Fálkinn - 19.01.1929, Side 13

F Á L K I N N
13
•imiiiiiiiiiiiiiMiiiiimiiiMtiiiiimiiiwa
1 Veðdeildarbrjef. 1
0 IIMIIIIMlnilll'lllilllllllltllllllllllllllillllllllllllllllllli u
Bankavaxtarbrjef (veð-
deildarbrjef) 8. flokks veð-
deildar Landsbankans fást
keypt í Landsbankanum
og útbúum hans.
Vextir af bankavaxta-
brjefum þessa flokks eru
S 5%, er greiðast í tvennu S
lagi, 2. janúar og 1. júlí
ár hvert.
Söluverð brjefanna er
89 krónur fyrir 100 króna
brjef að nafnverði.
Brjefin hljóða á 100 kr.,
500 kr., 1000 kr. og
5000 kr.
| Landsbanki Íslands i
ÍIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIMIIIIIIMMIIIIMIIIÍ
Hreinar léreftstuskur
kaupir háu verði
Prentsm. Gutenberg.
to
(U
c
(Ö
>
J—
0)
O
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
<
Reykið einungis
Phön ix
vindilinn danska.
>
3
</)'
r+
su
Q.
Hver, sem notar
C E L O T E X
og
ASFALTFILT
í hús sín, fær hlýjar og
rakalausar íbúðir.
Einkasalar:
Verslunin Brynja,
Laugaveg 24, Reykjavík.
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
►
REYK]AVÍK
ísafirði, Akureyri og Seyöisfirði.
iiiimiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiminiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiii
Holmblaðs spil
eru þau, sem allir vilja helst. Lang-
skemtilegustu spilin. NotuÖ mest —
endast best. — Höfum einnig
jólakerti, súkkulaði o. fl.

<* ( ( (• o
(•
(
(
(
Hempels botnfarfi
fyrir járrt & trjeskip.
Innan & utanborðs-
( málningu.
(. Einar 0. Malmberg.
( Vesturgötu 2. — Sími 1820.
)
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest
Frægasti danskeitnari Breta spáir
því, að fox-tro.t muni verða dansaður
mest allra dansa á þessu ári.
RÆÐILIG
Eftir
PHILIPPS OPPENHEIM.
ÞaÖ skal jeg segia yður, sagði maðurinn,
mjög kurteislega. — Jeg er Sir Joseph Londe,
ástralski læknirinn, sem þjer hljólið að hafa
heyrt getið um. Jeg hjargaði þúsundum
mannslifa meðan á ófriðnum stóð — með
hjálp konunnar hjerna, sem var hjúkrunar-
kona mín þá, en er nú eiginkona mín. Til
allrar óhamingju, og það enda þótt jeg væri
sterkbygður, varð áreynslan mjer um megn,
°g jeg misti vitið.
— Mistuð vitið, át Sir Francis eftir, ósjálf-
rátt.
— Já, misti vitið. Aðeins ofurlítil ögn af
heila mínum varð fyrir áfallinu — misti sinn
eðlilega lit. Jeg þarf að fá mjer ofurjitla ögn
af því, sem almenningur kallar gráa cfni/J —
rjett ofurlitla ögn. En, hvort þjer viljið trúa'
Því» eða ekki, herra minn, hefir mjer reynst
svo að segja ógjörningur að finna heila, sem
getur orðið mjer að þessu gagni.
Sir Francis bað í hljóði um styrk, bað
þess, að hann lyki ekki lífi sínu, sein hing-
að til hafði verið hetju samhoðið, eins og
heigul]. Enn þá var líkami hans jafn mátt-
laus og áður.
•—■ Hversvegna hafið þjer valið mig?
spurði hann.
— Vegna þess, að þjer eruð gáfaður mað-
ur, svaraði hinn tafarlaust, — og mjer ligg-
ur við að segja, merkilega heilbrigður maður
andlega. Einnig vegna þess, að þjer og vinur
yðar, Rocke, eruð farnir að verða mjer örð-
ugir. Jeg var einu sinni nærri búinn að ná í
ögn af heila hr. Rockes, en þá kom stúlka
inn og truflaði mig. Það var illa til fallið.
—• Þjer vitið þó líklega, að þetta er morð?
tautaði Worton, þótt honum væri það Ijóst,
að spurningin væri til lítils.
—■ Þetta var fávíslega mælt, svaraði
Londe, reiðilega. — Jeg lief bjargað þúsund-
um mannslífa, og þá finnst mjer ekki nema
sanngjarnt, að jeg geti tekið fáein til þess að
lækna mesta snilling meðal skurðlækna
heimsins. Alt og sumt, sem jeg vil ná í, er
heili, sem ekki er neinn rauður blettur á.
Og jeg hefi mikla von um, að yðar sje þann-
ig úr garði gerður.
—- Sir Francis var smátt og smátt að
verða hugrakkari. — Heili minn, sagði hann,
— er alsettur rauðum blettum.
— Því trúi jeg ekki, svaraði hinn ákveð-
in. Þjer eruð ekki þannig maður, að þjer
hafið hlettóttan heila .......Judith, sjerðu
nokkuð enn?
Ivonan, sem hafði staðið við gluggann,
sneri sjer við: — Ekkert, svaraði hún.
Andlit Londe sortnaði af reiði. Hann leit
afsakandi á fórnardýrið silt, tilvonandi. —
Yður er eflaust illa við þessa bið, sagði
hann. — Það er mjer líka. En sannleikurinn
er sá, að hlöðin hafa gert þvílíkt veður út
síðasta manninum, sem jeg gerði tilraunir
á fyrir nokkrum dögum, að konan mín þorði
ekki annað en fela lækningaverkfærin min
um hríð. Jeg er að visu búinn að senda eft-
ir þeim, svo þau ættu að geta komið á
hverju augnabliki.
— Viljið þjer segja mjer, spurði Sir Fran-
cis, — hvaða djöfulsins lyf var það, sem þjer
svæfðuð mig með þarna á stöðinni. Það
virðist hafa tekið frá mjer allan mátt.
Londe brosti ánægjulega. — Þetta lyf
mun á sínum tíma verða viðurkent einhver
mesta uppgötvun í þeirri grein, sem gerð
hefir verið á ófriðarárunum. Jeg ætla að
arfleiða handlæknaháskólann að uppskrift-
inni, þegar jeg er hættur að nota það. Ef
maður þefar einu sinni að því, verðui hann
ekki sterkari en smáharn — hefir lítinn
vilja og enn minna afl. Ef þefað er af því
ivisvar, verður það fullkomið og undursam-
legt deyfingarlyf. IJegar jeg fer að gera
skurðinn á yður, t. d., þefið þjer bara tvis-
var af því, og þá eruð þjer kominn inn í
eilifðina ....
— Það er góð huggun, lautaði Worton.
Londe fór snöggvast út að glugganum til
konu sinnar. Síðan sneri hann sjer að dyr-
unum. — Jeg hef nokkur Ijeleg verkfæri í
gömlum kassa, einhversstaðar, og jeg ætla
að athuga þau. Látið þejr fara vel um yður
á meðan, Sir Francis .... Judith! .'...
Hann fór út, en konan snéri sjer hægt frá
glugganum. Síðan gekk hún að dýnunni og
horfði hugsandi á fangann. Þótt hún væri
með kvíðasvip, var hún, engu að síður, fög-
ur og mjög aðlaðandi kona. Sir Francis
reyndi að láta ekki skelfinguna skína út úr
augnaráði sínu. Hún var þó mannleg vera
og hlaut að vera veik fyrir á einhverju
sviði. — Þjer ætlið þó ekki að standa hjá
og horfa á manninn yðar fremja morð?
sagði hann.
Hún virtist verða hissa. — Jeg hef horft
á hann vinna verk sitt, hundrað sinnum,
svaraði hún. — Margir dóu, en ekki var það
kallað morð þá.
En það var í þeim tilfellum þegar þeir
hefðu dáið hvort sem var, hefði ekki skurð-
urinn verið gerður, sagði hann. — Jeg er
ekki særður. Hvað hefi jeg unnið til þess,
að hann drepi mig?
—- Hann lagði vit sitt í sölurnar fyrir
landa sína, svaraði hún, — og mjer finst
ekki nema sanngjarnt, að einhver þeirra
greiði þá skuld. En bíðið þjer.
Hún lienti honum að þegja, og hlustaði.
Þau gátu heyrt óeirðarrápið í Londe í lier-
berginu niður undan. Hún hallaði sjer niður
að varnárlausa manninum. — Jeg skal
sýna yður nokkuð, sagði hún. Síðan gekk
hún út í horn og lyfti þar upp hrúgu af
strigapokum. Undir hrúgunni var aflangur
svarlur kassi með silfurskildi á lokinu. Hún
opnaði hann, tók eitthvað upp úr honum
og sneri sjer að Worton, hrosandi. í hend-
inni hjelt hún á hárbeittum hnifi. Ofurlft-
ill sólargeisli skein á egghvast hlaðið. —
Þetta er verkfærakassinn lians, sagði hiin.
Hann heldur að jeg hafi sent hann burt, en
það gerði jeg ekki, heldur faldi hann
hjerna.
Einhver vonarneisti hresti huga Sir
Francis. Ef til vill var konan ekki laus við
alla mannúðartilfinningu, þegar öllu var á
botninn hvolft. — Setjið þjer hann fljótt á
sinn stað, sagði hann. — Maðurinn yðar
getur komið hvenær sem er.
, Hún hlýddi og breiddi pokana yfir aftur,
og gerði það óvandlega, eins og af ásettu
ráði.
— Þjer viljið þá ekki láta drepa mig,
sagði hann með ákafa.
Ofurlitlar hrukkur komu á fagra andlitið.
— Það er ekki það, sem hamlar mjer, sagði
hún. Jeg er þeirrar skoðunar, að maðurinn
minn hafi rjett til að gera hvað sem honum
líst til þess að fá aftur vitið, en það er bara
þetta uppnám á eftir, sem jeg kann ekki
við.