Fálkinn - 24.01.1931, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
að var og maður kom út, sem
Tor liafði aldrei sjeð áður. Fyrst
hjelt hann, að þetta væri einliver
sem átt liefði erindi við aðra
leigjendur í húsinu, en tók nú
eftir, að maðurinn var mjög suð-
rænn yfirlitum, alveg eins og
Spánverji, og datt nú í liug, hvort
hann hefði verið að fimia Micha-
elu. Þetta reyndist satt vera, því
að þegar hún kom út skömmu
síðar, sagði lmn honum, að mað-
ur frá Barcelona hefði heimsótt
liana; hefði liann fengið heimilis-
fang hennar hjá spánska sendi-
ráðinu. Töluðu þau ekki um þetta
frekar í það sinn, en áður en
mánuður er liðinn hafði oft ver-
ið minst á það.
„Tor“, sagði Michaela einn dag-
inn, „viljið þjer trúa, að senor
Carnera bað mín í dag“.
„Og þjer?“ spurði Norder. Hún
hló.
Donna Michaela var falleg,
liún vissi það sjálf og allir sögðu
það. Allir nema Tor Norder. En
að hann þagði yfir þvi, var ekki
jiví að kenna að hann væri á öðru
máli en hinir, heldur kom það af
þvi, að hann var brennandi ást-
fanginn í hinni fögru spönsku
stúlku, og af því að liann var
greindur maður og glöggur, sem
að fanst, að „alla hina“ varðaði
ekki skapaðan hlut um, hvað
honum fanst og eklci fanst.
Annars lá einkennilega í þessu.
Donna Michaela hafði komið til
Stokkhóhns fjögra ára gömul,
með sænskum hjónum, sem
höfðu verið á ferð á Spáni og tek-
ið þetta foreldralausa harn að
sjer. Hjónin höfðu rekist á hana,
hráðskemtilegt stelpukríli, á götu
1 Barcelona, hágrátandi og aleina.
Frú Winter hal'ði litist svo vel á
telpuna, að þau hjónin ákváðu
að hafa hana heim með sjer, cr
þau þrátt fyrir margar tilraunir
höfðu ekki getað fundið neina
ættingja, sem vildu sjá henni far-
horða. Telpan gat sagt þeim, að
hún lijeti Micliaela og að pabhi
hennar og mamma væri dáin, en
það var líka alt og sumt.
Nú voru liðin nær seytján ár
siðan þetta gerðist, og að Micha-
ela yrði 21 árs eftir nokkra mán-
uði, var alt og sumt, sem fólk
vissi og þó var ókunnugt um af-
mælisdaginn. Winter kjörfaðir
hennar var dáinn en frú Winter
lifði á eignum sínum, og með þvi
að hjónin höfðu verið barnlaus
var gert ráð fyrir, að Micliaela
mundi erfa fósturmóður sína.
Hún var að vísu ekki fjáð, en þó
svo, að liún lifði sæmilega á
vöxtunum og þurfti eldd að
skerða höfuðstólinn, svo nokkru
næmi. Vitanlcga voru Donnu
Michaelu allar götur opnar. Ung-
O '"'Hlliii*' o ""lllliii'' o •"Hllliii'' o •'"lllliii" o •"•UIIin** o •,I,III|||", •"|ll|||ii'‘ o •,',llllli"' O •"Ullliii'* O •"•llllii"’ O •",l^llll", 0,"|Hllln'’ O
Donna Michaela.
Saga eftir JOHN MOOR.
„Jeg hrygghraut liann, þó hann
sje spánskur aðalsmaður. Mjer
líður svo vel í Svíþjóð, að mig
langar ekkert til að fara til Spán-
ar aftur. En mjer er óskiljanlegt,
hvaða erindi hann á norður
hingað. Hann hefir engum störf-
um að gegna hjer, og liefir trú-
að mjer fyrir því að hann sje
fátækur“.
„En er hann þá aðalsmaður?“
„Svo segir spánska sendisveit-
in, að minsta kosti“.
„Hvernig brást hann við
hryggbrotinu ?“ spurði Norder.
„Það er nú mergurinn málsins.
Hann varð hamslaus af bræði og
sagði að mig skyldi iðra þess sið-
ar. Og þá fyrst varð jeg veru-
ir og ríkir Stokkhólmsbúar höfðu
beðið hennar í fullri alvöru, en
fengið hryggbrot. Hversvegna?
Það vissi enginn nema Michaela
sjálf. Ekki einu sinni Tor Norder,
sem dáðist að henni og virti
hana i laumi.
Tor Norder var ungur skrif-
stofumaður, fremur tekjulítill,
en birgur af framtíðarvonum. En
með þvi að hann, eins og áður
er sagt, var greindur maður og
glöggur, hjelt liann að ekki þýddi
að færa hjúslcaparmál í tal við
Michaelu, og þessvegna þagði
hann, enda þótt þau væri oft
saman, og rneira að segja ein.
Það liefði í það minsta þurft
stóran arf eða jarðskjálfta til
þess, að hann hefði farið að
minnast á ástamál við hana. En
nú skal sagt frá, livernig það at-
vikaðist, að hann gerði það samt.
Donna Michaela hafði aftalað
við Norder, að þau slcyldu ganga
saman út i Djurgárden eitt sum-
arkvöld, lijcr um bil þremur
mánuðum áður en liún varð tutt-
ugu og eins. Tor átti að hitta
hana við dyrnar hjá henni þeg-
ar hann væri laus úr skrifstof-
unni og hefði borðað miðdegis-
verð. Hann geklc fram og aftur
fyrir utan dyrnar, þangað til opn-
lega glöð yfir að jeg hafði hrygg-
brotið liann — þá gat jeg ekki
sagt já. Og nú vona jeg að jeg
sje laus við hann.
Tor Norder varð rórrá. En
tveimur dögum síðar varð hon-
um ekki rótt innanbrjósts. Hann
hafði farið í Enskilda Banken til
þess að leggja inn peninga fyrir
húshændur sína, en í bakaleið-
inni mætti hann frú Winter í
Kungstrádgárden.
„Heyrið þjer, Norder?“ sagði
liún þegar hún sá hann. „Jeg
botna ekkert í þessu. Við Micha-
ela komum rjett áðan út úr Nor-
diska Kompagniet og í sama bili
ók bifreið að okkur. Þetta var
leigubifreið og bílstjórinn sneri
sjer að Michaelu. Hann þekti
liana, þvi að hann liefir oft eldð
okkur. Hann liefir biðstöð rjett
hjá húsinu okkar. Hann sagðist
eiga að heilsa henni frá yður og
spyrja, livort liún vildi ekki aka
með yður út að eystri brautar-
stöðinni. Þjer væruð að fara í
langa ferð í kaupsýtduerindum
og yður langaði til að mega
kveðja hana.
Tor var ekki lengi að hugsa
sig um. Hann kallaði i leigubil.
„Frú Winter“, sagði hann,
viljið þjer gjöra svo vel að
hringja á skrifstofuna mína og
segja, að jeg hafi fengið forföll.
Jeg kem af-tur. Þessi saga er ekki
annað en uppspuni. Akið á eystri
brautarstöðina, bilstjóri. on
hart eins og þúsund úifar vænt
á hælunum á jTður“.
Þetta var opin bifreið og Tor
gáði vel í kringum sig þar sem
liann fór, þó hart bæri yfir. Þeg-
ar þeir komu að eystri stöðinni
kom liann auga á mann, sem
var að stíga inn í lokaðan bíl,
sem kom að í sömu svifum og
staðnæmdist ekki alveg, meðan
maðurinn steig inn. Það var
Carnera! Undir eins og maður-
inn var kominn inn fór bifreið-
in á fulla ferð aftur.
„Haldið þjer áfram, á eflir
þessari bifreið“, ln-ópaði Tor til
bílstjóra síns.
Bifreið Carnera ók á fleygi-
ferð út Valhallavágen og Ros-
lagsgatan, í áttina til Vetenskap-
staden. Þetta var örskreið bif-
reið, en Tor misti ekki sjónar
á lienni samt. Alt í einu stað-
næmdist liún skyndilega. Bílstjór-
inn stökk út og opnaði hurðina.
í sama hil kom vagn Tor Nord-
ers að og liann var fljótur að
stökkva út. I bíl Carnera var ljótt
um að litast. Carnera sat í einu
horninu. Vinstri frakkaermi
lians var skorin og lagaði blóð
úr handleggnum. I hinu horninu
var Don Micliaela og reyndi að
komast út, fram lijá honum.
Vasaklút hafði verið troðið upp
í munninn á henni og Tor sá,
að hún var bundin á höndum og
fótum. Á gólfinu lá svolítill
oddmjór linifur.
Tor tók liana í fang sjer og lyfti
henni út úr bifreiðinni, en bíl-
Frainh. á bls. 13.