Stúdentablaðið - 01.12.1939, Síða 24

16
STÚDENTABLAÐ
Einar M. Jónsson:
Sær fyrir söndum
Einar M. Jónsson varð stúdent 1928. Innritaðist til
náms í guðfræðideild Háskólans, en hefir nú legið
veikur í tíu ár, eða síðan 22. nóv. 1929. — Á þessum
degi (1. des.), sem er afmælisdagur Einars mun það
ósk allra stúdenta og eins þeirra, sem ekki kynntust
honum, að honum auðnist að komast til heilsu aftur.
Við úthafið breiða stóð bœrinn minn,
svo bernsJcuspor mín felur sandurinn pinn,
þú eilífi, ólgandi sœr.
í allskonar leikjum ég undi hjá þér,
í útsogum hljóp ég á flœðisker,
á vogum i báti þú vaggaðir mér
og varst eins og leikbróðir kœr.
Ég sofnaði á kvöldin við sjávarhljóð þitt,
er síðan varð ívaf í draumlífið mitt;
það svœfði og færði mér frið.
Ég vaknaði’ og gœgðist um gluggann til þín
og gekk fram á sandinn með leikfangaskrín;
ég horfði’ á er bátarnir hurfu mér sýn,
er héldu til fiskjar á mið.
Á sumri skín röðull á sundin þín blá
og seiðandi fagur oft virtist mér þá,
þú logntœri, lokkandi sœr.
Þá hvílir á svip þér sú himneska ró
og heilaga kyrrð, er á djúpinu bjó;
en útsœvar-hjartað í aðsogum þó
svo ákaft við brimgarðinn slœr.
En oftast er flötur þinn orrustusvið
og öldurnar gnæfa þá himininn við,
þœr geisast og falla með gný.
Og hvar er i veröld jafn hrikaleg sýn
sem holskefludansinn við bumbuslög þín.
Við leiksviðið hneppt var hver hugrenning mín
unz húmtjöldin féllu á ný.
Hin brimhvíta alda rís barm þínum á,
lík brjósti, er svellur af stjórnlausri þrá
eða ekka og innfjálgri sorg.
Því fannst mér ég lífsorku finna hjá þér
og fjölþœtta skapgerð, þú dynjandi ver,
og hreimsterkan óð bœru hrannirnar mér
úr hjarta þíns kórallaborg.
Þú vonir og þrár hefir vakið hjá mér,
hið volduga, stórfelda sá ég hjá þér;
þú bentir á bjartari lönd.
Ég sá, hversu aldan þín öflug og breið,
sem ekkert fœr þokað né hrakið af leið,
með einbeittni þrœðir sitt örlagaskeið
með úrslitasigri að strönd.
Er svefninn í rökkrinu svífur að mér,
og sjávarhljóð ekkert mér kvöldgolan ber,
þá finn ég, hve þú ert mér. fjœr.
— En kyrrðin oft breytist í brimniðinn þinn
og bylgjurnar falla á sandana inn;
þá uni ég drengur í annað sinn,
við óminn þinn, hrynjandi sœr.
Einar M. Jónsson.
r