Fálkinn - 09.11.1929, Blaðsíða 13

FALKINN
13
Málninga-
vörur
Veggfóður
Landsins stærsta úrual.
MpmmHN
Reykjavfk.
Framköllun. Kopiering.
Stækkanir
91
I
Carl Olafsson.

Aðeins ekta
Steinway-
Piano og Flygel
bera þetta merki.
Einkaumboðsmenn:
Sturlaugur Jónsson & Co.
yevsliöyiöyikar.
Vörur [/ið Vægu Verdi.
»»»»»»»»»»»»»»»»
súkkulaðið er að dómi
allra vandlátra hús-
mæðra langbest
(. Notið eingöngu
Islenska rúgmjölið
í brauð og slátur.
Mjólkurfjelag Reykjavíkur.
ft’íQZ er víSlesnasta blaSiB.
CrCUnlHTt er besta heimilisblaSið.
Eftir WILLIAM LE QUEUX
Fbh.
Lat'iniu. Hugh tók eftir þvi, að í vinstra
horninu að ofan var skrifað eitthvert óskilj-
anlegt orð, og er Forseti tók eftir því, að
hann horfði á það, sagði hann: — Þetta er
leynitákn, sem tryggir yður að komast til
greifans, án þess að lenda i neinum vand-
ræðum. Hugh tók brjefið, sem hann sá, að
var vandlega innsiglað og stakk því i vasa
sinn, innan á.
-— Rjett, sagði Forseti, — geymið hrjefið
eins vel og þjer getið. Jeg býst ekki við, að
neinar sjerstakar torfærur verði á vegi yðar,
af því að þjer eruð algjörlega ókunnugur, og
farið alfaraleið. En mjer er sama þó jeg segi
yður, að ef jeg færi ineð þetta brjef sjálfur,
væri það úr höndum mínum áður en jeg
hefði verið tuttugu mínútur i landi. Sjerhver
stjórn í Evrópu hefir sporhunda sína á hæl-
um mjer. Vel á minnst: — Hafið þjer
skammbyssu?
Hugh sagði, að svo væri ekki.
— Þjer kunnið auðvitað að nota svona
verkfæri? Forseti rjetti honum Browning-
skammbyssu sína yfir borðið. Stingið þjer
henni í vasann .... ef ske kynni ....
Hugh athugaði vopnið og sá, að það var
hlaðið, og stakk því vasa sinn.
— Þar með er víst alt upptalið, sagði For-
seti. — Þjer farið frá Leghorn til höfuðborg-
arinnar, komist beina leið til Radicati greifa,
segið honum ekkert, þó hann svo reyni að
veiða upp úr yður, og komið svo til baka,
eins fljótt og yður er unt. Jæja, þarna fellur
akkerið, við erum komnir. Komið þjer með
injer.
Hugh fór á eftir Forseta, og er á þilfar var
komið, sá hann, að þeir lágu rjett við hafna-
inynnið og hin gamla, fagra Leghorn-horg lá
fyrir augum þeirra, höðuð sólskini. Eunice
de Lainé var þegar komin upp á þilfarið og
tók að benda Hugh á ýmislegt markvert.
—- Jæja, góða mín, sagði Forseti, — þú verð-
ur að sýna honum þetta einhverntíma seinna,
Jivi nú er hann á hraðri ferð. Hugh skrapp
niður í káetuna til að ná í regnkápu sina og
tösku, og eftir tvær mínútur var hann á leið
lil lands í skipsbát.
Eunice stóð við borðstokkinn og veifaði ti)
hans, og Forseti æpti: — Gangi þjer vel,
drengur minn, og svo koinst hann of langt
til að heyra til Forseta. Ævintýrið var
hyrjað.
Hann gekk á land, tók sjer gainaldags
hestvagn á stöðinni og þar heyrði hann að
lestin til höfuðborgarinnar færi af stað eítir
firnm stundarfjórðunga. Hugh lceypti sjer
farseðil, lahhaði um á stöðinni nokkra stund,
og er lestin frá Genúa kom á stöðina, valdi
hann sjer klefa, setti tösku sína i eitt horn-
ið og tók að ganga fram og aftur á ný. Hann
grunaði ekki, að tvö kænleg augu fylgdu
hverri hreyfingu hans. Lítill væskilslegur
maður elti hann, hvert sem hann fór —
stundum beið hann bak við súlu eða hús-
horn, þangað til Hugh fór framhjá talsíma-
klefanum, sem var rjett hjá lestinni. Þá fór
litli maðurinn inn í klefann og hringdi auð-
sjáanlega einhvern upp, og eftir fimm mín-
útur kom annar maður i lið með honum.
Þeir skröfuðu saman dálitla stund, en sleptu
Hugh aldrei úr augsýn — síðan skildust þeir.
Hugh, sem hafði ekki hugmynd um hvað
fram fór, gekk inn í klefann og settist þar á
eitt rykuga sætið. Annar maðurinn komst
þangað inn, rjett á undan honum. Hirin beið
þangað til lestin var farin að hreyfa sig, þá
stökk hann fiinlega inn í klefa, sem var aftar
í lestinni.
X. KAPÍTULI.
Eftir langa og þreytandi ferð, kom Hugh
til hins gamla höfuðstaðar Latiniu án þess
að nokkurt slys vildi til, og ók béina leið i
utanríkisráðuneytið. Þegar hann fór frá
stöðinni höfðu mennirnir tveir fylgt honum
dyggilega eftir og er hann fór inn í ráðu-
neytisbygginguna, biðu þeir fyrir utan.
Þegar Hugh kom inn, fyllti hann út eyðu-
blað, eins og þeir verða að gei'a, er koma í
ráðuneytið, til þess að gera grein fyrir er-
indi sinu. Hann skrifaði, að hann óskaði að
hitta Radicati greifa, og sem erindi skrifaði
hann dulorðið, sem var á umslaginu.
Innan fimm mínútna kom þjónninn, sem
hann hafði hitt fyrst og tilkynti, að greifinn
væri til viðtals. Hugh fór upp i lyftuna og
upp á aðra hæð, sem var aðalhæðin í hús-
inu, og síðan á eftir leiðsögumanni sínum
eftir viðum göngum og stansaði loks við
rauðaviðarhurð. Leiðsögumaðurinn harði á
dyr og gekk siðan inn og tilkynnti Hugh.
Hugh gekk inn. Þetta var lofthár salúr, og
þar sá hann mann, sein hann þekti þegar i
sjón, eins og allir aðrir, sem lesa dagblöðin.
Þetta var maðurinn, sem öll blöð Evrópu
voru á einu máli um, að rjeði friði eða ófriði.
Alræðismaðurinn í Latiniu, sem annars bar
meir á, hafði oft orðið að láta undan þess-
um virðulega og einarða manni, sem Hugh
stóð nú frammi fyrir. Gamli maðurinn bar
alls ekki utan á sjer stjórnkænsku þá, sem
hann var orðinn frægur — ef ekki illræmd-
ur, fyrir um alla Evrópu. Hann hafði mikið,
hvítt hár, sem var greitt upp og aftur. Snjó-
hvítt skegg niður á bringu huldi hálsbindi
hans, og loðnar augnabrýr huldu sakleysis-
legustu augu, sem til voru í allri álfunni.
Greifinn var mjög hár vexti og sýndist ennþá
hærri fyrir þá sök, að hann var fremur
grannur. Þrátt fyrir aldur sinn var vöxtur
hans þráðbeinn.
Nú beindust bláu augun, saldeysislegu, að
Hugh og greifinn geklt til hans, hneigði sig
kurteislega og ávarpaði hann á ensku:
Jeg leyfi mjer að bjóða velkominn sendi-
rnann vinar míns, Halmene greifa. Orðin
voru töluð á ágætri ensku þar sem ekki gætti
neins útlends hljómblæs.
— Það er mjer heiður að hitta yðar há-
göfgi, svaraði Hugh og greip höndina, sem
honum var rjett. -— Jeg á að færa yður þetta
brjef, bætti hann við, og rjetti greifanum
brjefið, sem honum hafði verið fengið. Greif-
inn hneigði sig aftur, afsakaði sig og settist
niður við skrifborðð og tók að opna brjefið
og lesa. Það var augsýnlega á leyniináli, því
greifinn tók upp litla, gylta bók, sem hann
fletti upp i, eftir því sem hann las. Hann
hjelt áfram þar til hann hafði lokið brjefinu,
en rjetti Hugh aðeins nokkur myndablöð til
að skemta sjer við á meðan á því stæði. Er
hann hafði lokið brjefinu, sat hann stundar-
korn hugsandi. Stundum leit hann frá brjef-
inu til Hugh og síðan á brjefin aftur. Loks
sagði hann: — Herra Valentroyd, þjer getið
náttúrlega gefið allar þær upplýsingar, sein
kunna að vanta í brjefið?
— Það get jeg ekki, yður hágöfgi, svaraði
Hugh, því mjer er ókunnugt innihald brjefs-
ins. Mjer vár aðeins falið að koma því til
skila og sagt, að það væri áríðandi, og svo
að koma til baka með svar yðar hágöfgi, til
Halmene lávarðar.
Greifinn kinkaði kolli, sat síðan augnablik
hugsi. Síðan stóð hann upp og mælti: — Áð-
ur en jeg get skrifað svarið verð jeg að ráð-
færa mig við aðra. Jeg verð því að skilja
yður eftir hjer í nokltrar mínútur. Má jeg
biðja um einhverja hressingu hana yður?