Fálkinn - 30.08.1930, Blaðsíða 3

F Á L K I N N
3
Fru lrtgunn
Einarsdóttir á
Bjarmalandi
átti áttræðisaf-
mæli þann 27.
þ. m., valin-
kuiin sæmdar-
kona og þekt
fgrir margs-
konar mann-
iiöarstarfsemi
sína. Hefir hún
ásamt ööru átt
mjög drjúgan
þátt í starfsemi
Dgraverndun-
arf jelagsinsff’á
upphafi. Frú
Ingunn ermj.ög
ung í anda og
lætur lítt á sjá,
þótt aldurinn
sje orðinn hár.
Fglgja henni
einlægar árn-
aðaróskir vina
og kunningja,
er hún bgrjar
9. áratuginn.
VIKUBLAÐ með myndum.
Ritstjórar:
"ilh. Finsen og Skúli Skúlason.
ramkvœmdastj.: Svavar Hjaltested.
.. Aðatskrifstofa:
“ankastræti 3, Reykjavík. Sími 2210.
'-’Pm virka daga kl. 10—12 og 1—7.
Skrifstofa i Oslo:
Anton Schjöthsgade 14.
Blaðið kemur út livern laugardag.
Askriftarverð er kr. 1.70 á mánuði;
kr- 5.00 á ársfjórðungi og 20 kr. árg.
Erlendis 24 kr.
Allar áskriftir greiðist fyrirfram.
ðuglýsingaverð: 20 aura millimeter
Herbertsprent, Bankastræti 3.
Skraddaraþankar.
--X-
Meðal þeirra breytinga, sem orðið
aafa á högum íslendinga á siðari ára-
tugum er sú ekki síst, að liðan al-
’Uennings er orðin stórum betri en
aður var. Þrátt fyrir alt hávært tal
l,m kúgun alþýðunnar þá vita allir
að þeir sem líða sult og neyð eru
°rðnir stórum færri en var fyrir
’Uannsaldri og geta almennings til
Pess, að veita sjer ýms lífsþægindi
ei' orðin talsverð þar sem hún var
engin áður.
Það er mikið talað um, að auðsafn
sJe farið að verða til hjá einstökum
niönnum og að þetta hljóti óhjá-
kvæmilega að hafa í för með sjer, að
öin vinnandi stjett verði fátækari en
5ður. Þetta er fræðikenning, sem hægt
er að verja stærðfræðilega en ekki
ú annan veg. íslenskt auðsafn i fræði-
iegri merkingu þess orðs er varla til
ennþá. Að minsta kosti er það miklu
Slnávægilegra en það auðsafn, sem
til var fyrrum hjer á landi, áður en
Peningarnir fóru að verða til i um-
ferð manna á milli. Þá var það, að
þeir menn, sem komið höfðu ár
sinni betur fyrir borð en fjöldinn,
eignuðust jarðir — oft á þann hátt,
uð þeir hjeldu við lifinu í fátækum
■nönnum þangað til þeir höfðu náð
eignarrjettinum á jörðinni og varð
báffátæklingurinn að standa upp af
^ýíinu og fara á vergang. í þá daga
var það algengt að fjöldi fólks flakk-
nði um sveitirnar að vetrinum og
settist upp lijá þeim, sem betur voru
staddir. Þá var það ekki einsdæmi
börn og gamalmenni, sem sveit-
in átti að sjá fyrir, var látið lifa
yið svo harðan kost að þessir aum-
’ngar vesluðust upp úrhungri.
Slikt kemur ekki fyrir nú. Með
yaxandi sjálfsvitund þjóðarinnar og
nrræðum til þess að nota landið
ng gæði þess, hefir þetta horfið.
■pjpðin hefir sannfærst um, að land-
jð» sem lnin býr í, er anðugt land og
nún veit að hjer er undanfærið
jnéira en í þeim löndum, sem þjett-
nýlli eru og meira notuð. Hún hef-
lr sannfærst um að ísland er betra
en flest önnur. lönd og verður það
llln langan aldur. Ilenni er fyrst nú
nð lærast að byggja landið. Hún
nefir búið hjer þúsund ár, en fyrst
nú hefir henni lærst að byggja land
sút og liún lærir það betur og bet-
11r nieð hverju árinu.
En jafnframt því að skapa verð-
^nseti verður þjóðin líka að muna
edt. 0g einmitt vegna þess að út-
nt er fyrir, að verðmætin skapist
n beim tíiua, sem framar öllum er
nU jafnrjettisins, er sennilegt að
Fgrir nokkrum vikum unnu
tveir ungir menn það afrek að
hlaupa frá Þingvelli til Regkja-
víkur. Mennirnir voru Magnús
Guðbjörnsson, sem nú hljóp
þessa leið i annað sinn; var
hann h stundir og 10 mín á
leiðinni, og Haukur Einarsson,
er rann skeiðið á ð stundum h3
mín. Mgndin sgnir Magnús að
hlaupa niður Laugaveginn.
Um víða veröld.
---x----
ÓSKEMTILEG FJÖLSKYLDA.
í Portsmouth í Englandi liefir lög-
reglan nýlega komist á snoðir um
nokkra svikahrappa, sem leikið hafa
listir sínar i langan tíma þar í borg-
inni. Það vakti talsverða eftirtekt
jjegar kom i ljós að potturinn og
pannan i öllu saman var ein af hátt-
virtum konum borgarinnar, Germaine
Ford að nafni. Ásamt henni unnu
dóttir liennar Glória, stofustúlka
hennár og þrjátíu ára gamall frændi
William Legg, verkfræðingur.
Þessi fjögur hafa í mörg ár haft
peninga út úr fólki á sviksamlegan
hátt. Þau höfðu njósnir um athafnir
hinna ríkari borgara og vanalega var
það eitt eða annað, sem fólk þetta
vildi ekki að kæmist upp. Tilkynti
þá fjelagið viðkomandi með mikilli
leynd hvað það vissi og útmálaði þá
lmeysu, sem af því hlytist ef það
kæmist upp. En hvað segið þjer um
að greiða okkur eitthvað fyrir að
þegja yfir þvi? Flestir borguðu mögl-
unarlaust, og á þennan hátt lifði
hún muni það: það er unnið fyrir
gíg, að safna auði i hendur einstak-
linga, sem ekki kunna með hann að
fara, og sem ekki nota hann til þess
að gera þjóðina fjárhagslega farsæla.
Þess skyldu menn gæta, þegar þar
að kemur.
Þorbjörn Guðmundsson netja-
gerðarmaður, Framnesveg 16,
varð fimtugur 27. þ. m.
pakkið góðu lifi í mörg ár, í eigin
húsi sínu, hjelt fjölda þjóna og ann-
að, sem ríkt fólk leyfir sjer.
Þegar ekkert var að athuga við
breytni borgaranna fann pakkið
sjálft upp á einhverju, sem hægt var
að græða á. Gloria Ford var mjög
falleg stúlka. Og þegar þau voru í
vandræðum ljetu þau annaðhvort
móður liennar eða Legg kynna hana
fyrir ríkum, giftum mönnum, sem hún
auðvitað „kokiteraði" við eftir öllum
kúnstarinnar reglum, og vanalega
var hún heppin, þvi hún var bæði
fögur, gáfuð og skemtileg. Þegar nú
var komið svo langt að karlmennirnir
vildu fá að kyssa liana, brást hún
við hin reiðasta og krafðist heil mik-
illar fjárupphæðar fyrir að þegja um
það, sem á milli þeirra hefði farið.
Ef hún ekki fjekk peningana, hótaði
hún þvi, að segja eiginkonum mann-
anna alt af ljetta, og þá brást það
svo að segja ekki að hún fengi vilja
sínum framgengt, þvi flestir vildu
koinast lijá slcömmum þegar heim
kom.
Þó varð þeim að siðustu hált á
þessu bragði. Lögreglan liafði fengið
grun um framferði fjölskyldunnar og
hún kom þvi nú þannig fyrir að
Glóría hin fagra kom auga á eldri-
mann nokkurn, sem auðsjáanlega var
Jón Isleifsson verkfræðingur
varð fimtugur í gær.
vellauðugur, og nokkru áður hafði
komist i kunningsskap við verkfræð-
inginn frænda hennar.
Glóría tók strax að láta mjög blið-
lega við hann og gekk það alt mjög
greiðlega. Þegar kom að kossaþætt-
inum og Gloria átti að verða reið
hvarf syndaselurinn alt i einu skyndi-
lega. Glóriu lánaðist ekki að ná i
hann aftur, en móðir hennar, frú
Ford, skrifaði honum skömmu seinna
brjef og sendi honum nokkur hundr-
uð punda reikning „í hegningarskyni
fyrir slæma liegðun“. Maðurinn, sem
auðvitað var leynilögregluþjónn,
sendi lögreglunni strax brjefið og alt
komst upp. Sitja þau nú öll saman
i hinu rambygða Portsmouth fangelsi.
Það kváðu vera miklu færri veru-
lega fallegar dökkhærðar stúlkur i
heiminum en ljóshærðar.
GLOBUSMEN
rakvjelablöð auka
álit sitt frá degi
til dags. — Einu
sinni reynd — og
þjer kaupið þau
framvegis.
Fást: Laugaveg 2.