Fálkinn - 18.05.1929, Blaðsíða 17

F Á L K I N N
17
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrval.
jvpHRum
Reykjavík.
Framköllun. Kopiering
Stækkanir
Carl Ólafsson.
OQaQOOOOQtiQOmQQOQOOQQQQO
(3 Í3
Q
Q
O
Q
50 aura
o
o
Q
Q
§ gjaldmælisbifreiðar §
C3 hefir §
| Nýja bifreiðastöðin |
£3 til leigu. £j
£3 Afgreiðslusímar 1216 & 1870. o
Q Q
QQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQQ
i ►
^ Hver, sem notar ^
◄ CELOTEX ►
◄ og ►
< ASFALTFILT £
^ í hús sín, fær hlýjar og þ
rakalausar íbúðir. ^
^ Einkasalar: þ
< Verslunin Drynja, ►
^ Laugaveg 24, Reykjavík. ^
NOTUÐ
íslensk frí-
merki
kaupi jeg aetiö
hæsta veröi.
Verölisti sendur
ókeypis, þeim
er óska.
Óska eftir duglegum umboðsmönnum
til að annast innkaup; góð ómakslaun.
GÍSLI SIGURB]ÖRNSSON,
Ási — Reykjavík.
Kvensokkar í miklu
úrvaii í Hanskabúðinni
iklu ^
ðinni. w
r
Notið þjer teikniblýantinn
^ _____„ÓÐINN“?
“1
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest.
<?álRinn
er víðlesnasta blaðið.
er besta heimilisblaðið.
Maðurinn minn -
SKÁLDSAGA EFTIR
FLORENCE IilLPATRlCK.
nð það er einkenni flestra frænka, að þær
vilja vita vissu sína um það, hvort maður
beri ull næst sjer. Og ef þú vilt vera góð
niginkona, eins og jeg sagði, verður þú að
geta gefið henni ákveðin svör um þetta efni“.
„Jeg fæ ekki betur sjeð, en að það geri
hvorki til nje frá, hvort jeg er góð eiginkona
eða ekki“.
„En jeg er gæflyndur að eðlisfari og vil
láta fara vel að mjer. Þú vilt eflaust, að
frænku þinni getist vel að mjer?“
„Það læt jeg mjer alveg á sama standa".
„Jeg tek þessu þá sem ögrun — Jane
frænku slcal geðjast vel að mjer“. Hann stóð
Upp og litaðist um í stofunni. „Á leiksviðs-
máli myndi jeg segja, Virginía, að tjöldin,
sem þú notar, sjeu ekki í samræmi við leik-
inn. Lítum t. d. á þessa stofu. í henni er
eklcert, sem bendi til þess, að karlmaður eigi
hjerna heima. Hjer er öllu komið fyrir eftir
vissum reglum. Gamli tóbakspungurinn minn
ætti að vera kominn hingað og sömuleiðis
reykjarpípurnar'mínar. Og ennfremur vantar
hjer alveg hlöð og bækur, sem karlmenn vilja
lesa“.
„Nú, þrátt fyrir alt er jeg fegin, að þú
skyldir inuna eftir þessu öllu, en —“ bætti
hún við, eins og hún væri að tala við sjálfa
sig, „það væri hræðilegt að vera gift og verða
að hafa allskonar dót, sem manninum fylgir,
i stofunum innan um sitt eigið. Jeg er fegin,
að jeg er frjáls — og get lifað eins og mjer
fellur best, og gengið mínar eigin götur í
lífinu“.
„Þú ert ekki frjáls“, sagði hann og bros
hom á varir hans, „þú ert algerlega háð
frænku þinni. Og til hvers er þessi leikur
gerður, ef hann er ekki gerður til þess að
tryggja Þjer þann auð og þau þægindi, sem
Þú getur ekki án verið?“ Þetta var í fyrsta
sinn, sem hann mintist á hinn eigingjarna
tilgang, sem olli þessu ráðabruggi bennar.
hað kom hálfgert fát á hana.
„Jeg gat ekki unnið fjelaginu gagn og lið-
sint í hinu mikla starfi fyrir frelsismál
kvennanna, án þess að vera vel efnum búin
og eiga heima í London“, sagði hún hugs-
andi á svip. „Og þegar jeg bjó þessa sögu til
handa Jane frænku fyrir hjer um bil ári,
fanst mjer alt geta fallið í ljúfa löð. Mjer
kom ekki til hugar, að það inyndi hafa nein
alvarleg eftirköst i för með sjer“.
„Efitrköstin verða ekki svo alvarleg ef þú
gleymir bara ekki hlutverki þínu. Af hverju
hefir þú ekki giftingarhring?" Hann lyfti
hönd hennar: „Þú verður að bera hring þeg-
ar frænka þín kemur“, sagði hann ákveðinn.
Hún kipti höndinni að sjer, og til þess að
leyna fátinu, sem á hana kom, gekk hún að
skrifborðinu, opnaði það og tók upp litla
leðurtösku.
„Jeg hefi nú af tilviljun munað eftir þessu,
þó að þú virðist ekki gera ráð fyrir mikilli
hugsunarsemi hjá mér. Hjerna er hringur
móður minnar —“.
„Einmitt það! Jeg bjóst við því —“, sagði
hann um leið og hann virti hringinn fyrir
sjer. „Þú átt að hafa verið gift í eitt ár, en
þessi hringur her það með sjer, að hann
hefir verið notaður í tuttugu ár, að minsta
lcosti“.
Virginía gat ekki stilt sig um að líta til
hans með aðdáun. Hún þóttist liafa gert ráð
fyrir öllu, smáu og stóru, og bjóst ekki við,
að hann hefði neinu við að bæta. En þegar
til kom reyndist hann miklu hugsunarsamari
en hún sjálf. Alt í einu gekk hann til henn-
ar og áður en hún gat gert sjer Ijóst, hvað
fyrir honum vakti, tók hann vinstri hönd
hennar og Ijet á hana hringinn.
„Getur þú nú gert þjer í hugarlund, að þú
ert konan mín?“ spurði hann bliðlega. Hann
hélt last um hönd hennar, svo að hringur-
urinn gerði far á fingurinn. Hún sneri sér
að honum; hann horfði fast og rannsakandi
í augu hennar og í þetta sinn gerði hún enga
tilraun til þess að kippa hendinni að sjer,
frekar en hún væri dáleidd.
„Hvenær keniur frænka þín?“ spurði
hann alt í einu.
„Á þriðjudaginn kemur“.
„Á jeg að koma með þjer til þess að taka
á móti henni á stöðinni, eða á jeg að sofa
um það leyti?“
„Jeg ætla að taka á móti henni ein, en þii
getur komið til þess að drekka teið“.
„Eitt atriði hefir þú ekki minst á ennþá.
Hvar í húsinu ætlast þú til, að jeg skuli sofa?
Þó að jeg haldi auðvitað áfram að búa í
Notting Hill Gate eftir sem áður, verð jeg
vitanlega að teljast eiga hjer heima“.
„Já, því háfði jeg ekki munað eftir. — Jeg
hefi hjerna lítið herbergi, sem við getum
sagt, að þú sofir í“.
„Má jeg koma og tala nánar við þig á
inorgun?"
„Auðvitað“, sagði hún og rjetti honum
höndina, „en komdu heldur seinni partinn,
því að framan af deginum er jeg að vinna.
Og það væri kannske rjett, að þú kæmir með
eitthvað af smádóti með þjer, eins og þú
talaðir um, lil þess að láta það liggja hjerna
í stofunni. Jane frænka kann sjálfsagt betur
við það“.
Iiftir að hann var farinn, sat Virginía
lengi hreyfingarlaus við skrifborð sitt. Hugs-
anir hennar voru á reiki. Hún hafði enga
löngun til að fara að sofa og þessvegna á-
kvað hún að skrifa dálítið áður en hún færi
að hátta. Hún tók upp ritgerð, sem hún
nefndi „Ánauð hjónabandsins", og ætlaði að
birta innan skamms. Von bráðar tókst henni
að sökltva sjer niður i viðfangsefni sitt.
„Eins og núverandi löggjöf er háttað“, skrif-
aði hún, „getur hjónabandið ekki orðið ann-
að en ánauð fyrir konuna. Um breytingu er
ekki að ræða fyr en oss tekst að hafa nægi-
lega rnikil áhrif í þinginu, svo að lögin verði
gerð mannúðlegri. Versta afleiðing af þrælk-
un konunnar---------“. Virginía fleygði penn-
anum frá sjer. „Hvílíkt ósamræmi!“ sagði
hún við sjálfa sig og sjer til mikillar skelf-
ingar fann hún, að hún roðnaði. Því að á
hvítri hönd hennar, sem hvíldi á blaðinu,
meðan hún skrifaði árás sína á lijónabandið,
ljómaði giftingarhringurinn, sem Henningwy
hafði látið þar.
III.
Frú Crundel gerði sig heimakomna i gráu
dagstofunni hennar Virginíu og virti hana
fyrir sjer í krók og kring. Gamla konan var
lítil vexti og grönn, með snarleg og rann-
sakandi augu. Hún var ennþá í ekkjubúningi,
þó að mörg ár væru liðin frá dauða manns
hennar. Hár hennar var tekið að grána til
muna og skifti hún því yfir miðju enni og
kembdi það niður með eyrunum. Eini skart-
gripurinn, sem hún bar, var gamalt nisti