Fálkinn - 16.08.1930, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Ráðning nr. 59.
Lárjett:
1 rok. 4 fátæk. 6 Þóranna. 8 ós.
9 ör. 10 raf. 12 ári. 13 ósk. 16 ræs-
ir. 18 ínok. 21 oftrú. 23 hokin. 25
urr. 26 át. 27. mun. 29 ar. 30 mar.
32 smíð. 33 státinn. 34 obbi. 35 suð.
36 ræ. 37 rul. 38 næ. 40 ilt. 41 runn-
ur. 43 itali. 45 rót. 46 súlan. 50 ill. 51
sæt. 52 tap. 54 ýr. 56 na. 57 rogginn.
60 kyrna. 61 sag.
Lóðrjett:
1 rár. 2 otar. 3 kæn. 4 fósar. 5
knörr. 6 Þór. 7 ari. 11 fæ. 12 ái.
13 ófríður. 14 st. 15 krá. 17 skutull.
18 mor. 19 ok. 20 kimbill. 21 orm-
ur. 22. útsær. 23 hanni. 24 nabli. 25
uss. 27 már. 28 nit. 31 rit. 36 rut.
39 æti. 42 mó. 44 al. 46. særok. 47
út. 48 at. 49 nanna. 51 sýr. 53 pan.
55 ögra. 58 gys. 59 -ing.
----x-----
KROSSGÁTA nr, 60
<g> 1 2 Ö 4 53><S> M 5 7 8 m
■j 10 m n i 1 1 J 1 12
13 1 -I <§f 14 |§§ 15 16
17 "■ jH Hf 18 19 | j m H!20-
21 22 23 3§g 24 1 1 I I if 25 26 , I 1
<3> 27 28 29 <$>
30 Mi31 !! m
<3C 32 33 34 35 3C »
37 1 m 38 m 39 40
41 K mr 43 « 44 I 1
15 46 m 47 i!!48 m 49 i l
50 51 | M 52 53 I 1
<$> .'»4 * m m 55 m
Lárjett skýring.
1 ílát. 5 vörur. 9 steytingaráhald.
11 gleðimerki. 13 ræktarsemi. 14
skannnstöfun í málfræði. 15 atviks-
orð. 16 fæða. 17 skammstöfun i mál-
fræði. 18 eggjunarorð. 20 greinir
(fornt). 21 brauð. 24 vökvi. 25 heini-
ili. 27 útkoman. 30 fletti húðinni af.
31 meina. 32 margbreytileg. 37 litur.
38 dráttur. 39 spyrja. 41 merki. 42
thnaeining. 44 forsetning. 45 beina
að. 47 fias. 48 sefun. 49 matur. 50
börð. 52 leikarar. 54 mannsnafn. 55
agnirnar.
Lóðrjett skýring.
1 skemd. 2 strítt. 3 greinir (fornt)
4 á. 5 bróp. 6 spíta. 7 lila. 8 mölv-
aður í smátt. 9 vald. 10 líffæri. 11
beilbrigðisráðstöfun. 12 er baft í
kökur. 19 farvegur. 22 málmur. 23
árás. 25 breyfðist. 26 málmur. 28 hár.
29 fugl. 32 saga. 33 samþykki. 34 op.
35 eir. 36 glamrar. 37 11 lórjett. 40
mjög. 42 siður. 43 fóðra. 46 13 lá-
rjett. 49 framkoma. 51 drykkur. 53
mælir.
við fjólubláann himininn í köldu rökkrinu,
voru hreint og beint lítil, nærri því svo lítil
að niaður gat lilegið að þeim. Drengirnir,
sem þau mættu á götunum — sem honum,
ef satt skal segja virtust verulega stórir
-— vöktu undrun bans af þvi að þeir voru
öðruvísi klæddir og töluðu öðruvisi en dreng-
irnir í Fonni.
Móðir og sonur reikuðu um Nuoro þang-
að til farið var að skyggja og gengu loksins
inn í kirkju eina. Þár var margt manna sam-
án komið. Altarið logaði í ljósum, hljómþýð-
ur söngur blandaðist veikum orgelhljómum,
sem komu einhversstaðar frá. Ó, þetta fanst
Anania verulega fagurt og mikilfenglegt;
hann hugsaði um Zuanne og hvað gaman
yrði að segja honum frá öllu, sem liann hefði
sjeð.
Oli hvislaði að honum:
— Jeg ætla að fara og vita hvort jeg get
fundið kunningja minn, sem við eigum að
gista hjá. Hreyfðu þig ekki fyr en jeg kem
aftur ....
Hann varð einn eftir langt fram í kirkj-
unni. Hann fann að visu til nokkurs óróa,
en reyndi að hugga sig með þvi að horfa á
fólkið, Ijósin, blómin og lielgimyndirnar.
Auk þess styrktist hann við umhugsunina
um verndargripinn, sem hann bar í barmi
sjer. Alt í einu fór hann að liugsa um föður
sinn. Hvar skyldi hann vera? Og hversvegna
fóru þau ekki og leituðu hann uppi?
Oli kom brátt aftur. Hún beið þangað til
novenunni var lokið, tók í hendina á Anania
og leiddi hann út gegnum aðrar dyr en þær,
sem þau höfðu komið inn um. Þau gengu
eftir mörgum götum, þangað til ekki voru
lengur nein hús að sjá nærri; það var komið
kveld og byrjað að kólna. Anania var svang-
ur og þreyttur, leið illa og hugsaði um arinn
ekkjunnar, kastaníurnar og masið í Zuanne.
Þau stóðu á dálitlum gangstig, með lim-
girðingar á báða vegu, bak við þær sáu þau
fjöllin, sem drengurinn undraðist hvað voru
lítil.
— Heyrðu nú, sagði Oli, og rödd liennar
skalf, sástu húsið sem við fórum fram hjá
seinast, með stóra opna innganginum.
— Já.
— Þar inni er faðir þinn. Þig langar til að
sjá hann, ekki satt? Hlustaðu nú vel á mig;
við skulum ganga aftur sömu leið, þú geng-
ur inn í gegnum hliðið, fram undan þjer
sjerðu opnar dyr; þar gengurðu inn um og
litast um; þar er olíupressa. Hár maður með
uppbrettar ermar og berhöfðaður gengur á
eftir hestinum. Það er faðir þinn.
— Hversvegna kemur þú ekki með líka?
spurði drengurinn.
QJi titraði.
Jeg skal koma á eftir, far þú inn fyrst.
Strax og þú kemur inn segir þú: Jeg er sonur
OIi Derios. Skilurðu það? Nú förum við.
Þau gengu aftur sömu leiðina og þau höfðu
farið rjett áður; Anania fann að móðir hans
nötraði og heyrði glamra í tönnum hennar.
Þegar þau komu að hliðinu beigði hún sig
niður, lagaði klútinn á herðum drengsins og
kysti hann.
— Farðu nú, flýttu þjer, sagði hún og ýtti
á eftir honum.
Anania gekk inn i gegnum liliðið; liann sá
innri dyrnar, sem Ijósglætu lagði út um, og
gekk inn. Hann kom inn í kolsvart herbergi.
Ivetill sauð þar á lilóðum, svartur hestur dró
stórt, þungt og fitugt hjól í einskonar kringl-
óttu trogi. Hár maður með uppbrettar ermar,
bert höfuð og kámóttar kinnar, svartur af
olíu, gekk á eftir hestinum og hrærði með
trjeskóflu í olivunum, sem hjólið hafði mar-
ið sundur í troginu. Tveir aðrir menn gengu
um og ýttu á stöng, sem var sett inn í pressu
og rauk úr henni kolsvört olían.
Framan við eldinn sat drengur með rauða
húfu; það var hann, sem fyrstur tók eftir
ókunna drengnum. Hann horfði gaumgæfi-
lega á Anania ok kallaði í hryssingslegum
róm í þeirri trú að það væri betlari
— Farðu leiðar þinnar!
Anania stóð höggdofa og kom ekki upp
nokkru orði. Hann sá alt eins og í hringiðu
og beið þess að móðir hans kæmi inn.
Maðurinn með skófluna leit til hans tindr-
andi augunum, gekk til hans og spurði:
— Hvað viltu?
Var þetta faðir hans? Anania horfði hálf-
smeikur á hann og mælti orð þau, sem móð-
ir hann hafði lagt honum í munn:
— Jeg er sonur Oli Derios.
Mennirnir, sem drógu pressuna námu stað-
ar og annar þeirra kallaði:
— Sonur þinn, haha!
Hái maðurinn kastaði frá sjer skóflunni,
beigði sig niður að Anania, leit byrstur á
hann, hristi hann til og sagði:
— Hver . . hver hefir sent þig hingað?
Hvar er móðir þín?
— Hún er þarna úti .. liún kemur strax.
Maðurinn stökk út, og drengurinn með
rauðu húfuna í hælunum á honum; en Oli
var horfin og livergi sáust nokkur merki um
hana.
Zia Tatana, kona olíupressarans, var sagt
hvað um var að vera og hún kom hlaupandi.
Hún var ekki lengur ung, en þó var hún enn-
þá falleg kona, livít og feitlaginn með blíð-
leg kastaníubrún augu, sem smáhrukkur
sátu kring um, og' dálítinn ljósan skegghý-
ung á stuttri efrivörinni. Hún var hæg í fram-
komu og blíðleg; strax og hún kom inn í
pressuherbergið tó.k bún um axlirnar á An-
ania, laut niður að lionum og horfði gaum-
gæfilega á hann.
— Ekki að gráta veslingurinn litli, sagði
hún mildilega. Hún kemur sjálfsagt bráðum.
Og þið þegið! skipaði liún piltunum og
drengnum, sem skifti sjer helst til mikið af
því, sem fram fór og góndi á Anania með
illþýrmislegum bláum augum og hæðnis-
glotti á litla rauða andlitinu sínu.
— Hvert hefir hún farið? Því kemur hún
ekki? Hvernig á jeg að finna hana? Spurði
hinn einmana umskiftingur í örvæntingu
sinni og grjet sáran.
Hún hafði líklega orðið hrædd? Hvar gat
hún verið? Hversvegna kom liún ekki? Og
þessi skítugi, fitugi, ótugtar karl, var það
faðir hans?
Hin blíðu orð og strokur Zia Tatana hugg-
uðu hann nokkuð. Hann hætti að gráta,
gleypti tárin og strauk þau til beggja hliða,
eins og hanii var vanur; svo fór hann að
hugsa um að flýja.
Konan, olíupressarihn, piltarnir og dreng-
urinn hrópuðu, bölvuðu og hlóu og töluðu
hvað upp í annað.
— Hann er sonur þinn, sagði konan og
snjeri sjer að oliupressaranum. Hann er lif-
andi eftirmyndin þín.
Maðurinn hrópaði:
— Jeg vil ekki sjá hann, ekki til að tala
um!
— Þú ert heiðingi, þú hefir ekki hjarta
skapað, Santa Catarina mia, er það mögu-
legl, að það skuli vera til svo vondar mann-
eskjiu-? sagði zia Tatana hálft í gamni og
hálft í alvöru. ó, Anania, Anania, þú ert
altaf hinn sami!
— Hvað ætti jeg annað að vera? Nú fer
jeg beint til lögreglunnar.
— Þú ferð ekki fet, asninn þinn! Þú ætl-
ar þó líklega ekki að taka hornin úr vasan-
um og setja þau á höfuðið (sýna hve illur
þú ert) sagði konan með áherslu.