Fálkinn - 24.01.1931, Page 5

FÁLEINN
5
Sunnudags hugleiðing.
Textinn: Mattli. i, 13—17.
Samkvæmt orðum postulans
er það liið mikla takmark allrar
kirkjustarfsemi, að Kristur megi
i trúnni búa í hjörtum mann-
anna. Án hans og tilfinningarinn-
ar um, að hans ljós megi lýsa liið
innra með oss, eru þjóðir og ein-
staklingar í sama myrkrinu og
þau voru áður en Krists orð var
boðað þeim i upphafi. Og þvi
myrkri verður ekki ljett af þó að
öll mannviska og liugvit leggist
á eitt um að eyða því. Þar sem
ljós kristindómsins sloknar og
dvínar ræður myrkur í sálum
íhannanna, þrátt fyrir alla við-
leitni þeirra á því, að varpa ljósi
yfir alt, sem þeim er liulið. Og
þar sem Kristur hverfur í skugg-
ann, i boðum trúarinnar, þá er
eins og dragi fyrir sólina — þar
verður þoka og dimma i sálun-
um.
Aðeins Kristur sjálfur í ljósi
sínu getur með liinu lifandi orði
og náðargjöfum sínum lýst í sál-
unum og vísað þeim veginn til
himnanna. Alt annað bliknar við
hans hhð, eins og máninn fölnar
þegar sólin lætur birta af degi.
Þessvegna á kristinn maður enga
ósk heitari fyrir sig og þjóð sína
en þá, að Kristur megi búa í
lijörtum vorum. Og þá lýsir af
nóttu og sá, sem áður sat í
myrkri, sjer mikið ljós. Þeim
sem sátu í dauðans dal er mikið
ljós upprunnið.
En Kristur vill líka taka sjer
bústað meðal þeirra þjóða, sem
ekki þekkja hann. Og það er lilut-
verk safnaða lians að ryðja lians
ríki braut meðal þessara þjóða.
Að starfa að þessu er ekki nennx
lítill þakklætisvottur fyrir alt
það, sem Kristur liefir fyrir okk-
ur gert. Og hvaða hlutverk er há-
leitara, en að styðja að því, að
þeir sem i myrkrinu sátu sjái
mikið Ijós. Er þetta ekki skylda
vor, sjálfra okkar vegna og alls
mannkynsins? Og er það ekki
skylda vor, að greiða þeirri hug-
sjón braut, að allar þjóðir sjeu
bræður, sem eigi hirin sama föð-
ur, og að sátt og friður 'eigi jafn-
an að ríkja á milli þeirra?
Því fleiri hjörlum, sem Krist-
ur fær bústað í, því fleiri lönd-
um, sem hans ríki vex í, því
meiri verður árangurinn að boð-
un Guðs ríkis, því meira verður
rjettlætið, friðurinn og gleðin í
heilögum anda. Og um leið efl-
ast andlegar og veraldlegar fram-
farir og lífið á jörðunni verður
bjartara og ánægjulegra. Efhst
Guðs ríki á jörðunni þá eflist um
leið alt lrið ánægjulega og lífið
verður betra. Raunirnar rjena,
kærleikurinn,* sem er undirstaða
alls góðs verður hinn knýjandi
boðskapur í öllum viðskiftum
mannanna, livort sem þeir eru
skyldir eða óskyldir. Samstarfið
vex og samhugurinn. Menn læra,
að allir eiga að vera eitt.
Egyptaland fyr og nú.
Pálmalundur við Nil.
ast. Fornleifagröftur liófst fyrir
alvöru í Egyptalandi snemma á
19. öld og voru það einkum
Bretar, sem lögðu fram fje
til hans — og hirtu það sem
fanst. 1 British Museum í Lond-
cn er eitt hið fullkomnasta safn
egypskra fornmenja, sem til hef-
ir verið í heiminum fram á þessa
öld, en nú mun þjóðmenjasafn-
ið í Cairo orðið fullkomnara,
því þangað renna allir liinir
merkari forngripir sem finnast,
því nú er bann við útflutningi
formnenja úr landinu. Þangað
hefir farið alt það merkilega fje-
mæti, sem fanst í gröf Tut Ank-
hamen í Luxor, og á annað borð
var tekið úr gröfinni. En þetta
var einn merkasti fornleifafund-
urinn, sem nokkurntíma hefir
verið gerður i Egjrptalandi. —
Saga Egyptalands, sú, sem nú
er kunn, hefst 4000 árum fyrir
Krists burð. Þar hefir hver kon-
ungsættin setið eftir aðra, og hef-
ir veldi þeirra verið mismunandi
mikið, og hvað menning snertir
þá hefir hún verið á mjög mis-
Löngu áður en saga hins elsta
rnenningaríkis í Evrópu hófst,
hafði blómleg og fjölbreytt
menning þrifist í fornríkjum
Vestur-Asíu og í Egyptalandi.
Þaðan breiddist menningin vest-
ur og norður á bóginn.
Almennasta vitneskja Vestur-
landabúa um Egyptaland er úr
Biblíusögunum. Hvert einasta
mannsbarn kannast við Faraó og
og sögurnar um veru ísraels-
manna í Gósenlandi og hina sögu-
tegu burtför þeirra þaðan. En
annars vita menn meiraumforn-
sögu Egypta en flestra annara
menningarríkja, vegna liinna
margbreyttu fornmenja, sem-þar
liafa fundist og eru altaf að finn-
Egyptski bóndinn, sem kallaður er „fellah" notar enn sömu tækin,
sem forfeður hans notuðu fyrir þúsund árum.
Fuad konungur i Egyptalandi og börn hans
munandi stigi eftir því hvaða
konungur sat að völdum. Sumir
konungar efldu mjög listir og
vísindi, aðrir ekki, en sameigin-
legt mun það liafa verið með
þeim flestum, að þeir vildu líka
koma sjer sómasamlega í jörð-
ina, cnda var farsæld þeirra ann-
ars heims, samkvæmt átrúnaði
þeirra einkum undir því komin,
að gröfin væri skrautleg og að
nóg væri i henni af jarðneskum
auðæfum. Þessi átrúnaður hefir
valdið því, að geymst liafa í gröf-
unum, aldatugum saman, fjöldi
stórmerkra gripa, sem fyrir
löngu væru týndir og tröllum
gefnir, ef þeir hefðu verið ofan-
jarðar, og tímans tönn mætt á
þeim. Þessir fornu gripir eru frá-
bær menningarsöguheimild og
gefa ágæta hugmynd um á hve
háu stigi listiðnaður Egypta liefir
staðið í landinu. Á myndletrun-
um, sem varðveist hafa frá dög-
um Forn-Egypta má lesa um kon