Fálkinn - 13.09.1930, Blaðsíða 13

F A L K I N N
13
ÍHiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiini
I
|
1
I
Ódýrt rafmagn!
Án vatns-
afls.
OHNE VENTILE
OHNE
zylinderkopf
Hver kílówattstund kostar aðeins 7 aura
framleidd me'ð
J u n k e r s
heimsfrægu dieselmótorum.
8—1000 hestöfl.
Gangvissir og auðveldir í gæslu.
Leitið upplýsinga um verð og gæði hjá
H.f. Rafmagn.
Hafnarstræti 18. Sfmi 1005.
Vjela-
oo verkfæraverslnn
Einar O. Malmberg
Vesturgötu 2. Símar 1820 & 2186.
Fyrirliggjandi:
Allskonar verkfæri fyrir járn- og
og trjesmiði, Skrúfboltar, Rær,
Skífnr, Vjelareiinar, Vjelaþjett-
ingar. Útvega vjelar fyrir járn-
og trjesmíði. Stórt iager af smíða-
járni, bæði sívalt, ferknt, flatt
og vinkil. Járnplötur og Steýpu-
járn. — Allskonar málningarvör-
ur, Penslar o. fl., o. fl. Itopar,
Eir, bæði plötur, rör og stengur.

IIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIII
Fálkinn fæst eftirleiðis keyptur
í tóbakssolimni í Hótel Borg.
iiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiimmiiiii
ASKA.
Skáldsaga eftir Grazia Deledda.
Heí jeg ekki auðmýkt mig nægilega fyrir
kuði, fjTst þið farið nú líka að slá mig?
Svo brast hann í grát.
Þau ljetu hann leggjast fyrir, og hann
8ofnaði, hann hjelt ennþá áfram að tala í
óráði og spyrja móður sína og htlu systur,
8em var dáin.
Anania horfði á hann fullur angistar og
Qteðaumkvunar; hann hefði viljað gera eitt-
hvað til að hjálpa honum, en fann um leið
tíl innilegrar andúðar á þessum manni, sem
einu sinni hafði verið ríkur, en hafði nú
ófeyst í daunillan tötrabagga, og hafði verið
kastað á hauginn eins og öðru rusli.
Bustianeddu hafði farið að kalla á zia Ta-
iana. Hún beigði sig full meðaumkvunar yf-
lp veika manninn, ýtti við honum, yrti á
hann og stakk poka undir höfuðið á honum.
— Það ætti að gefa honum súpuspón,
sagði hún um leið og hún reis á fætur. Æ,
^ dauðasyndin, dauðasyndin!
-— Litli drengurinn minn, sagði hún við
Anania, farðu til signor padrone og biddu
kann um svolítinn súpuspón handa Efes
^au. Sjerðu nú hvernig það fer fyrir þeim,
sem drýgja dauðasyndina? Taktu þessa skál
°g hlauptu nú.
Anania var fús til að fara og Bustianeddu
fylgdi honum eftir. Hús padrónsins var ekki
Hngt i burtu og Anania fór þangað oft, til
tass að sækja fóður handa liestinum, kveiki
1 lampann í pressuherberginu eða í öðrum
eHndagerðum.
Göturnar voru nokkurnveginn bjartar af
lUnglskininu. Hópar af jarðyrkjumönnum
^eikuðu um þær og sungu hinar angurværu
þjáningarfullu vísur sínar. Fyrir framan
uið hvíta hús signor Carboni lá ferhyrntur
Sarður, umkringdur háum múr með stóru
1‘UUðu hliði. Drengirnir tveir urðu að berja
mikinn áður en opnað var. Anania rjetti
fram skálina og sagði stúlkunni, sem opnaði
í hálfa gátt, hvernig Efesi hði.
— Súpan á þó líklega ekki, svona rjett
af tilviljun að vera handa ykkur sjálfum?
sagði stúlkan og horfði tortrygnislega á hina
tvo vini.
— Farðu til h...., Maria Iscorronca*)
við þurfum enga súpu, hrópaði Bustianeddu.
— Litli þorparinn þinn, þetta skaltu fá
horgað! sagði stúlkan og stökk ú eftir hon-
um út á götuna. Hann tók til fótanna, en
Anania gekk inn í bakgarðinn, sem var tungl-
skinsbjartur.
— Hver ei- þar? Hvað viljið þjer? spurði
barnsleg rödd, sem kom frá skásetta skugg-
anum, sem varpaðist af þakinu yfir inn-
ganginn inn í eldhúsið,
— Það er jeg, sagði Anania og færði sig
nær með skálina. Efes Cau er veikur niðri
í olíupressunni, og mam_ma biður mig að
spyrja, hvort la signora padrona vilji gefa
veslingnum svolítinn súpuspón.
— Ó komdu! sagði barnslega röddin.
I sama bih kom stúlkan aftur. Henni
hafði ekki hepnast að ná í Bustianeddu og i
stað þess tók hún illþyrmislega í Anania.
Þá kom litla stúlkan, sem verið hafði að
tala við hann fram úr skugganum, og tók
svari hans.
Láttu liann vera, hvað hefir hann gert
þjer? sagði hún og kippti í kjól stúlkunn-
ar. Gefðu honum strcx súpuna. Strax!
Þessi vera, þessi skipandi rödd, þessi htla
bústna, rjóða vera í bláa ullarkjólnum, með
htla uppbretta nefið og hnöttóttu kinnarn-
ar, þessi augu sem glömpuðu i tunglsskin-
hiu undan tveim bylgjum af rauðgullnu hð-
uðu hárí var Ariania alt saman ósegjanlega
geðfelt. Hann þekti vel dóttur padronsins,
Margheritu Carboni, eins og allir drengir í
olíupressunni kölluðu hana, stundum hafði
hún gefið honum kveiki og meira að segja
*) skammaryrSi.
nokkur korn handa hestinum, og svo að
segja á hverjum degi sá hann hana í trjá-
garðinum, einstöku sinnum meira að segja
í olíupressunni, hún kom þangað stundum
með föður sínuin,en aldrei hafði honum dott-
ið í hug að þessi bústna; blómlega signor-
ina með yfirlætissvipinn gæti verið góð og
vingjarnleg.
Á meðan stúlkan gekk inn í eldhúsið til
þess að sækja súpuna vildi Margherita fá
að heyra nánar um hvað gengi að Efes Cau.
— Hann fjekk mat hjerna í dag, sagði
hún alvörugefin. Þá virtist hann vera alveg
frískur.
— Þetta er veiki sem drvkkjumenn fá,
sagði Anania. Hann hljóp allur í keng eins
og köttur....
Um leið og liann sagði þetta róðnaði hann
við endurminninguna um köttinn, sem hafði
verið veiddur í snörur zio Pera og við minn-
inguna um hundrað lírurnar, sem hafði ver-
ið stolið og höfðu verið faldar í trjágarðin-
um. Hvað myndi Margherita Carboni hafa
sagt, ef hún hefði vitað að hann, Anania,
sonur olíupressarans, útburðurinn, þjónninn,
sem htla padronan var svo merkilega vin-
gjarnleg og góð við, hafði stohð hundrað
lírum og að þessar hundrað lírur væru fald-
ar í trjágarðinum! Þjófur! Hann var þjófur
og hafði stohð óendanlega stórri upphæð!
Það var fyrst ó þessu augnabliki að hann
skildi til fulls liið skammarlega við þetta
alt og fann til sársauka, auðmýktar og sam-
viskubits.
— Eins og köttur, uss! sagði Margherita,
beit tQnnum saman og fitjaði upp á nefið.
Dio mia, það væri betra að hann fengi að
deyja!
Stúlkan kom aftur með skálina fulla af
súpu. Anania var ómögulegt að koma upp
nokkru orði framar. Hann tók skálina og
gekk mjög liægt og varlega af stað svo að
hann skyldi ekki setja súpuna niður. Hann
fann til undarlegrar löngunar til þess að
gráta, og þegar hann rckst á Bustaneddu ó