Fálkinn - 16.08.1930, Blaðsíða 6

6
F A L K I N N
olíulindir, en það leiddi að sjálf-
sögðu til þess, að landið hækk-
aði gífurlega í verði. Og þar sem
það orkaði ekki tvímælis frá
Jndídni nú ú dögum i einu af
Vesturríkjunum.
asta þjóð í heimi. Eignir þeirra
samanlagt nema alls um 15 mil-
Gamall skottulœknir, sem orðinn er
atvinnuiaus og lifir nú á fornri
frœgð.
Indíána og hvítra manna fyrir
70—80 árum, er lauk með sigri
hvítu mannanna, var Indíánum
vísað til bústaðar í svo nefndar
útlendur, lítt hyggilegt land-
flæmi í Okloliama, Nýju-Mexíkó,
Arizona og Suður-Dakota. En svo
vildi til, að i þessum Indíána-
hjeruðum, þar sem ekki var út-
lit til annars en að þeir myndi
deyja út í fátækt og harðrjetti,
fundust alt í einu auðugar stein-
Nútíma Squaw, tilgerðarlaus kona
og blátt áfram, sem er hreykin af
handavinnu sinni, isaumuðum
hönskum.
stranglagalegu sjónarmiði, að
Indíánar væri rjettir eigendur út-
lendanna, var ekki annað fyrir
hendi en stjórnin greiddi þeim
gríðarmiklar skaðabætur fyrir
rjettinn til þess að vinna stein-
oliuna. Þannig urðu hinir fátæku
rauðskinnar smámsaman að mil-
jónakóngum. En enn í dag er
f járhald þeirra í höndum annara.
Sjerstök Indíána-stjórnardeild í
Washington sjer um auðæfi
þeirra, heldur leita þeir nú orð-
ið til mentaðra livítra lækna.
Coopos, „hinn síðasti Indíáni“,
er nú fyrir löngu orðinn hug-
myndasmíð ein. Indíánarnir
deyja ekki út, þvert á móti fjölg-
ar þeim. Við manntal fyrir 10
árum réyndust Indíánarnir í
Bandaríkjunum að vera 342.000
en eftir síðasta manntali eru þeir
orðnir rúmlega 360.000 en það
svarar 5% fjölgun.
Það kemur sennilega mörgum
á óvart, að Indíánarnir i Banda-
'ríkjunum eru i raun og veru rik-
jörðum dollara eða nálægt 45.
000 dollurum á mann. En þannig
stendur á þessum auðæfum að
þegar baráttan stóð yfir milli
Sunnudagshugleiðing, frh. af bls. 5.
anlega bölið sje nógu mikið, en
bæta þó ofan á það og það stund-
um svo að mælirinn verður full-
ur. Þess eru dæmin mörg að
þyngsta bölið, sem hvílir á
mönnum, stafar af kærleiksleysi
og ófriðsemi annara, en hvílík
feikna ábyrgð hlýtur að fylgja
því að gera öðrum lífið að kvala-
byrði. Það má enginn, sem frið-
inn ástundar, ætla að hann sje
með því að vinna einungis fyrir
aðra, þvi mesta blessun gerir
hann þó sjálfum sjer með þessu
hugarfari, fyrst og fremst með-
an hjer er lifað og síðar er fyr-
irheitið fullkomnast að þeir sem
friðinn semja, muni guðs hörn
kallaðir verða. Gef oss, ó drott-
inn þinn frið og lát hann verða
ávaxtasaman bæði fyrir sjálfa
oss og aðra og þínu heilága nafni
til lofs og dýrðar! Amen.
— Yður er það þá alvara, að leik-
konur eigi að gifta sig eins og aðr-
ar stúlkur.
— Vitanlega. Hvernig ættu þær
annars að fara að því að fá hjóna-
skilnað og giftast aftur,
Ungverskur tónlistarmaður, Franc-
is Szeheres hefir bent á, að það sje
alls ekki öfundsverð staða, að finna
upp hljóðfæri eða endurbætur á þeim.
Hann hefir gert áhald, sem samein-
ar í senn öll þau margvíslegu áhöld,
sem notuð eru í jass-hljómsveit: saxo-
fón, banjó, hundabyssu, pottlok og
alt annað, sem með þarf til þess að
framleiða „lostætustu músik“ nútím-
ans. í þakklætisskyni fyrir þetta hef-
ir hann fengið tilkynningu frá tón-
listamannasambandi Ungverjalands,
þar sem segir, að ef hann útbreiði
þessa uppgötvun verði hús hans
sprengt í loft upp. — Heyr!
----x----
Þegar kvöldlest kom nýlega til
Manchester kom það í ljós, að vinnu-
fólkið á stöðinni hafði gleymt því að
þessi lest ætti að koma, og farið heim
til sín. Lestin brunaði í hlaðið en
járngrindurnar milli stjettarinnar og
lestarinar voru harðlæstar. Urðu far-
þegarnir að dúsa þar sem þeir voru
komnir, þangað til að loksins náðist
í verkamann einn, sem gat hleypt
þeim út.
----x----
Meðan á flotamálastefnunni stóð í
London i vetur reis upp skrítið deilu-
efni milli enskra og ameríkanskra
þingmanna. í neðri málstofu enska
þingsins höfðu Amerikumennirnir
sjeð gullfallegt, persneskt skáktafl úr
fílabeini, og gerðu Ameríkumennirn-
ir nú tilkall til þess að fá helming-
inn af taflinu. Skáktafl þetta er frá
árinu 1897 og var gefið af Arthur
Walter ritstjóra Times til verðlauna
handa sigurvegurunum í símakapp-
skák, sem haldin skyldi milli þing-
manna Bretlands og Bandaríkjanna.
Símaskákmót þetta varð óútkljáð,
því að hvor aðilinn fjekk 2% stig.
Síðan hefir skákhorðið verið í enska
þinginu og nú hafa amerikönsku
þingmennirnir gert kröfu til þess,
— að minsta kosti að gamni.
----x----
Júlíana Hollandsprinsessa varð til-
vonandi þegnum sínum ekkert fagn-
aðarefni þegar hún fæddist. Því flest-
ar þjóðir eru svo gerðar, að þær
vilja heldur hafa konung, sem er
karlkyns en kvenkyns, — lengra en
svo er kvenrjettindunum ekki ennþú
komið. Nú eiga Hollendingar mey-
konung yfir sjer, Wilhelmínu og þeg-
ar hún fæddi fyrsta barn sitt, og
einasta hingað til, þá vonaðist öll
þjóðin efir strúk. En það varð stelpa
og hún var skírð Júliana. Júliana
litla var mesta myndarstúlka og er
nú vaxin úr grasi og stendur karl-
þeirra og ávísar þeim þær upp-
liæðir, sem árlega eru taldar að
nægja þeim til viðurhalds. Nú
telja Indíánar sig ekki þurfa slíkt
fjárhald lengur og vilja talca það
í sínar eigin hendur, og á alls-
lierjar fundi þeirra í sumar, sem
haldinn verður i Denver i Color-
ado, snýst aðalefnið um það,
hversu þeir skuli fylgja frani
þeirri kröfu, að stjórnin fái þeim
ekki aðeins full umráð yfir fje
sinu, heldur veiti einnig Indíán-
unum almennan borgaralegan
kosningarrjett.
Vngar Indíánastúlkur, sem eru nem-
endur í verslunarskólanum í Law-
rence í Kansas.
mönnum ekki að baki. Hún hefir nu
lokið háskólanámi sínu í Leyden og
tekið þar tvær doktorsgráður, aðra
í bókmentum og hina í heimspeki.
Hún talar sjö tungumál, þar á með-
al talsvert hrafl í kinversku og jap-
önsku. Hún hefir skrifað leikrit og
sjeð um leikstjórn á leikritum og auk
þess er liún annáluð fyrir mælsku-
Og svo vill hún sýna, að hún standi
ekki að baki ferðaprinsinum af Wal-
es og hefir því afráðið að fara aust-
ur í nýlendur sínar á Java og öðruin
eyjum við Asíu, til þess að kvnnast
af eigin reynd þegnum sínum þar.
Það er dugleg stúlka hún Júlíana
litla.
-----x----
Um þessar mundir eru umboðs-
menn að leita í New York að perlu-
hálsbandi einu, sem verið hefir eign
Maríu Theresíu erkiherlogynju frá
Wien. Hálsband þetta er upprunalega
gjöf frá Napóleon mikla til Mariu
Lovísu, en var selt 11. febrúar i vetur
gimsteinakaupinanni einum i NcW
York fyrir 225.000 krónur, og var
seljandinn maður, sem sagðist vera
umboðsmaður Maríu Theresiu. En að
eitthvað hafi verið bogið við söluna
má marka af því, að hálsbandið er
talið vera 1.500.000 króna virði. Vin
rjettur eigandi ná i það aftur og hafa
uppi á seljandanum, sem vitanlegn
hafði stolið þessum dýrgrip. En ekki
hefr tekist að finna seljandann eða
hálsbandið ennþá.