Fálkinn - 16.08.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
im
Vegna reynds styrk-
lcika, ljetts aksturs,
g(>ðrar endingar og
ósvikinnar enskrar
vöruvöndunar skul-
uð þjer nota
RALEICH
THE ALL-STEEL BICYCLE
Verðlistar og nánari upplýsingar fást hjá
HRILDVERSLUN ÁSGEIRS SIGURÐSSONAR.
Columbia-
ferðafónar
standa framar öllum öðrum fón-
um að gæðum. Kosta þó mirina
en aðrar sambærilegar tegundir.
— Úrval af COLUMBIA ferða-,
borð- og skápfónum fyrirliggj-
andi. — Hagkvæm greiðsla.
Fá I k i n n.
Sími 670.
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
sem reis upp úr blýlituðum þokumökkn-
um. ^
— Er langt þangað, sem við eigum að fara?
spurði Anania og benti á kastaníu dyngju,
sem var vot af þokunni og ofan á lágu tökk-
óttar, hálfopnar hnetur. Fuglstíst rauf þögn
stundar og staðar.
— Lengra burt, sagði Oli.
Anania greikkaði aftur sporið. Aldrei
hafði liann á ferðum sinum áður, komið
svona langt, og.nú lá leiðin lengra og lengra
niður í dalinn. Alt fanst honum nýtt og un-
aðslegt, náttúran var öll öðruvísi, grasið í
brekkunum, mosagrónir klettarnir, hesli-
skógurinn, runnarnir með hinum rauðu berj-
Um og fuglarnir sem tístu inni í skóginum.
Þokan eyddist, sólin kom fram sigri hrós-
andi og gylti fjöllin, skýin yfir Monte Gon-
are höfðu fengið á sig fagran gulrauðan lit,
og htlu kirkjuna bar í þau, hún sýndist vera
rjett við.
— En hvenær i ósköpunum komum við
þá á þennan stað? spurði Anania og snjeri
sjer að móður sinni með útrjettar hendur
og ljet sem hann væri óánægður.
— Rjett sti’ax. Ertu þreyttur?
— Jeg er ekki þreyttur, hrópaði hann og
fór að hlaupa.
— Þó leið ekki á löngu áður en liann fór
að verða dálítið þreyttur í linjánum, þá
hægði hann ganginn, gekk á eftir Oli og
fór að tala við hana. En konan með pink-
ilinn á höfðinu, föl í kinnum og með augu,
Umkringd af svörtum liringum, tók varla
eftir honum og svaraði út í hött.
— Komum við aftur heim i kvöld? spurði
hann. Hversvegna mátti jeg ekki segja Zu-
anne frá þvi að jeg færi þetta?— Er langt
i þennan skóg? Er hann í Mamojada?
-— Já, i Mamojada.
— Jæja, er hann í Mamojada. Hvenær
Verður kirkjuhátíð í Mamojada? Er það satt
uð Zuanne liafi komið til Nuoro. Hefir þú
honúð til Nuoro? Hvenær er kirkjuhátiðin
í Nuoro þá?
— Hún er nýbúin að vera, hún var hjerna
Um daginn, sagði Oli og hristi af sjer hin-
ar þungu hugsanir sínar. Langar þig til að
homa til Nuoro?
— Já, víst langar mig til þess. Og svo. .
og svo..
— Þú veist að pabbi þinn er í Nuoro, sagði
Oli, sem gat sjer til um hvað drengurinn
hugsaði. Heldurðu þú vildir vera hjá honum?
Anania hugsaði sig um, svo sagði hann
glaðlega og hleypti brúnum um leið:
— Já!
Um hvað var hann að hugsa þegar hann
sagði þetta já? Móðirin hugsaði ekki frekar
út í það, en sagði aðeins.
— Viltu að jeg fari með þig tiúhans?
— Já!
Það var komið fram yfir miðjan dag, þegar
þau námu staðar lijá trjágarði nokkrum.
Inni i garðinum stóð kona og var að stinga
hann upp með hinum mesta ákafa. Hún hafði
saumað kjólinn saman milli hnjánna svo
hann myndaði einskonar buxur. Hvítur kött-
ur var á sveimi bak við hana, hann tók annað
slagið viðbragð og stökk á græna eðlu, sem
var að smeygja sjer fram og aftur milli stein-
anna i múrnum.
Anania mintist seinna allra þessara smá-
atriða.
Veður var orðið milt og himininn blár.
Fjöllin, sem virtust hafa þornað í sólinni,
sýndust nú grá með dökkum skógarflekk-
um. Sólin skein svo heitt að hún næstum þvi
brendi, hún vermdi grasið og gerði vatnið í
lækjunum glitandi eins og siifur.
Oli sellist í grasið, leysti frá poka sínum
og kallaði á Anania, sem hafði klifrað upp
á múrinn til þess að horfa á konuna og
köttinn.
I sama augnabliki sást póstvagninn frá
Fonni í bugðUrtni á veginum. Rauðbirkinn
karl með Ijósleitt skegg ók lionum.
Oli ætlaði að reyna að fela sig, en póstur-
inn, sem altaf sýndist vera að hlæja með
hinum uppblásnu kinnum sínum, tók eftir
henni og kallaði:
— Hvert er ferðinni heitið, heillin góð?
— Þangað sem mjer sýnist, svaraði hún
lágt.
Anania, sem ennþá stóð uppi á veginum,
horfði inn í vagninn, og þegar liann sá að
hann var tómur, sagði liann við ökumanninn:
— Taktu mig með þjer, zio Battista, lof-
aðu mjer að sitja hjá þjer í vagninum,
gerðu það.
— Hvert ætlið þið þá að fara? kallaði póst-
urinn og hægði á sjer.
— Nú við ætlum til Nuoro, ef þú vilt vita
það. Viltu lofa okkur að sitja upp í af hjarta-
gæsku, sagði Oli með fullan munnirin. Við
erum eins úrvinda af þreytu og asnar.
— Heyrið þið, sagði pósturinn, farið þið á
undan mjer til Mamojada, þið getið geng-
ig þangað meðan jeg stend hjerna við. svo
skal jeg taka ykkur upp í.
Hann efndi orð sín; fyrir utan Mamojada
lofaði hann vegfarendunum að setjast aftan
við aig í ökumannssætið og fór að skrafla
við Oli.
Anania, sem i rauninni var orðin dauð-
þreyttur, var óendanlega glaður yfir þvi að
mega sitja milli móður sinnar og feita
karlsins, sem sveiflaði svipunni, og sjá altaf
ný og ný útsýn bera við hinn bláa himinn.
Háu fjöllin voru nú liorfin með öllu
og drengurinn sat og var að hugsa um hvað
Zuanna myndi hafa sagt, ef hann liefði vitað
um þessa ferð.
„ En hvað jeg hefi margt að seg'ja honum,
þegar jeg kem aftur!“ hugsaði hann. „Jeg
skal svei mjer segja honum: Jeg hefi ekið
i vagni og það hefir þú ekki“.
— Hvern skramban eruð þið annars að
gera til Nuoro? spurði pósturinn þrálátur
og snjeri sjer til Oli.
— Nú, svo þú vilt endilega fá að vita það?
svaraði hún að lokum. Jeg ætla að fara
þangað i vist. Jeg er búin að koma mjer fyr-
ir hjá ágætri konu. Jeg get ekki verið lengur
i Fonni: Ekkja Zuanne Atonzu hefir rekið
mig út.
— Það er ekki satt, hugsaði Anania. Hvers-
vegna skrökvaði móðir hans? Hversvegna
sagði hún ekki eins og var, að hún væri að
fara til Nuoro til að leita uppi föður sonar
síns? Nú, fyrst liún var að skrökva hafði
hún líklega einhverja ástæðu til þess, Anania
braut ekki heilann meira um það, því síður,
sem hann var orðinn dauðsyfjaður. Hann
lagði höfuðið i keltu móður sinnar og lok-
aði augunum.
— Hver býr núna í varðstofunni? spurði
Oli alt i einu. Faðir minn er þar líklega ekki
lengur?
— Nei, það er hann ekki.
Hún andvarpaði þunglega; vagninn stað-
næmdist augnablik en hjelt svo áfram með
fullri ferð og Anania sofnaði loksins al-
gjörlega.
Þegar til Nuoro kom, varð hann fyrir mikl-
um vonbrigðum. Var þetta borgin? Að vísu
voru húsin stærri en i Fonni, en þó var ekki
eins mikill munur á þeim og hann hafði
gert sjer í hug; og fjöllin, sem sýndust dökk