Fálkinn


Fálkinn - 09.08.1930, Blaðsíða 13

Fálkinn - 09.08.1930, Blaðsíða 13
F A L K T N N 13 MEDUSA cementsmálning er vatnsheld og varanleg, og langsamlega ódýrasta málning á steinhús. 10 ára reynsla hjer á landi. Spyrjið þá sem reynt hafa! Spyrjið um verð og notkunarreglur hjá 0. ELLINGSEN. Columbia- ferðafónar standa framar öllum öðrum fón- um að gæðum. Kosta þó minna en aðrar sambærilegar tegundir. — Úrval af COLUMBIA ferða-, borð- og skápfónum fyrirliggj- andi. — Hagkvæm greiðsla. F á I k i n n. Sími 670. ASKA. Skáldsaga eftir Grazia Deledda. Undirförulir eins og refir — fluttu hjarðir sínar á vetrum niður á suðlægar og blýjar sljetturnar, en meðan veður var fagurt úði og grúði í hinum þröngu götum af inarg- litum hestum, hundum og smölum göml- um og ungum að aldri. Zuanne, sonur elckjunnar gerðist einnig smali þegar á ellefta ári. Allan daginn sat hann yfir geitnaflokki á afrjettunum fyrir utan bæinn. Voru það geitur, sem nokkrar af fjölskyldunum, sem bjuggu í Fonni áttu. í dögun gekk liann flautandi um göturnar og geiturnar, sem þektu aftur blístrið, í hon- Um komu til hans og fylgdu honum dyggi- lega eftir. Þegar leið að kveldi ljet hann þær aftur elta sig heimundir þorpið, skildi þar við þær og leituðu hinar hyggnu skepnur síð- an hver til síns heima. Anania litli fylgdi svo að segja altaf vini sínum og fóstbróður Zuanne, með stóru eyr- Un. Báðir voru þeir aitaf berfættir, í vað- málstrevjum, löngum og skítugum buxum úr grófu efni og með lambskinnshúíur á höfði. Augu Anania voru altaf þrútin og var hann því mjög voteygur. Úr litla rauða nef- inu lians rann altaf saltkendur vökvi, sem hann ýmist sleikti með tungunni eða strauk til beggja hliða með litla skítuga handar- bakinu, og fjekk liann á þann hátt hart yf- irvararskegg úr ólýsanlegu livítu efni. Meðan geiturnar voru að kroppa í klettun- Um í kring um þorpið, innan um ilmandi runna og kaprífolíumvafða klelta, hlupu drengirnir um, klifruðu niður á þjóðveginn til þess að kasta steimun á eftir þeim, sem um veginn fóru, óðu inn i kartöflugarðana, bar sem konurnar voru að vinnu sinni, til bess að leita að hnetum sem ef til vill kynnu að hafa fokið undir, í skuggum hinna trölls- Jegu valhnotulrjáa, Zuanne var langur og spírulegur. Anania var sterkari og áræðnari. Báðir átlu ekki sinn líka í að spinna upp hinar furðulegustu sögur. Zuanne talaði altaf um föður sinn, söng honum lofsöngva og þóttist vera á- kveðinn í því að tylgja dæmi hans og hefna Sln á morðingjum lians. Anania ætlaði aft- Ur á móti að verða liermaður. — Jeg skal taka þig fastan, sagði hann stillilega, og Zuanne svaraði uppstökkur: — Þá skýt jeg þig. Þeir ljeku oft sinnis flóttamann og fanga- vörð. I stað byssu liöfðu þeir njólastöngla að vopni. Umhverfið var sjerstaklega vel lagað til þessa leiks, og Anania hepnaðist aldrei að ná strokumanninum enda þótt Zu- anne galaði eins og gaukur í runnunum. Svaraði gaukur hnegginu í fjarska, endaði hinn ærslafulli leikur drengjanna oft með því, að þeir fóru að leita uppi hinn sorg- bitna söngvara og var það álíka árangurs- laus eltingaleikur eins og eftir strokumann- inum. Þegar þeir bjeldu sig vera komna á hinn leyndardómsfulla stað þar sem gaukurinn sat, heyrðu þeir alt í einu sorgþrunginn ekk- ann í honum ennþá lengra burtu, og næst var hann að heyra þaðan af lengra frá. Þá Ijetu hinir vonsviknu vinir sjer nægja að „spyrja gaukinn“. Þeir köstuðu sjer á bakið niður i liátt grasið eða lögðust endilangir yfir steinana. Zuanne gerði sjer ekki neinar grillur um framtíðina, liann spurði bara: „Fagri gaukur túna, bvað er klukkan núna?“ og fuglinn svaraði með sjö kuku, þó klukkan væri að verða tíu. Ekki var það þó því til fyrirstöðu að Anania kastaði djarflega fram sínum spurningum: „Fagri gaukur við hafið blá, hvenær mun jeg brúði fá?“ — Kuku! Iíuku! Kuku! Kuku! — Fjögur ár, þá þykir mjer þú svei mjer ætla að gifta þig snemma! tisti i Zuanne. „Gaukur seg, hvenær er þess von, að jeg fái að eignast son?“ Stundum gat komið fvrir að gaukurinn Iiitti á líklega tölu. Og drengirnir hjeldu á- fram að spyrja gaukinn í liinni miklu þöglu náttúru, þar sem kyrðin rikti yfir öllu og ekkert rauf hana nema hin þunglyndislegu goðsvör gauksins og spurningarnar, sem ekki voru altaf jafn glaðværar: „Bróðir gaukur, veistu ei; Iivað er langt þar til jeg dey?“ Einhverju sinni lagði Anania einn af stað upp f jallið. Hann klifaði hærra og hærra eftir hvítum veginum gegnum kjarr og milli gran- itkletta, yfir klettasnasir, sem vafðar voru rauðbláum blómum blóðbergsins, þangað til hann var kominn, að þvi er hann hjelt upp á luesta tindinn. Sólin hafði falið sig, en bak við blá fjöllin var eins og brynnu stórir eldar og köstuðu björtum loga upp um himininn. Anania varð bræddur við þennan eldrauða himin, við hina miklu liæð, sem hann hafði náð og hina óttalegu þögn, sem ríkti um- hverfis hann. Han fór að hugsa um föður Zuannes og horfði óttaslegin kringum sig; því þó hann hefði liugsað sjer að verða her- maður var hann hlóðhræddur við ræningja. — Zuanne aftur á móti óskaði innilega að fá að sjá þá — og langa svarta skikkjan á veggnum heima í kofanum gerði hann und- arlegan innan brjósts. Hann steyptist hálf- gert niður fyrir brúnina niður af tindinum þar sem hann liafði sjeð himininn rauðan og fjöllin blá, og sagði Zuanne, sem hóaði hátt og hvelt á hann, hvar liann hefði verið og að lumn hefði sjeð þá. Sonur ekkjunnar, sem í fyrstu var mjög gramur Anania fyrir tiltækið, varð mjög undrandi og fyltist virðingu fvrir honum. Síðan gengu þeir báðir þögulir til þórps- ins, á eftir þeim komu geiturnar, hjöllur þeirra gullu í hinu þögla náttrökkri. Þegar Anania fór ekki með Zuanne í hjá- setuna, ljelc hann sjer með börnum vaxkerta- steyparans í garðinum umhverfis Pislarvotta- kirkjuna. Faðir þeirra steypti kertin i dálitl- um kofa bak við kirkjuna. Risavaxin trje vörpuðu skugga yfir dimman garðinn, sein var umkringdur hrörlcgum byggingum á alla vegu. Steinstjett lá upp að kirkjunni og var málað krossmark á lúna látlausu forhlið. Á þessari stjett undu Anania og synir kerta- steyparans tímum saman í mildu sólskininu og ljeku sjer að smá steinum eða því að steypa kerti úr leir. I gluggum hins forna klausturs sást af og til grilla í þreytulegan veiðimann, inni i kompunum sáust stigvjel og einkennisbúningar og rödd hejTðist syngja í fölskum tón og með napolitönskum fram- burði: „Tak þenna rósakrans . . .. “ Og einn klausturbræðranna — einn hinna síðustu, sem enn voru eftir í hinum röku og hrörlegu heimlcynnum — tötralegur, skitug- ur með rifna sandala, kom yfir garðinn, og muldraði bænir á þjóðmálinu. Oft skiftust veiðimaðurinn við gluggann og munkurinn á tröppunni orðum við drengina í garðinum; stundum snjeru veiðimennirnir sjer beint til Anania og spurðu eftir móður hans. — Hvað gerir móðir þín? — Hún spinnur. — Og hvað annað? — Sækir vatn. — Segðu henni að koma hingað, svo jeg geti talið við hana.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.