Fálkinn - 15.08.1931, Síða 5

F Á L K I N N
5
Sunnudags hugleiðing.
Sauðfjenaðurinn.
Þó eklci sem jeij vil, heldnr
sem j)ii inlt. (Mnlth. 2(i, 39).
i>aí) mun flestum fara svo,
sem lieyra þessi orð, að þau
gleymast aldrei, ekki einungis
vegna þess, livar og iivenær þau
voru töluð, heldur og fyrir j)á
sök að þau hera vott um ótak-
markaða sjálfafneitun og undir-
gefni undir vilja Guðs. Vjer
þurfum ekki að efast um að
Jesús meinti það, sem hann
sagði, þegar hann hað þess, að
kaleikur pinunnar og dauðans
mætti frá sjer víkja, því liver af
oss, horfandi fram á slíkt, mundi
vissulega biðja hins sama. En
því dásamlegri verða líka orðin,
sem liann bætir við: Þó ekki sem
jeg vil, lieldur sem þú vilt. Hann
sættir sig við að líða kross dauð-
ann með öllum skelfingum hans,
sje það einungis föðursins vilji,
þvi hann vissi að þetta og þetta
eitt gat orðið syndugu mann-
kyni til frelsunar mn tíma og
eilífð. En auk þess sem hin á-
minstu orð sína oss dýpt undir-
gefninnar og hæð kærleikans, þá
minna þau á að rannsaka livort
sama lunderni sje í oss, sem var
i Jesú Kristi. Margt Jiýður Guð
oss, sem gagnstætt er vilja vor-
um, margs biðjum vjer liann,
sem Jiann vill ekki veita oss, en
Jiver eru þá úrræði vor? Einatt
þau sem verst gegnir, einatt
mögl og óþreyja, einatt þau að
vjer göngmn í rjett við liirin rjett-
láta, og skiljum ekki lcærleiks-
ríka stjórn vors líknsama föður.
Og þó Jiefir reynslan marg-
sannað oss það að vjer vitum
ei livers biðja ber og að lmgs-
anir guðs eru ofar vorum liugs-
unum svo sem lrimininn er liærri
jörðu. Og finst það svo mikil á-
reynsla, svo þung þraut að segja:
þó ekki sem jeg vil, lieldur sem
j)ú vill og komum ekki auga á
óliriltleilcarin sem leiðir af því að
leggja alt í guðs liönd. Vjer sjá-
um ekki ábyrgðina, liættuna og
órósemina sem leiðir af því að
ganga vorar eigin götur, liversu
sem þær eru fjarlægar og gagn-
stæðar guðs vegum. Ef vjer með
ákveðnum lmga og einlægu
trausti scgjum: þó eklci senr jeg
vil, lieldur scm ,])ú vilt, þá fáum
vjer guði alla ábyrgð með þeirri
sannfæringu að liún sje betur
komin Jijá Jionum en lijá oss
veikum veilcum og vanmáttug-
um. Verði j>ví vilji lians í .Tesú
nafni.
Amen.
Tíu ára gariíall piltur hefir vakið
mikla eftirtekt á Englandi vegna
|>ess að hann er alskeggjaður. Það
er ekki liægl að láta hann ganga
í skóla, því að liinir strákarnir stríða
honum svo mikið.
-----x------
í Ástralin er víSa langt frá bæjimum til næstn járnbrautarstöðvar og verðnr jwi að flgtja ullina á hest-
vugniim til þess að koma henni á markaðinn.
þúsund ár. Og þaðan liefir lrim
flust í Jtinar aðrar Jieimsálfur
með mannkyninu, um leið og
þær bygðust, og sýnt að Jiún á
alslaðar lieima og getur alslað-
ar þrifisl. Það er sögulega sarin-
Fornsögufræðingarnir þylcjast
liafa komist að jieirri niðurstöðu,
að forfeður mannkynsins hafi
gerl sauðkindina að liúsdýri sínu
löngu áður en kýrin og liestur-
inn urðu liúsdýr. í æfagömlum
öskuliaugum frumþjóðanna liafa
fundist linútur og bein af sauð-
kindum, sem að vísu voru öðru
vísi að vaxtarlagi en sauðfjen-
aður nú. Hinsvegar liafa
fundist í myndaletrum Forn-
egypta myndir af sauðfje, sem
er alveg eins útlits og sariðfje
nútímans. Og er menn liugleiða
Jive lengi dýrategundir eru að
Jireytast, verður það ljóst, að
óratimi liefir liðið frá því að
menn tóku liinn gamla sauðfjen-
að í þjónustu sina og þangað til
Egyptar gerðu myndir af sauð-
fjenu sínu.
Sauðkindin er lika sú af öllum
liúsdýrijm, sem kemur mann-
inum að fjöllireyttustum notum.
Hún gel'ur ekki aðeins kjöt,
mjólk og skinn heldrir líka ull.
Sauðatólgin hefir líka löngum
þótt besta feitmeti, sem völ var
á. Og við þetta bæltist, að sauð-
kindin var nægjusamari en
önnur dýr og lijargast af sjálf
viðast livar i liehninum.
í Asíu og Evrópu liefir sauð-
lcindin verið liúsdýr í mörg
Þarna sjest strákur, sem verið hefir að klippa kind og er með reifið
af henni undir hendinni, en liinn megin við hann er lcindin, sem liann
ætlar að klippa næst. Kindin tekur stakkaskiftum við að fara úr réifinu.
Mijnd þessi er af fjárrjett frá Ástraliu og cr tekinn að sumarlagi.
að, að fyrstu sauðkindurnar
komu til Ameríku, eða nánar
telcið til Virginia árið 1609.
Varla liefir j>að verið stór lióp-
ur, sem fluttur var þangað, en
eigi að síður var svo komið árið
1814 að þá var til meira en 10
miljónir sauðl'jár í Ameríku og
um síðustu aldamót áttu Am-
erilcumenn 60- 70 miljón sauð-
kindur. Þar var beitiland ágætt
og nóg af jiví, svo að fjeð gelck
sjálfala og margfaldaðist á
liverjum áratug. — Þá er það
elclci síður eftirtektarvert live
vel fjeð þrífst í Ástralíu, sem á
einni öld er orðinn mesta sauð-
fjárræktarland í Jieimi, að til-
tölu við fóllcsfjölda.
Um uppruna sauðfjenaðarins
vita menn eklci með neinnivissu.
Giska margir á, að „muflón-
inn“, sem i Evrópu er algeng-
astur í fjallendi Sikileyjar og
Sardiniu en í Asiu er bæði í
Persíu og Tíbet, sje ættfaðir
þess sauðfjár, sem orðið liefir