Stúdentablaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 34

28
STÚDENTABLAÐ
MAFURINN
Smásaga eftir Liam O’Flaherty.
Máfurinn ungi var aleinn á syllunni sinni.
Systkini hans höfðu flogið burt daginn áð-
ur — en hann hafði ekki þorað. Hann hafði
tekið dálítið tilhlaup fram á brúnina og reynt
að mynda vængina til flugs, en þá greip
skelfingin hann. Þarna niðri lá sjórinn, þessi
mikla víðátta, langt, langt fyrir neðan. Hann
fann til fullvissu um, að vængirnir mundu
aldrei halda sér uppi, og hann laut höfði og
hljóp til baka inn í skútann sinn, þar sem
hann kúrði á nóttunni. — Bræður hans hlupu
til, hvor á eftir öðrum, böðuðu út vængjun-
um og flugu fram af, jafnvel litla systir hans,
sem hafði þó miklu styttri vængi en hann;
samt gat hann ekki sótt í sig kjark til þessa
heljarstökks, það var svo geigvænlegt. Faðir
hans og móðir höfðu gargað til hans, man-
að hann, ógnað honum með að láta hann
svelta í hel þarna á syllunni, nema hann
flygi fram af. Nei, hann gat ekki unnið sér
það til lífs.
Nú var liðinn sólarhringur, og allan þann
tíma hafði enginn komið í námunda við hann.
Allan liðlangan gærdaginn hafði hann horft
á foreldra sína fljúga fram og aftur með
systkinum hans að fullkomna þau í fluglist-
inni, kenna þeim að létta sér yfir öldukamb-
ana og kafa eftir fiskum. Hann hafði jafn
vel séð eldri bróður sinn veiða fyrstu síldina
og rífa hana í síg þar á dálítilli flös, og
heyrt pabba og mömmu hlakka af stolti,
hnitandi hringa yfir honum á fluginu; og í
allan morgun hafði fjölskyldan spókað sig
á stóra klettastallinum andspænis og ögrað
honum og hætt hann vegna hugleysis hans.
Sólin var komin hátt á loft og bakaði syll-
una hans, því að hún lá á móti suðri. Hitinn
gerði honum ómótt, því að hann hafði ekkert
étið síðan kvöldið áður; þá hafði hann fundið
skrælnaðan makrílssporð lengst úti á enda
syllunnar. Nú var ekkert ætilegt eftir, hann
var búinn að leita af sér allan grun meira að
segja róta upp hreiðurdyngjunni, þar sem
þau systkynin höfðu klakizt út. Hann hafði
jafnvel reynt að japla á dropóttu eggskurn-
unum, skrældum og þurrum; Það var eins
og að éta hluta af sjálfum sér. — Síðan
hafði hann stjáklað fram og aftur eftir
syllunni, grár kroppurinn, samlitur klettun-
um, og langir, gráir fætur, stikandi tepru-
legum skrefum, í árangurslausri leit að ein-
hverri leið til að komast til hinna, án þess
að þurfa að fljúga. En syllan endaði á báðar
hliðar í hengi flugi, niður í sjó, og á milli
hans og foreldranna var gínandi gjá. Það
hefði svo sem verið hægt að komast til
þeirra, ef hægt hefði verið að ganga eftir
klettaveggnum, en á hverju átti að ganga?
Það hefði ef til vill verið fært fyrir flugu.
Uppi yfir syllunni var ekkert að sjá nema
þverhnýpt bergið, og ef til vill var enn lengi'a
upp á brúnina en niður í sjóinn fyrir neðan.
Hann gekk hægt fram á brúnina og stóð
þar á öðrum fæti, en faldi hinn undir væng
sér. Hann lokaði öðru auganu, og síðan hinu,
lézt vera að sofna. Þau virtu hann ekki við-
lits. Bræður hans og systir lágu og móktu
með höfuðin hálfsokkin í hálsfiðrið. Faðir
hans var að snyrta fjaðrirnar á baki sér.
Móðir hans ein gaf honum gætur. Hún stóð á
dálítilli snös og stakk fram hvítri bringunni.
Af og til sleit hún bita og bita af fiski,
sem lá við fætur hennar, og þess á milli
brýndi hún nefið á steininum. Hann ærðist
við að sjá matinn. Ó, það var nautn að slíta
svona ofan í sig matinn og brýna nefið á
milli! Hann klakaði lágt. Móðir hans klak-
aði á móti og leit nú upp til hans.
„Ga, ga, ga,“ hljóðaði hann, í sárri bæn
um eitthvað að éta. Hún svaraði honum með
háðslegu gargi, en hann hélt áfram að biðja
aumkunarlega. — Allt í einu hrein hann við
í fögnuði, móðir hans hafði gripið upp ræf-
ilinn af fiskinum og flaug nú upp í áttina
til hans. Hann laut áfram, stappaði niður fót-
unum af æsingi og teygði sig á móti henni.
Nú var hún rétt fram undan brúninni, þar
sem hann stóð, og fiskurinn næstum innan
seilingar frá nefi hans; þá hikaði hún skyndi-