Fálkinn - 26.04.1930, Blaðsíða 9

FAtKINN
9
Launin.
Ralph Mannering gekk hægt niður
o°tnna og gaf nánar gætur að númer-
ouni á húsunum, sem hann fór fram
.Ja' Hann staðnæmdist við hús eitt;
‘'Soi þar daufa birtu úr gluggunum.
ann tók brjef upp úr vasa sinum
'8 las utanáskriftina grandgæfilega,
Jílcia þótt hann kynni hana utan að.
r ann íjekk ákafan hjartslátt og
eyncli sem liann gat að vera rólegur.
etta var vafalaust húsið, sem hann
Vai- at5 leita að.
ann opnaði hliðið og fetaði sig
rain eftir mjóum, malbornum stig í
arðinum. Það var niða myrkur, svo
ann lenti i hlómreit þar sem hugða
. nrn a stíginn. Loks komst harin að
tisdyrmmm Gg þreifa0i fyrir sjer
, u' bjöllunni. Hvelt hljóð rauf
1'-J,rðina.
Hurðinni var lokið upp og vinnu-
°na spurði um erindið.
Er ungfrú Cairstairs heima?
■'es slcal vita. Hvað er nafnið,
•neð leyfj?
vip? ^egið henni, að gamall kunningi
u gjarnan tala við hana.
Urn^-^an iiet síer au:ðsjáánlega fátt
sk'l tlnnast a® taka á móti þessum
daboðum. — Jeg skal vita, sagði
j ,n stutt í spuna, og skelti hurðinni
as. Mannering brosti að þessari
varuðarráðstöfun.
aft ra®um var hurðinni lokið upp
ve ar .°S stúlkan vísaði honuni til
«ar *nn um anddyrið og inn í dag-
Una- Hann notaði vel augun og
óllp nánar gætur. Andrúmsloftið
llr'n.a yar þrungið af gömlum end-
jj “^dningum. Frá litlum lampa á
U* ln.u iaSði milda birtu. Hann stað-
^ riidist fyrir framan Ijósmynd af
u 8Um nianni, sem stóð á arinhyll-
j, Ul’ °S horfði á hana. Svo hristi
þe n höfuðið raunalega og mintist
Un n ln'tita munar, sem var á hinum
in 8 °SU, brosandi dráttum í andlit-
j„ t)arna og andliti sama manns ný-
ar, ’ er hann hafði staðið við dán-
J,eð hans.
s,le n Var hurðinni lokið upp. Hann
Se ri s3er við og starði á konuna,
vjr|. stóð fyrir framan hann. Hún
ken's.t ekki þekkja hann og hann
haii 1 tri 1 hjartastað. Andlitsdrættir
fr ls hörðnuðu og kalt bros koin
mn ? a Varir hans. Sjö ár valda mild-
af Ureytingum, ekki síst þegar fimm
Sv0iei-ni ilaia tiðið í fangelsisvist.
Uh,> mintist hann þess, að hann sneri
"^n birtunni.
Bewu^íer viitiuð tala við inig, sagði
^, na undrandi.
að 'jnncring sneri sjer við, þannig
}jertmrlllna lagði framan í hann.
Sv0 la ieit a hann sem snöggvast og
^niælti hún stynjandi;
Hversvegna kemur þú hingað?
að „ Un Sekk til hennar. Hann ætlaði
nÞö egla eitthvað, en gat ekki komið
nSirvUokkru 0,'ði. Meðvitundin um
eru hennar gagnlók liann svo.
^ Nú?
ekki íf8 vai’ð að koma. Slcilur þú
Hijj,’ “ertha? Öll þessi ár liefir ást
þig _jy{ki breyst. Jeg hefi altaf elskað
að j,j °S t>ú elskaðir mig lika þang-
Jeg j'la’ Ralph, jeg liefi elskað þig.
þau„ ielt þú værir verðugur þess
irðu i lii — þú brást mjer. Hefð-
alfjrpi 561-1 l'ts um mig, þá hefðirðu
Hai S0iíii'ð svona djúpt.
hen,i;,n ,ilvitnaði í andlitinu og greip
_ nni i stólbak.
sekur?U ileiciui’ þá, að jeg hafi verið
Öei'tþ!*1 saSði þessi orð harkalega.
borfg: , yiek ósjálfrátt undan. Svo
— Uln inn í augu lians.
Símnan- atti jeS að halda? Allar
ekkert V',voru Segn þjer og þú gerðir
111 aS verja þig. Jeg átti erfitt
með að trúa því. En liverju átti jeg
að trúa?
— Þú ert sannarlega hreinskilin,
Bertlia. Ilann gekk nokkrum sinnum
frain og aftur um stofuna og stað-
næmdist svo fyrir framan hana.
— Jeg legg það við drengskap minn
að jeg tók ekki peningana. Þú segist
hafa elskað mig, en samt viltu elcki
trúa því. Jeg liefi elcki gert það,
Bertha. — Jeg hefi verið 5 ár i víti.
En það er ekkert á móti því ef þú
ætlar að yfirgefa mig núna. Ef þú
hefir nokkurntíma elskað mig þá trú-
ir þú mjer, Bertha.
Hún svaraði engu. Hún fann að
hún elskaði þennan mann ennþá; en
liinn geigvænlegi skuggi af glæpnum,
sem hún hjelt að hann liefði drýgt,
stóð eins og veggur milli þeirra. Hún
gat ekki gefið honum það svar, sem
hann þráði. Hún hristi aðeins höfuðið
en mælti ekki orð frá munni.
Mannering æddi fram og aftur um
gólfið. Hann vissi, að hann mundi
ekki fá þá játningu, sem hann þráði
að heyra, nema hann gæfi skýringu
þá, sem hann hafði, en lielst vildi
leyna.
Hann gat ekki gefið þessa skýr-
ingu. Hann liorfði á brosandi andlit-
ið á piltinum, þarna á myndinni á
arinhyllunni. Hvað andlitið gat verið
likt henni systur hans. Svona hafði
liann verið þegar liún þekti liann.
Hún vissi ekkert um hina hræðilegu
játningu, sem Boy hafði gert, meðan
hann lá tærður í rúminu suður í
Rhodesia og beið dauða síns.
Þrátt fyrir allar aðvaranir Man-
nerings hafði Boy farið ógætilega
með peninga og lifað um efni fram.
Mannering vissi, að Boy var i spila-
skuldum. Og Boy var eini maðurinn,
sem hafði liaft aðgang að hókum
lians. Mannering liafði vitað um alt
samhengi glæpamálsins löngu áður
en hann fjekk brjefið frá Boy og
löngu fyrir nóttina suður í Rhoilesia,
þegar hann var að dauða kominn og
meðgekk alt fyrir honum.
Skyndilega sneri hann sjer að
Berthu. — Mundir þú vilja giftast
mjer, ef jeg gæti sannað þjer að jeg
væri saklaus, mælti liann.
Iiún horfði lengi á hann.
— Ef til vill. Það er svo erfitt að
lofa nokkrum lilut. Það hefir svo
margt drifið á dagana siðan seinast.
Þú veist — Boy —. Henni varð orð-
fall og hún drap niður liöfði.
Mannering lagði liöndina blíðlega
á öxl henni. — Jeg veit það, Berlha.
Hún leit upji.
— Hefirðu heyrt það. Mjer þótti
svo vænt um liann,.eins og þú manst.
En eftir að þú------hann varð alt i
einu svo breyttur. Svo ókyr og laus
í rásinni og svo kærulaus um alt.
Svo fjekk liann stöðu suður i Rhode-
sia. Og hann var svo ólmur að kom-
ast þangað. Og svo dó hann þar.
— Jeg var hjá honum þegar hann
dó.
— Varst þú? Hún náfölnaði.
Svo sagði hann henni frá öllu þvi,
sem hann hjelt að hún hefði gott af
að vita.
— Þakka þjer fyrir, Ralph, mælti
hún. En hvernig hittir þú hann.
— Mjer fanst jeg verða að fara úr
landi eftir að jeg------eflir að jeg
kom úr fangelsinu. Og af tilviljun
lenti jeg í sama bæ og Boy. Og mjer
þykir vænt um það, Bertha, að svo
fór; því þessvegna get jeg sagt þjer,
að alt var eins og þú mundir liafa
óskað.
Það varð margra mínútna þögn.
Bertha sat með vasaklút fyrir aug-
unum. Mannering. varð það ljóst hve
mjög hún tregaði bróður sinn, sem
hún hafði elslcað alla sína æfi. Hann
fjell á knje við fætur hennar og tók
um hendurnar á henni.
— Bertlia, get jeg ekki komið þjer
i bróður stað. Jeg skal gera alt sem í
miriu valdi stendur, til þess að gera
þig hamingjusama. Við skulum fara
langt i burt, á einhvern stað þar sem
enginn veit neitt. Bertha, viltu það?
Jeg get ekki sannað þjer að jeg sje
saklaus, en jeg gef þjer drengskaji-
arheit mitt um, að svo sje. Viltu
trúa mjer?
Bertlia sat kyr og leit ekki upp.
Mannering beið — honum fanst
biðin heil eilifð. svo slepti hann
höndum hennar, stóð upp og gekk
að dyrunum. Hann vonaði að hún
mundi kalla á eftir sjer. En enginn
bað hann að snúa við. Hann reikaði
út í garðinn. Svo staðriæmdist hann
við liliðið, tók brjef upp úr vasa
sínum og reif það í tætlur. Það var
játning Boys.
Hann stóð grafkyr við liliðið. Hvað
lengi vissi hann ekki.
Þá fann hann að komið var við
handlegg hans og rödd hvislaði i
eyra hans:
— Ralph! var hvislað. Jeg trúi þjer.
Hann snerl á hana!
— Arcliibald!
— Já, góða mín?
— Farðu með lajipirnar ofan af
stólnum!
— Já, væna mín. Og Archibald tók
lappirnar af stólnum, misti morgun-
hlaðið niður á gólfið og andvarpaði.
Hann rjetti út hendina eftir ein-
liverju, en nú heyrðist í frúnni á ný.
— Blaðið liggur á -gólfinu, Archi-
bald!
Arcliibald andvarpaði aftur, beygði
sig og tók blaðið upp, braut það
vendilega samari og Iagði það i hlaða-
möppuna. Svo tók hann tóbaksstamp-
inn sinn.
— Hvað ætlarðu nú að fara að
gera, Arcliibald?
— Jeg ætla að fá mjer í pípu, væna
mín.
— Stuttpípu?
— Já, góða mín.
— Ekki hjerna inni!
— Nei, í hinni stofunni.
— Gluggatjöldin verða kolmórauð,
Archibald. Jeg vildi helst að þú
reykir úti.
Archibald stóð upp og gekk fram
í forstofuna. Hann bljes upp og niður
meðan hann var að komast í frakk-
ann.
— Hverl ætlarðu, Archibald?
— Jeg fer snöggvast út. Jeg ætla að
labba í svo sem tiu mínútur, væna
min.
— En jeg þarf að fara til hennar
frú Higgins eftir kortjer. Einhver
verður að vera heima gæta hússins,
Arcliibald.
— Jæja þá, væna min.
Archibald andvarpaði og fór úr
frakkanum, gekk inn i stofuna, góndi
út um gluggann og rendi liuganum
yfir 20 ára hjónaband. Tuttugu ára
þrælkun. Tultugu ára volæði. Tuttugu
ára glósur kunningjanna. Hann mint-
isl þess, er hann ætlaði að hefja upp-
reisn einu sinni. Hann hafði lesið
upphátt fyrir hana sögu, um mann,
sem liafði strokið frá konunni sinni.
Og hún liafði lilegið. — Það er
meira en þú þorir, liafði hún sagt.
Jeg mundi elta þig og góma þig aft-
ur, undir eins og jeg fyndi þig. Hann
hafði sagt henni, að þessi maður
hefði ekki látið eftir neina vísbend-
ing um hvert liann fór.
— Þá hlýtur hann að hafa verið
sniðugri en þú ert, liafði hún sagt.
Jeg er viss um, að þú gætir ekki
strokið svo, að ekki væri hægt að
rekja sporin þin. Jæja, ætlarðu ekki
að reyna?
— Nei, væna mín, hafði hann svar-
að. Jeg reyni það ekki —----------—
Og svo fór hún út, en hann sat
eftir við gluggann. Hann sá hana
dika niður götuna. Um leið sá hann
bæjarpóstinn koma. Hann gekk út að
dyrunum og beið eftir honum.
Hann heyrði fótatalc póstsins í
mölinni fyrir utan dyrnar. Og nú datt
brjef inn um rifuna á hurðinni.
Það var eins og hann hjelt — frá
ferðaskrifstofunni. Jú, það var hægt
að koma öllu fyrir eins og hann
óskaði. Hann gat fengið farmiða til
Kansas, ef hann vildi fara undir eins.
í fyrramálið kl. 5 færi skip frá Sout-
hamjiton og nóg um horð af lausu far-
rými. Klukkan níu i fyrramálið færi
annað skip, ekki eins liraðskreitt,
sem lcæmi til New York viku á eftir
hinu. Á þessu skipi væri betri far-
þegaþægindi og farið þó ódýrara.
Farþegar yrðu að gefa sig fram hálf-
tíma áður en lagt yrði af stað.
Arcliibald lagði brjefið frá sjer á
borðið. Á járnbrautarstöðinni við
endann á götunni var enn hægt að
ná í lest, sem næði fyrra skipinu í
Southampton. Næsta lest á eftir
mundi ná síðara skipinu.
Hann hafði vegabrjef og það liafði
hún lika. Hann átti það slðan forðum,
að hann liafði ætlað sjer í siglingu.
En á síðustu stundu hafði hún á-
kveðið að fara með honum. Svo ekk-
ert varð úr ferðinni. En vegabrjefin
áttu þau.
Hann tók blað, sem lá á borðinu
og skrifaði: „Elskan mín! Jeg hefi
komist að því, að giftir menn verði
að hafa svolítið frjálsræði. Þjer þýð-
ir ekki að reyna að finna mig. Vertu
sæl. Archibald“.
Bráðum kom frúin arkandi lieim.
Hún var auðþekt á fótatakinu: hún
liafði sjerstakt lag á að skella hæl-
unum í götuna. Slikum- liælaljurði
ættu ungir menn að veita eftirtekt
áður en þeir fara með konuefnið sitt
upp að altarinu. Archibald hafði ekki
athugað þetta. Hann liafði athugað
alt hitt.
Hún opnaði dyrnar og gekk inn.
— Archibald! kallaði hún.
Ekkert svar.
Hún leit í kringum sig og kom auga
á seðilinnn á borðinu.
— Jæja garmurinn, svo þú ert
strokinn! mælti hún skellililæjandi
þegar luin hafði lesið miðann. Það
skalt þú nú eiga við mig um, kall
minn!
Hún leitaði i dyrum og dyngjum
lil þess að rannsaka hvað hann hefði
tekið með sjer. Það var ekki margt,
cnda hafði liann peningana og um
há var mest vert. Hann gat keýpt
það sem hann þurfti með. En livert
hafQi hann farið? Það varð luin að
fá vitneskju um. Best að hún læsi
brjefið hans einu sinni til. Hún
rjetti út hendina eftir því, en þá datt
það á gólfið. Það kom sigurglamjú i
augu liennar þegar hún leit á bak-
hliðina. Það var brjefið frá ferða-
skrifstofunni. Hún las það með á-
fergju og leit á klukkuna.
— Það er rjett svo að jeg get náð
í lestina, sem nær seirina skipinu,
sagði hún við sjálfa sig. Þá kem jeg
til Kansas viku á eftir honum og
liefi vikuforða til þess að gefa hon-
um inn þegar við liittumst.
Hún rigsaði út á fullri ferð og úti-
dyrnar skullu í lás á eftir henni.
Þá opnuðust bakdyrnar og Archi-
bald kom inn.
Hann settist makindalegaihæginda-
stólinn, lagði fæturnar upp á annan
stól, lagði blaðið á gólfið lijá sjer
og tróð í pípuna sína svo kúfurinn
stóð upp af henni.
Best að auglýsa
í Fálkanum