Fálkinn - 04.04.1931, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
Yngstu lesendurnir
Gjafmilda ekkjan.
Einu sinni var fátæk ekkja, sem
átti sjö drengi. En hún átti ekki nokk-
urn matarbita til í húsinu handaþeim.
Og í neyð sinni fór hún til grann-
konu sinnar, sem var rík og ágjörn,
og sagði viS hana:
„Aumingja litlu börnin min eru
hungruS, viltu ekki gefa mjer rnjöl-
hnefa, svo aS jeg get bakaS brauS
handa þeim?“
En vonda konan svaraSi:
„Mjer dettur ekki í hug, áS gefa let-
ingjum nokkurn skapaSan ldut, en
þú skalt fá mjöl hjá mjer, ef þú nenn-
ir aS vinna fyrir því!“ Og svo fjekk
hún ekkjunni tunnusekk af mjöli og
sagSi henni aS sigta þaS. Þegar ekkj-
an liafSi kepst viS i marga klukku-
tima var mjölsekkurinn loksins bú-
inn.
„Þetta er ekki nóg“, sagSi ríka kon-
an. „Nú verSur þú aS fara út í skóg
og bera heim hris handa mjer!“ Og
aumingja ekkjan, sem var dauSlúin,
bar margar byrSar af hrísi heim i
eldhús til ágjörnu konunnar. „Nú er
hest aS þú gerir upp eld á hlóSunum
hjá mjer og þegar þvi er lokiS skaltu
fá borgunina!" Og svo varS ekkjan aS
gera þetta líka, þó erfitt væri, því aS
hrísiS var rennblautt. Og svo urSu
launin þrír hnefar af mjöli, ein litil
skeiS af sykri og nokkrir hrískvistir.
Þegar hún kom heim, sagSi hún:
»Jeg fékk ekki nema svolilla ögn af
nijöli, svo aS brauSiS verSur ósköi)
htiS!“ Og svo fór liún aS hnoSa
brauSiö. Og innan skamms breiddist
Ijúfur ilmur um alla stofuna og
drengirnir hoppuöu og dönsuSu af
kæti og kölluðu:
„GóSa manuna, viltu ekki lofa okk-
ur aS bragSa á?“
„VeriS þiS nú þolinmóSir, fyrst
verður hleifurinn að kólna svolítið!“
sagði móðirin. En börnin áttu svo
bágt meS aS stilla sig og bíða. En i
sömu svifum var barið á dyrnar og
konan lauk upp. Fyrir utan var ridd-
ari á hestbaki.
„Kona góð“, sagði hann, „jeg er
einn af riddurum konungsins. ÞaS er
sorg hjá allri hirðinni því að einka-
sonur konungsins, sem er aSeins tiu
ára gamall, liggur fyrir dauSanum.
Honum býSur við öllum mat og allir
matsveinar kóngsins eru önnum
kafnir dag og nótt viS aS brasa handa
prinsinn gæti borðaS þá. En nú hefir
vitrasti maðurinn í landinu lánað
konunginum töfraspegil, og í honum
sá hann, að prinsinn getur ekkert
borðaS nema brauðið þitt. Kongurinn
vill gjarnan greiða þjer jafnvægi þess
í gulli fyrir þaS! En vitri maSurinn
segir, að það hafi engin áhrif á sjúk-
dóminn, nema það sje gefið af glöð-
um hug?“
Blessaðir, takið þjer brauðið“, sagði
ekkjan hildaust, „úr því að GuS hefir
gefið prinsinum þetla til heilsubótar
þá hjálpar hann mjer áreiðanlega
líka!“ Og svo fór luin inn til drengj-
anna sinna og sagði þeim, að það væri
lítill sjúkur drengur, sem gæti orðiS
heilbrigður ef hann fengi brauðiS
þeirra.
„Gefðu litla drengnum það, mamma,
við komumst einhvernveginn af án
þess“, kölluðu allir drengirnir sam-
tímis.
„Vitri maðurinn sagði líka“, hjelt
riddarinn áfram, „að gefandinn yrði
sjálfur að færa prinsinum gjöfina!"
Og svo varð það úr, að drengirnir,
sem allir voru jafn hjartagóöir og hún
mamma þeirra, báru brauðið til skift
is lieim í kongshöllina, til veika prins-
ins, en riddarinn vísaði þeim leið.
Eftir tveggja stunda göngu komu
þeir að konungshöllinni. Þeir fóru
beina leið inn í sjúkraherbergi prins-
ins, sem lá þar í rúmi sínu fölur og
máttfarinn og tók lítið eftir því, sem
fram fór í kringum hann. En undir
eins og hann sá drengina sjö lcoma í
fylkingu inn gólfið, lifnaði hann við.
hann beit undir eins i brauðið og
honum fjell það svo vel, að hann ál
það upp til agna. Og það var gaman
að sjá hvernig hann hrestist. Það
kom roði i fölar kinnarnar og liann
brosti til allra í kringum sig. Dreng-
irnir sjö gleymdu hungrinu við að
liorfa á, hve prinsinn liafði góða mat-
arlyst og ekkjan var svo hrærð yfir
þessu, að liún fjekk tár i augun. Og i
sama bili var fariS að hringja öllum
kirkjuklukkunum, til þess að tilkynna
þjóðinni að nú væri prinsinn kominn
á bataveg og úr allri hættu.
Nú vildi pj’insinn endilega fara á
fætur og honum var leyft það. Og svo
bauð hann öllum lifgjöfunum sínum
inn í matsalinn og þar fengu þeir svo
mikið af allskonar krásum, að þeir
höfSu aldrei orðið eins saddir á æfi
sinni. Og þegar þeir voru staðnir upp
frá borðum fór hann meS þá inn í
næstu stofu. Þar stóð þjónn með
stóra körfu í hendinni og rjetti hana
að prinsinum.
„Þú hefir bjargað lifi minu“, sagði
prinsinn við ekkjuna. „Þú og dreng-
irnir, sem vildu líða liungur mín
vegna. Og nú ætla jeg að gefa ykkur
sína gjöfina • hverju í staðinn“.
Ekkjan fjekk knippi af hveitiöxum.
„Hristu það“, sagði prinsinn og hún
gegndi því. Á iaugnabliki stóð hjá
henni sekkur, troðfullur af korni.
Elsti drengurinn fjekk mortjel.
Þegar stautnum var barið breyttist
alt kornið i mjöl. Næsti fjekk sáld,
og þegar það var hrist, sigtaðist alt
hýðiS úr mjelinu. ÞriSji fjekk sykur-
ker, sem aldrei tæmdist, fjórði liænu,
sem verpti 12 eggjum á dag, fimtideig-
hnoSara, sem linoðaSi brauð sjálfur,
sjötti fjekk hrisknippi sem aldrei
þraut. Og sá sjöundi og minsti fjekk
jurt, og á henni spruttu rúsínur, sem
voru alveg ómissandi i jólakökuna.
Svona atvikaðist það, að ekkjuna
vantaði aldrei brauð framar og að
synir hennar urðu allir fyrirmyndar
bakarar.
Og á hverju ári fjekk kongsonurinn
afargott brauð frá ekkjunni og son-
um hennar og þau voru altaf boðin
einu sinni á ári í dýrindis veislu i
höllinni.
Framliald af bls. 9.
liann liafði vonast eflir að liitta
Sigurð. Og nú hilti hann hann.
Hann las hrjefið upphátt fyrir
manninum, sem þarna lá á bana-
heði. Og eftir því sem presturinn
las lengra fram, um það, hve
Inger gamla liefði fengið frið-
samlégt andlát, breiddist gleði-
svipurinn betur og betur á and-
lit Sigurðar. Þegar presturinn
hafði lokið lestrinum spenti Sig-
urður greipar. Skyndilega settist
liann upp í rúminu. Hann tók um
liendur presti, og með skýrri og
hárri röddu mælti hann:
— Jeg þakka þjer að eilífu
fvrir að þú sagðir ekki satt!
Blóðgusa vall fram úr munni
honum. Og hann fjell aftur á bak
niður á koddann dáinn.
Góð tillaga.
Fad'ir hennar: — Jeg efast mjög
um, að þjer geliS alið önn fyrir
henni dóttur minni, jeg á fult i fangi
með það sjálfur.
Biffillinn (glaður): Ættum við ])á
ekki að reyna það í sameiningu?
Hjartayœskan vann siyur á sultinum.
honum nýja^rjetti, ef ske kynni að
m ff/
Launin.