Fálkinn - 27.07.1929, Qupperneq 14

14
F A L K I N N
VERSLUNIN NORÐURLAND
(BJORN BJORNSSON frá MÚLA)
AKUREVRI
Sími: 188. Box: 42 Símn.: Ðangsi.
Zeisslkon: myndavielar.
.... filmur.
Ljósmyndapappír, margar teg.
Miklar birgðir, lágt verð.
Kopíering og framköllun,
fljót afgreiðsla, góð vinna.
L Á R j e t t :
1 hátið, 4 fannkoma, 7 karlmanns-
nafn, 9 fcngur, 10 snemma, 12 ginna,
13 mállielti, 14 djörf, 16 minkar, 18
þjóð, 20 kista, 22 samkoma, 23 að-
sjáll, 24 föl, 26 hlykkjir, 29 ósýni-
legur, 32 heilbrigðar, 33 viður, 35 lje-
leg ull, 36 varta, 37 þreyta, 38 ró-
legri, 39 skrölta, 40 keflið.
KROSSGÁTA nr. 18.
Gleraugnabúöin, Laugaveg 2, er ein-
asta gleraugnasjerverslun á íslandi, þar
sem eigandinn er sjerfræðingur. Þar
veröa gleraugu mátuð meö nýtísku áhöld-
um, nákvæmt og ókeypis. i^eö fullu
trausti getiö þjer snúiö yöur til elsta og
þektasta sjerfræöingsins : LAUGAVEG 2.
Sfmi 2222.
L Ó Ð R .1 E T T :
1 sveinar, 2 matur, 3 í vondu skapi,
4 sjúkt, 5 fláttskapur, 6 keisaradrotn-
ing í Rússlandi, 8 á trjám, 9 hor, 11
þrekraun, 14 viðvik, 15 ósköp, 17 vein,
19 yfirbót, 20 ill, 21 ötul, 25 strauma-
inót, 26 skritin, 27 biðja um, 28
sjaldgæfara, 29 stórhýsi, 30 volgna,
31 ástundunarsamur, 34 vesöld, 35
mas.
gry Kaupum lifandi refi og allar íslenskar skinnavörur. íslenska refaræktarfjelagið. Sími 1221. Símnefni: Fux.
fyrir þelta bjánalega kvenrjettindamál
hver jnm sem á vegi hennar varð, hvort
það nú var Jane frænka, hann sjálfur eða
jafnvel Freddie Parkinson.
Þegar honum datt Freddie i hug myrkv-
aðist svipur hans enn meir. Hann mintist
þess, að daginn eftir kappreiðarnar hafði
Virginia látið sem hún gæti ekki yfirgefið
frænku sína, og reynt að fá hann til að segja
Freddie hvernig öllu málinu væri varið. Hvers-
vegna gat henni verið svona mikið áhuga-
mál að leiða Freddie í allan sannleika ef
hann var ekki einmitt hálmstráið, sem hún
ætlaði að grípa til ef frænka framkvæmdi hót-
un sína um að gera hana arflausa. Hefði
hann sjálfur verið ríltur eins og Freddie,
hefði áreiðanlega komið annað hljóð í
strokkinn.
Daginn eftir kom harin til Pridmore
Gate í alveg jafnvondu skapi og jafn svart-
sýnn og hann hafði farið þaðan. Hann kom
dálítið fyr dagsins en hann var vanur. Vir-
ginia var ekki heima. Dagstofan var eitt-
hvað leiðinlega tóm þegar hún var þar ekki.
Hann geldc eirðarlaus um gólf og beið henn-
ar. Síminn hringdi og hann svaraði. Það
var Joyce, sem talaði. Þegar hún heyrði, að
William svaraði, breytti hún jafnskjótt tón:
— En hvað það var heppilegt að jeg skyldi
hitta yður. Jeg ætlaði einmitt að fara að
skrifa og bjóða yður að borða hjá mjer
miðdegisverð í kvöld. Það er dálítið áriðandi
málefni, sem jeg verð fyrir hvern mun að
tala um við yður.
Hverjum gat dottið í hug, að þetta árið-
andi málefni hafði fæðst i huga Joyce i
sama augnabliki og hún varð vör við hann
i simanum. Hemingway hugsaði sig ekki
úm nema augnablik, því er hann mintist
þess hvei’nig það mundi verða að setja al-
einn heima hjá sjer og hngsa um öll von-
brigðin, sem hann hafði orðið fyrir, var
hann ekki lengi að ákvarða sig Hann þakk-
aði boðið glaður í bragði, og siðan töluðu
þau saman stundarkorn og stríddu hvort
öðru.
Virginia kom inn rjett í því að hann lagði
frá sjer heyrnartólið. Hún varð dálitið hissa
á því að hann var kominn svona snemma,
og eins á gleðisvipnum, sem var á andliti
hans, því þegar þau kvöddust daginn áður var
hann svo dapur, að engu var þar við bæt-
andi. Hann stóð upp og heilsaði henni. —
Joyce var að hringja, sagði hann.
Einmitt það? svaraði hún og fór að
hugsa um hvort það væri ástæðan til gleði-
svipsins á andliti hans, — hvað var henni
á höndum?
Hann rak upp stuttan hlátur: Skollinn
haí'i ef jeg veit hversvegna hún hringdi.
Hann horfði á hana meðan hún var að taka
af sjer hattinn og hanslcana og ýfði upp
hárið með litlum, hröðum handahreyfing-
um. Það var einhver röskleikablær yfir öll-
um hreyfingum hennar. — Bíddu dátlítið,
Virginia, sagði hann þegar hún myndaði
sig til að fara með yfirhöfnina sína út, —
jeg þarf að segja dálitið við þig áður en
Jane frænka kemur.
Hún leit til hans hrædd. — Viltu tala við
mig um .... um .... þetta í gær?
—- Þú getur verið óhrædd, jeg skal ekki
hrella þig með fleiri spurningum í þá átt.
Mjer fanst svarið þitt of ótvírætt til þess —
en það var leynimakkið, sem um er að ræða.
— Hefir nokkuð komið fyrir? spurði hún
í æsingi.
—- Ekki annað en það, að annar aðalleik-
arinn æsltir lausnar, svaraði hann.
— Þú ætlar þó ekki að yfirgefa mig?
spurði Virginia skefld.
— Þú mátt k'alla það það, sem þú vilt,
Virginia. En eins og saldr standa er það
ekki heiðarlegt af olckur að halda áfram.
Þú veist, að það er eklci til, sem jeg mundi
ekki gera fyrir þig, en að halda áfram væri
að hælta mannorði þínu daglega. Jeg skal
fúslega játa, að frænka mun loka fyrir þjer
þessari ágætu framtíðarbraut þinni og ef til
vill fjárstyrknum líka, þegar hún frjettir
hvernig þú hefir leikið hana ....
— Það ætla jeg ekki að þola, svaraði hún.
— Nei, það veit jeg, og með því, að þú
inunt hvort sem er vel ja hina leiðina, sje jeg
enga ástæðu til að halda þessu áfram.
-—• Hvaða leið, meinarðu?
Freddie Parkinson, auðvitað. Hann gat
ekki að því gert, að málrómurinn var beislc-
ur. — Jeg er sannfærður um, að hann legg-
ur ekki neinn þröskuld á stjórnmálabraut
þína, ef þú giftist horium.
— Giftast honum? Hvað ertu eiginlega að
fara? Hún var í raun og veru steinhissa.
—• Já hversvegna neyðirðu mig til að tala,
Virginia. Jeg veit svo sem ósköp vel, að ef
frænka þín snýr við þjer bakinu, þá ætlarðu
að giftast Freddic — hinum meinlausa,
eftirgefanlega og auðuga.
— Hvaða ástæðu hefir þú til að trúa svo
auvirðilegu um mig? spurði hún í vígamóði.
—- Jeg hefi fylstu ástæðu til að halda,
að ....
—- Hreint ekki. Þú talar eins og þú hefðir
heyrt þetta fullyrt sem sannleika. Hefir
Freddie kannska sagt þjer það?
— Nei, ekki Freddie. Það er .... Hann
tók sig á. — Mjer datt þetta sjálfum i hug-
— Þvi trúi jeg trauðlega. Og ef það er
ekki Freddie, þá .... þá .... Hún stans-
aði, frá sjer numin af gremju og vonbrigð-
um yfir uppgötvun sinni, sem hún hjelt
vera. Hún studdi hendi á skrifborðið til
þess að halda sjer i jafnvægi og leit beint í
augu hans. — Þakka þjer fyrir að þú opn-
aðir augu mín fyrir sannleikanum, sagði
hún, —- nú veit jeg liver hefir sagt þjer
þessa viðbjóðslegu lýgi — það er Joyce
Etherington.
Honum tjáði ekki að mótmæla. Hún las
sannleikann í augum hans. Hvers vegna
hafði Joyce, sem hún hjelt vera vinkonu
sína, fundið upp þessa lýgi, og hversvegna
hafði hann trúað henni? Hún leit á hann
kuldalega.
— Mjer þykir leilt, að þú skyldir trúa
mjer til svo auðvirðilegs verks En ltannske
trúir þú mjer ef jeg segi þjer, að ekkert í
heiminum gæti fengið mig til þess að giftast
Freddie Parkinsson Hann hefir beðið min
oftar en einu sinni, skal jeg játa, en hefir
altaf fengið hryggbrot.
— Virginia, þú verður að fyrirgefa mjer.
Hann gekk til hennar og örvænting hans
var horfin á einu vetfangi. — Jeg hefði
aldrei átt að hugsa slíkt um þig, en jeg var
blindaður af afbrýðissemi gagnvart Freddie
— jeg gat eklci þolað að hugsa til þess, að
þú giftist honum. Er hann hafði sagt þetta,
ljómaði andlit hans og hann leit á hana með
sama aðdáunar og viðkvæmni augnaráðinu
sem stundum áður. En hún var hrædd um,
að orðasennan frá deginum áður ætlaði að
fara að endurtaka sig, og horfði undan hon-
um. — Það gleður mig að heyra að þjer er
svona mikill ljettir í því, að jeg skuli ekki
ætla að giftast Freddie, sagði hún þurlega,
en viltu gera mjer þann greiða að muna, að
þar með er ekki sagt, ag jeg ætli að giftast
neinum öðrum.
Þessi hálfkveðna ráðning hafði þegar í
stað sín áhrif. Kurteisi hans varð þegar i
stað líkust þeirri, sem alókunnugum er sýnd,
og allau seinni part dagsins talaði hann við
Jane frænku eina.