Fálkinn - 01.11.1930, Qupperneq 5

F A L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
Eftir Pétur Sigurðsson.
Borgarstjórinn í London.
„BiSjið án afláts“. — Páll.
Uppfundningar síðari tíma
hafa sannfært allan lieim um til-
veru máttugra huldra afla —
mikilvirkrar orku, sem aldir og
kynslóðir þektu ekki og gátu ekki
notað. Hvílíkur sigur mannsand-
ans að fá þekt rafmagnið, víð-
varpið og fleiri inikla möguleika.
Þetta er stór sigur, en stærsti sig-
ur mannlegs skilnings er þó að
mestu leiti óunninn enn. Börn
framtíðarinnar, sein leita, biðja
og knýja á, munu vinna hann.
Menn eiga eftir að þekkja betur
sambandsmöguleika mannsand-
ans við afl það er gerir manninn
ákaflega máttugan, — já, almátt-
ugan. „Alt getur sá, sem trúna
hefir“, sagði andlegi uppfindinga-
maðurinn mikli — Meistarinn,
sem menn illa hafa skilið enn,
sem altaf hefir verið „of stór fyr-
ir vor litlu hjörtu", eins og skáld-
ið .og rithöfundurinn frægi, H.
G. Wells kemst að orði í „The
Outline of History“. Trú er í raun
og veru hugsun og sönn bæn er
líka hugsun. Samkvæmt reynslu
margra, liefir fortíðin lagt mikla
álierslu á trú og bæn. Afl þessa
þektu menn og höfðu reynt, en
dularfult hefir það verið heimin-
um og er að mestu leiti enn. Meist-
arinn sýndi mönnunum mátt
hugsananna eða trúarinnar og
viljans en menn hafa lítið þorað
að leika listina eftir honum,
vegna þess að þessi mikla hulda
orka er enn ekki nægilega vís-
indalega sönnuð, þannig að hún
sje fjöldanum eins augljós og á-
þreifanleg og til dæmis notkun
rafmagnsins, en þetla inun verða.
Máttur viljans og liugsananna
hefir jafnan staðið á bak við
stærstu sigurvinninga mannanna.
En þvi leggja menn þá svo litla
rækt við þessa mikilvirku orku?
Því leggja menn svo litla stund
á andlega lífið ? Samt er það, sem
mönnum sje það ljóst, að andinn
sje efninu meiri. Menn dreymir
um slíkan hugarmátt, sem gerir
manninum mögulegt að komast
út yfir takmörk líkamsbandarina.
Stærstu uppgötvanir mannsand-
ans í framtiðinni verða á þessu
sviði, að leiða i ljós almætti hugs-
ananna — bænaririnar — trúar-
innar — viljans. Bæn er ástund-
un. Bæn er víðvarp, seiri setur
frumleik mannssálarinnar i sam-
band við uppsprettu lífsins og
kraftarins — hina miklu víð-
varps miðstöð liulda máttarins.
Bæn er hin rikjandi liugsun, hin
látlausa þrá, hin ýmist orðlausa,
eða stílaða innilegasta ósk. Bæn
er liugarástand, sem opnar sál-
ina fyrir innstreymi máttarins.
Hún er alveg nauðsynleg til þess
að efla móttökuhæfileika manns-
ins, ef liann á að ná nokru sam-
Framhald á bls. 6.
Sir William Waterlow, sá sem verið
hefir borgarstjóri síðastliðið ár, og
sem í sumar fór í heimsókn til
Stokkhólms og Kaupmannahafnar.
Bretar eru alkunnir fyrir það
hve vanafastir þeir eru og tregir
á nýjungar í ýmsum þjóðháttum
og siðum. Og þó að vjelaöldin í
raun rjettri rynni upp i Englandi,
með notkun eimsins og að fjöl-
margar framfarir síðustu aldar
og þessarar eigi rót sína að rekja
til Breta, þá sannast samt í sið-
um þeirra vanafestan, sem nú á
tímum þykir oft svo grómtekin
að hún er kölluð sjerviska. Það
þylcir t. d. sjerviska, að enskur
dómari skuli þurfa að setja upp
parruk til þess að kveða upp dóm
En livað gerðu ekki íslendingar
þegar þeir stofnuðu hæstarjett á
20. öldinni? Fyrirskipuðu þeir
ekki að dómarar og málaflutn-
ingsmenn skyldu vera í einkenn-
isbúningi?
Jafnaðarmenn eru tiltölulega
ungur stjórnmálaflokkur og þrátt
fyrir vanafestuna hafa þeir tví-
vegis myndað stjórn í Englandi.
Kona l hinum sögulega hluta skrúð-
göngunnar.
Sumum íhaldssömum mönnum
þótti að visu og ljetu á sjer heyra,
að nú mundi heimurinn ekki
standa lengi, er Ramsay Mac-
Donald myndaði fyrri stjórn sína.
Nú talar enginn um þetta. En
ýmsir skrítnir siðir, sem hafðir
voru við stjórnarskifti í Eng-
landi voru svo ríkir í allri þjóð-
inni og öllum flokkum, að jafn-
aðarmannastjórninni fanst sjálf-
sagt að halda þeim. MacDonald
verður t. d. að klæðast liirðklæð-
um, stuttbuxum úr silki og skóm
með silfurspennum við ýms há-
tíðleg tækifæri, og vitanlega liafa
þríliyrndan hatt á höfði og sverð
við hlið. Búningurinn hefir svo
rika hefð á sjer, að henni vill
enginn amast við.
En livergi er þó hefðardýrkun-
in eins áberandi og í sambandi
við borgarstjórann í London,
tignasta höfðingja heimsborg-
arinnar miklu. Og þetta keniur
berast í Ijós á liverju hausti, þeg-
ar borgarstjóraskiftin verða og
hinn nýji borgarstjóri er settur
inn í embættið.
Hjarta Lundúnaborgar er City
og einu sinni var London ekki
nema það svæði sem City nú
nær jdir. En það er elsti, merk-
asti og ríkasti liluti borgar-
innar. Lord Mayor Lundúna-
borgar er í rauninni aðeins borg-
Spaugiieg mgnd úr skrúðgöngunni.
arstjóri í City, en í almennings-
álitinu ber hann liöfuð og herð-
ar yfir hina aðra 27 borgarstjóra
Lundúna, að öllum virðingum.
Stjórnin í City er kosin eftir æfa-
gömlum reglum; nefnist hún
sambandsráðið og þetta ráð kýs
á hverju ári 26 „aldermen“, sem
eru einskonar framkvæmdarráð
og kjósa þeir á hverju hausti, 29.
september borgarstjóra til eins
árs. Eitt skilyrði verða Lord May-
orarnir fyrst og fremst að upp-
fylla: Þeir verða að vera ríkir
menn. Að vísu fær Lord Mayor-
inn 10.000 pund eða yfir 220.000
kr. í árslaun, en fullyrt er að hann
komist aldrei af með minna en
annað eins frá sjálfum sjer. Þó
greiðir bæjarsjóður honum auka-
lega fyrir móttöku útlendra þjóð-
höfðingja og þess liáttar.
Hinn 9. nóvember er Lord
Mayorinn settur inn í embætti
sitt. Ekur hann um flestar stærri
götur í City í logagyltum vagni,
serii notaður liefir verið við þessa
atliöfn í síðastliðin 400 ár og get-
ur sjálfsagt enst í önnur 400, því
hann er ekki notaður nema þetta
eina skifti á árinu. Á eftir vagn-
inum kemur heil halarófa af ak-
andi mönnum, gangandi eða ríð-
andi, allir í æfagömlum einkenn-
isbúningum og sumir vopnaðir í
samræmi' við æfaforna tísku.
Þátttakandi i borgarstjóraskrúðgöng-
unni: Hundur af einu herskipinu.
Mansion House (til vinstri), em bœttisbústaður borgarstjórans.