Fálkinn - 24.01.1931, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
Yngstu lesendurnir.
Tðfraspeoillinn,
tnnolskinssteinninn
oo tviiita fjólan.
Æfintýri.
Niðurlag.
Jan sagði henni nú hvernig i öllu
ló heima á heiðinni og kerling haltr-
aði þar að skáp og tók út vir honum
dálítinn stein.
— Sá, sem heldur á steini þessum
í hendi sjer verður eins og hann á
að sjer í speglinum. Fáðu móður
stúlkunnar hann og þegar þú kem-
ur þangað skal.tu koma þvi svo fyrir
að gamla konan laumi honum að þjer.
Hjerna læt jeg þig einnig fó tvílita
fjólu, sem þú átt að nudda kopar-
kirnurnar hennar með, þá lítur hún
eins út í þeim og speglinum. En
muna verðurðu það, að nái hún i
steininn og líti síðan i spegilinn, þá
hverfa töfrarnir og hún sjer aftur
hve fögur hún er.
Jan þakkaði fyrir, stakk speglin-
um undir hendi sjer, steininum og
blómunum í leðurbuddu sína og fór
af stað. Lofaði hann hátíðlega að
koma aftur eftir viku með fingur
sinn. Fyrst gekk hann þangað, sem
hann hafði grafið spegil Fríðu, tók
hann upp og skifti um gler i honum.
Þegar Jan kom heim aftur hitti
hann Lísu gömlu eina heima. IJann
sagði henni æfintýri sitt og fjekk
henni töfraspegilinn og steininn.
Lisa gamla kendi hálfgert i brjóst
um Fríðu, en alt var betra en stór-
lætisbrjálæðið og alt hið illa, sem
af því leiddi. Svo nuddaði Jan kop-
arkyrnurnar með tvílitu fjólunum,
og þegar það var búið sagði hann
fró því hvað nornin hefði viljað fá
í staðinn og að hann hefði lagl við
drengskap sinn að láta hana fá fing-
urinn. Lísa varð fró sjer numinn af
skelfingu. En það var ekkert við
þvi að gera, drengskaparorð sitt
verða allir að halda — jafnvel þótt
nornir eigi i hlut. Og svo fór Jan
heim til sín.
Seint og um síðir kom Friða heim.
Hún gekk eins og hún 'var vön rak-
leitt að speglinum til að dósl að
mynd sinni. Og hún sá sig ógurlega
afskræmda. Hún kastaði sjer hágrát-
andi fram á borðið og kallaði! Ó!
mamma einliver hefir lagt á mig.
Það hefir náttúrlega verið einhver
hjá nágrannanum, sem hefir öfund-
að mig yfir fegurð minni. Horfðu
ekki á mig mamma jeg er orðin eins
ljót og skrímsLi. í sama bili duttu
henni i hug koparkirnurnar og
hún spratl á fætur til að spegta sig
i þeim. Þar sá hún að hún var eins
vansköpuð og ljót eins og í speglin-
um. Jafnvel ennþá ljótari. Hún grjet
og barmaði sjer og var alveg utan
við sig.
Daginn eftir, þegar Jan kom til
þeirra sat Fríða með svartan klút
um höfuðið.
—- Ilvað gengur að þjer? spurði
Jan.
— Láttu mig vera, kveinaði Fríða..
Jan lyfti klútnum svolítið frá and-
liti hennar og sá rjóðar varir og röð
af snjóhvitum tönnum. Friða reif
klútinn af höfðinu.
— Nú fyrst þú ekki getur stilt þig:
fyrir forvitni, þá er hesl þú fáir að:
sjá hvað um er að vera, hrópaði
hún, sjáðu hvað þú átt yndislega
unnustu. Augu hennar fl.utu í tárum
hún hafði aldrei verið jafnfögur.
— Mjer þykir vænt um þig samt
sagði Jan.
— Svo þú vilt ennþá giftast mjer
spurði Fríða.
—• Já, víst vil jeg það, sagði Jan.
Þó grjet Fríða og sagði að Jan væri
besti maðurinn, sem til væri i ver-
öldinni. En hún gæti ekki fengið
af sjer að lóta hann fá svona ljóta
konu.
— En fyrst jeg vit eiga þig sagði
Jan. Nú fyrst hann endilega vildi
það, hl,aut hann að vera blindur að
einhverju leyti hugsaöi Fríða. Ilann
sá hana líklega eins og hún var áð-
ur. Og svo kom þeim saman um að
gifta sig strax og þau hefðu efni á.
Dag nokkurn fór Lísa gamla í
skóg til að sækja vendi sina. Hún
hafði gteymt steininum á borðinu.
Fríða kom auga á hann og fór að
skoða hann. Hverskonar steinn
skyldi þetta nú vera svona fagur.
Stúlkan var nú farin að leggja það
í vana sinn að vera altaf að horfa
í spegilinn þrátt fyrir raunirnar, sem
það olli henni. Hún vonaðist eftir
að álögin kynnu að hverfa. Og sjú!
Hún var teyst úr ólögunum, hún var
aftur jbrðin björt og skínandi fögur.
Á meðan á þessu stóð kom Lísa
gamla hlaupandi inn i sprettinum.
Um teið og liún hljóp fram hjá húsi
Jans kom hann út i dyrnar og spurði
hana tivað um væri að vera.
— Jeg hefi gleymt tunglskinsstein-
inum ó horðinu, sagði hún.
— Það er ágætt, kat.laði Jan. Það
er einmitt í dag, sem jeg lofaði norn-
inni að koma aftur. Berðu Fríðu
kveðju mina og segðu henni að nú
megi tröllin eta mig upp til agna í
súpunni því nú eigi eg engrar gleði
framar að vænta á þessari jörðu.
Að svo búnu flýtti hann sjer inn í
skóginn. Og hann var svo hryggur
og úrvinda af sorg að honum fanst
hann ekki liafa verið nema nokkrar
mínútur á leiðinni að kofa nornar-
innar, og þó hafði hann eins og áð-
ur oröið að ganga i marga tíma.
Nornin kom út tistandi af ánægju.
— Góður drengur heldur orð sin,
sagði hún.
— Já nú er best að þú takir mig
attan i súpuna tröllsins, sagði Jan.
Friða er búin að ná í tungskins-
steininn og nú er alt ónýtt.
— Ónei, ekki fer jeg að taka meira
en búið er að lofa mjer sagði nornin.
Þó súpan náttúrlega yrði góð og
sterk af því. Og vist er um það að
jeg fyrirlít mennina, og þig líka. En
íkorninn, sem er besti ráðunautur
minn og sem jeg ekki get ún verið,
hefir liótað mjer að fara hjeðan ef
jeg elcki hlífi þjer. Svo jeg hefi ekki
annað úrræði. Þessvegna færðu bæði
að hatda lífi og liinum. Jeg narra
tröltið með því að láta i staðinn
löppina af dauðum hjera. Tröllin
eru heimsk og sjálfsagt að narra
þau.
Að svo búnu snjeri nornin sjer
við og hvarf inn i kofann.
— Þakka þjer fyrir hrópaði Jan
á eftir henni, en nú er mjer sama
um bæði fingurinn og lifið, en þakka
þjer samt fyrir!
Allan daginn flæktist Jan um í
skóginum, hann vissi ekkei’t hvað
hann ætti af sjer að gera. Hann
haföi ekki mikla löngun til að sjú
stæmu stelpuna heima, sem var svo
merkileg með sig að ekki var hægt
að koma neinu tauti við liana. Ann-
að slagiö fann hann þó til sterkrar
löngunar tit að sjá hið fagra andlit
hennar aftur. Hann var svo ákveð-
inn og á báðum áttum sem mest gat
verið.
Framundir kvöldið rak hungrið
Jan heim á leið. Hann ætlaði að
reyna að komast heim til sín án þess
að nábúakonur hans sæju.
Þegar hann var komin nærri heim
heyrði hann ákafan grát. Hann sá
Fi-íðu liggja á grúfu í mosanum og
barma sjer og kveina. Honum kom
í hug að hún liklega hefði ekki ver-
ið búin að komast að kyngi tungl-
slcinsteinsins þegar Lísa gamla kom
aftur. Hann staðnæmdist bak við
hana og spurði:
— Ertu að gráta af því hvað ljót
þú ei't Fríða?
Fríða reis á fætur. Og andlit henn-
ar ljómaði af gLeði. Hún tók vinstri
hendi hans og skoöaði hana gaum-
gæfilega.
— Ó Jan, nornin hefir þá ekki vilj-
að taka fingurinn sagði hún.
— Nei, nornin var miskunnsöm,
svaraði Jan.
— Jeg fann tunglskinssteininn,
sagði Fríða og jeg sá i speglinum
að jeg leit út eins og áður. Svo sagði
mamma mjer alt eins og var. Og nú
hjelt jeg að þú værir dáinn Jan.
Aldrei hefði jeg getað fyrirgefið
sjálfri mjer það. En nú er jeg svo
hamingjusöm og nú skulum við gifta
okkur, hvort sem við höfum ráð á
því eða ekki. Jeg skal spara og vera
dugleg og vinna og þá getur okkur
liðið vel.
Þau leiddust inn í stofuna og
bjuggu öll þrjú saman í lukku og
gengi á heiðinni og urðu aldrei vör
við nornina framar.
Ljett þraut.
Maður, sem var 100 kg. á þyngd
kom að á með tvo syni sina og vóg
hvor þeirra 50 kílógr. Þeir þurftu
ferju yfir ána, en eini báturinn sem
þarna var tók ekki nema 100 kg. i
einu. Hvernig heldur þú, að þeir
hafi farið að komast yfir?
Gerðu þjer hát úr pappír og þrjúr
brúður; ein þeirra á að vera faðirinn
en hinar tvær synirnir. Reyndu svo
hvort l>ú getur ferjað þá yfir ána.
En mundu að báturinn ber ekki
nema 100 kg.
Líftryggið yður
þar sem kjörin eru best.
Úr ársreikningi Lífsábyrgðarfjel.
Thule h.f. 1929:
Árstekjur ... kr. 4.621.189.52
Þar af til hluthafa — 30.000.00
(Hluthafar fá aldrei hærri upp-
hæð, skv. samþyktum fjelagsins).
Lagt i sjóði fjel. kr. 326.272.00
Til hinna trygðu — 4.264.917.52
(yfir 92% af öllum ágóða fjel.).
Ágóðahluti hinna trygðu útborg-
ast árlega að 5 tryggingarárum
liðnum, og er ekki hærri 1929
en önnur ár.
Lífsábyrgðarhlulaf jelagið
T H U L E .
Aðalumboðsmaður fyrir ísland:
A . V. TULINIUS,
Eimskipafjelagshúsinu, 2. hæð.
Sími 254. Símn.: TULIN.
Umboðsmenn óskast allsstaðar,
þar sem ekki eru umboðsmenn i
nágrenninu.
Þjer getið treyst
hverju verkfæri sem nafnið
BAHCO stendur á. Búin til úr
besta stáli sem Svíþjóð framleið-
ir, smíðuð af verksmiðju sem
heimsfræg er fyrir vandað smíði.
skrúflyklar og tengur er hið besta
sem fáanlegt er í þeirri grein.
Þórður Sveinsson & Co.
Best er að auglýsa 1 Fálkanura
Vjela-
oo verkfæraveisiun
Einar O. Malmberg
Vesturgötu 2. Símar 1820 & 2186.
Fyrirliggjandi:
Allskonar verkfæri fyrir júrn- og
og trjesmíði, Skrúfboltar, Rær,
Skífur, Vjelareimar, Vjelaþjett-
ingar. Útvega vjelar fyrir járn-
og trjesmíði. Stórt lager af smíða-
járni, bæði sívalt, ferknt, flatt
og vinkil. Járnplötur og Steypu-
járn. — Allskonar málningarvör-
ur, Penslar o. fl., o. fl. Kopar,
Eir, bæði plötur, rör og stengur.
A. Eiuarsson & Funk
Reykjavík
Eldfæri,
Miðstöðvartæki,
Hreinlætistæki,
Yatnsleiðslutæki,
Byggingavörur allsk.,
Linoleum ávalt fyrirliggjandi
Spyrjist fyrir um verð.
Sendum gegn póstkröfu um alt land
Vóllrinn er viðlesnasta blaðið.
rdlKlílll er besta heimiUsblaðið.