin, sem fjúka fyrir fætur ferðamannsins. Enginn veit
hvaðan. Enginn veit hvert. Þá vissi ég ekki einu sinni, að ég
var til.
Hún vafði höndunum um háls mér og hvíslaði: — Ég skal
alltaf stoppa sokkana þína. — En þú? spurði hún eftir
nokkra þögn.
— Ég ætla að brjóta okkur nýtt land, sagði ég. — Slétta
það og rækta með höndum mínum og finna angan moldar-
innar fyrir vitum mér. Angan þína og moldarinnar. Þú ert
moldin. Þú átt að vera frjó eins og moldin. Upp úr moldinni
vex nýr gróður og nýr gróður er vorboði.
— Ég er svo hrædd, sagði hún og hjúfraði sig upp að
mér. — Þú talar svo undarlega.
— Þá fer ég í siglingar og safna handa þér auðæfum. Þú
átt að bera fegurra skraut en nokkur íslenzk kona hefur bor-
ið, svo að þú verðir fegurri en allar íslenzkar konur. Þú ert
sú fallegasta stúlka, sem ég hef séð. Ég hef enga séð fallegri
en þig. Þú ert fædd til að bera skart.
— Þú talar svo undarlega, sagði hún og hjúfraði sig þétt-
ar upp að mér. — Ég er hrædd við þig. Hrædd við þig eins
og fjallið hérna. Ég hef alltaf haldið, að það byggju ein-
hverjar óvættir í fjallinu, sem settu á mig álög. Stundum
finnst mér fjallið tala. Og þá talar það eins og þú. Það talar
svo undarlega, að ég skil það ekki. Nú er ég alveg viss um, að
það talar eins og þú. Og þú ert f jallið. Og þú setur á mig álög.
Eða fjallið.
— Þvaður, sagði ég. — Fjallið getur ekki talað. Fjallið
er dautt. Fjallið getur ekki lagt á neinn.
— Ef þú ert ekki f jallið, þá ætlarðu ekki heldur að leggja
á mig, sagði hún og hjúfraði sig fastar að mér.
— Ef ég legg á þig, ætla ég að leysa þig aftur úr álögun-
um. Ég ætla að koma aftur og leysa þig úr álögunum. Fyrst
ætla ég að fara út í heiminn og verða frægur. Enginn getur
orðið frægur, nema að fara út í heiminn. Ég ætla að fara út
í heiminn og verða skáld og rithöfundur, og svo kem ég aft-
ur og leysi þig úr álögunum. Og þá yrki ég jörðina eða sæki
handa þér fjársjóði, svo að þú verðir fallegasta kona ver-
aldarinnar.
— Þú talar svo undarlega, sagði hún. — Það er enginn,
sem talar eins undarlega og þú.
Ég held áfram út í myrkrið. Ég og Bleikur. Stundum hras-
ar Bleikur og þá hrekk ég upp úr.hugsunum mínum og veit
ekki hvar ég er. Veit bara að ég er að fara út í myrkrið.
Bleikur og ég. Eitthvað út í myrkrið. Án áfanga. Og myrkr-
ið er svo svart. Mikið helvíti er það svart, maður. Svartara
en síðast. Þá fórum við aðra leið. í aðra átt. Þá áttum við
okkur takmark og náttstað. Þá var ég að koma frá því að
sigra heiminn. En ég sigraði aldrei heiminn. Varð bara rit-
höfundur. Svo fór ég að vitja hennar. Þá var ég á leið til
hennar. Bleikur og ég — og myrkrið var svo svart. Við börð-
um upp á Brekku. Bóndinn kom út. Hann hafði tekið saman
hey um daginn. Ég sá það við daufa týruna, hvernig hálf
heyvisk stóð upp úr buxnavasa hans. Hann þekkti mig ekki.
Ég heyrði það á rómnum, þegar hann sagði mér, að Helga
væri gift útgerðarmanni norður í landi. Svoleiðis útgerðar-
menn búa alltaf norður í landi, sem taka frá manni elskuna
manns. Eða þá austur á landi. Mér er sama. Nú er ég á leið
þaðan. Ég og Bleikur. Út í svart myrkrið. Án áfanga.
Kannske til eilífðar. Hver veit.
orn
um áfengt öl, sem menn eru þegar farnir aö drekka
í huganum.
Svarti dauði er ekki lengur Islands mesta böl.
Ölið nýja er stærsta þjóðar nauðin.
Svarti dauði er sterkari en áfengasta öl,
en ölið það er hættulegra en Dauðinn.
SVB.
orn
um hina sálfrœöilegu hl£S klukkusláttar.
Andvaka á kvöldin ég legg mig í líma
að látast ei heyra, er klukkan slær eitt
og liugsa um það: fyrir heilum tíma
liefði hún átt að slá — ekki neitt.
SVB.
BANDALAG
Starfsraanna Ríkis og' Bæja hefur nýlega samþykkt tillögu þess efnis
að koma upp rannsóknarstöð, þar sem prófaðir verði hæfileikar allra
nýrra manna í opinberri þjónustu. Verði úr framkvæmdum — sem lítil
hætta er á — kostar þetta það opinbera nýtt upptökuheimili fyrir alla
þá, sem óhæfir reynast, en þurfa samt að vera á opinberu framfæri,
og er spáð, að þar muni brátt verða setinn bekkurinn.
ALÞÝÐUSAMBANDSÞINGIÐ
samþykkti fyrir nokkru að skora á Alþingi að stofna ríkistónlistar-
skóla, sem bendir til þess, að sá núverandi þyki fátæklegur. Einnig
gefur þetta í skyn, að talkórarnir, sem kommarnir voru að stofna til,
hérna á árunum, hafi ekki fullnægt listaþörfinni.