Fálkinn - 29.08.1931, Blaðsíða 13

F A L K T N N
13
Krossgáta nr. 78.
Lárjett. Skýring.
1 í hjartanu. S) klaki. 13 erfiði.
14 skemma. 15 elcliviSur. l(i sigaSi
síiman. 17 gæluorð. 19 spölur. 20
blaðamaður. 21 áferð. 23 tónn. 24
verkað. 2(i samtenging. 27 skinn. 28
ræktuðu landi. 31 forsetning. 33
getur uin. 41 fæða. 42 húð (l)f). 43
samkomuhús. 35 eymdarástand. 38
árás. 47 laus við mont. 48 hand.
Lóðrjett. Skýring.
1 land. 2 flík (þgf). 3 dútl. 4
mannsnafn. 5 áhald eftir Edison. (i
hrjósa hugur. 7 tveir stafir í röð. 8
bundið. !) stóll. 10 sigað saman. 11
syngur. 12 sá eftir. 18 eldfjall. 20
viðra. 21 stritar. 22 fiskur. 24 hrós.
25 tveir í rómv. tölum. 2!) stjórn-
Í| 2| 3 4 ö| 6 7 8 9 10 11 12
13 » 14 m m,15
1G mm\ i» 17) 18;
19 | m 20 m 211 j 22 HH| 23
24 25 m m ii2S
«2? 27 « 28 29
m Mm\ in M m 31 aím m
33 34 ifl Hil 35 i 1 36l 37
® 1 39 40 §§f m m 41 m
42 W! 13 44| “\M m

niálaflokkur, 30 starfsamar. 32 seg- 40 hafið. 42 upphrópun. 44 tin. 45
ir kýrin. 34 að undanteknum. 30 sem stendur. 4(5 fjall.
hókstafur. 37 samarium. 39 tindur. lega selt á 3 miljónir dollara.
Lausn á krossgátu 77.
Lárjett. Ráðning.
1 Eyrarland. 9 litar. 13 glás. 14
Arni. 15 ila. l(i gufa. 17 brask. 19
cra. 20 ás. 21 gabba. 23 el. 24 ask-
ar. 2(i te. 27 nirfill. 28 sæti. 31 tó.
33 elur. 35 drifhvít. 38 Hrifla. 41
för. 42 hýr. 43 sálga. 47 Framsókn.
48 Gubbi.
Lóðrjett. Ráðning.
1 Eggerz. 2 ylur. 3 ráfa. 4 asa.
5 lágskríll. (i ar. 7 N. N. 8 dika. 9
labb. 10 tía. 11 alsett. 12 rakleitt.
18 raus. 20 Ási. 21 grind. 22 bylt-
ing. 24 Andri. 25 af. 29 ærvömb.
30 yihýr. 32 óf. 34 urra, 36 hf. 37
í. lt. 39 l'ús. 40 ask. 42 h.f. 44 án.
45 Ag. 46 ei.
Herbertsprent er allrabest
Horfna miljónin.
Skáldsaga
eftir
Edgar Wallace.
Ilún sýndi á sjer vonbrigði og svaraði,
ekki laus við þráa: Jeg hefi þörf fyrir að
komast frá London. Mjer er farið að líða
illa hjerna og svo hefir Dóra þessa tvo „fíl-
efldu“ til þess að gæta mín, svo að þetta
er hættulaust. Vertu nú góður og lofðu mjer
að fara ?“
Jimmy hafði gerst verndari hennar og
Irúnaðarmaður án þess liann vissi af og
var honum þetta starf alls ekki á móti ska])i
„Jeg verð þá að lofa þjer þetta“, sagði hann
með semingi, „og Dóru þykir vænt um að
fá j)ig“.
Riverside var svolitið timhurhús, hæjar-
leið frá Marlow. Dóra tók á móti henni á
stöðinni, og' hún leit'betur út, en Joan hafði
húist við. Þær fóru vfir gamla hrú og sneru
J)ar inn á mjóan veg, sem lá að Riverside.
Ilúsið sast ekki af veg'inum, j)ví að greni-
trje liöfðu verið gróðursett alt í kring. Þar
var prýðilega um alt gengið og stofurnar
stórar og bjartar. Joan settist í djúpan hæg-
indastól i svefnherberginu, sem henni var
ætlað; reseduilmur angaði um alt herberg-
ið og henni leið betur nú, en henni hefði
liðið í margar vikur. Cilérhurð var á her-
herginu út á svalir, sem voru yfir forstöf-
unni og voru blómkassar meðfram öllu
handriðinu á svölunum. Hún virti fyrir sjer
súlurnar tvær undir svalagólfinu og datt
ósjálfrátt í luig hve miklu auðveldara væri
a'ð komasl á hurt úr þessu herbergi ef á
lægi, en úr herberginu hennar í Gadogan
Þlace. llún hló að sjálfri sjer fvrir þessar
hugrenningar. „Taugarnar, telpa mín“,
sagði lnm svo við sjálfa sig.
Þegar hún hafði haft fatskifti fór hún
niður lil Dóru, er sat úti á flötinni, sem
gekk frá húsinu niður að lóninu. Langur og
mjór hólmi lá út í lóninu meðl'ram bakkan-
um og byrgði fyrir útsýnið fyrir handan
nema auslast. „Þarna er bátaskýlið, sem
er ekki neitt bátaskýli", sagði Dóra og'
brosti, „það er hara þak, sem bygt er út í
lónið. Og hjerna er vjelbáturinn; nú skal
jeg kenna J)jer hvernig á að fara með hann“.
Næsta kiukutímann var gesturinn önnum
kal'inn að læra, hvernig ælti að fara með
rafhreyfil. Dóra hafði dustað af sjer allar
áhyggjur og var J)essa stundina alveg eins
og hún átti að sjer fyrrum, og hvorki hún
nje gesturinn mintust einu orði á þeð, sem
gerst hafði, þangað til j)ær voru sestar í dag-
stofuna að afloknum miðdegisverði. Það
var svalt um kvöldið og brann eldur á arn-
inum. „Hefi jeg nokkurntíma sagt j)jer, að
Lawford vildi einu sinni giftast mjer“,
sagði Dóra alt i einu. „Jeg kunni vel við
liann, en mjer var ómögulegt að giftast hon-
um. Joan veistu hvað það er, það hræðileg-
asta, sem hent getur nokkra manneskju?“
Joan hristi höfuðið.
„Það er að vera bundinn á rugguhestinn
sinn og vera neyddur til að rugga sjer á-
fram“, sagði Dóra. ;,Fyrsta kastið er jietta
ógn gaman, en svo kemur að þvi, að manr.
langar til að hætta að leika sjer. En j)á lek-
ur maður eftir því, að maður er bundinn.
Ó, þú veist ekki hvað það er kvalafult og
erfitt!“
Joan horfði undrandi á hana. „Ilvaða lík-
ingamál er J)etta, Dóra? Hvað ertu eiginlega
að hugsa um?“
„Æ, mjer datt hara nokkuð í lmg“, svar-
aði Dóra; hún henti vindlingnum sinum á
cldinn og spratt upp úr stólnum.
En Joan ljet sjer ekki nægja þetta.
„Hverju ljekstu þjer að? Ekki þó að Rex?
Þjer var alvara, var j)að ekki, Dóra?“
Dóra kinkaði kolli dapurlega. „Jú, mjer
var alvara. Jeg' vissi ekki hve mikil alvara
mjer var, fyr en „Svo braut lnin upp á
öðru og varð J)á berara, hve órótt henni
var innanbrjósts. „Manstu eftir henni Edith,
ungu stúlkunni, sem Rex adlaði að giftast
forðum —“
„Já, luiu var myrt“, sagði Joan. Jeg segi
myrt v.ljandi, því að það var glæpsamlegt
að skrifa henni hrjef eins og jæssi erkifant-
ur „Kupie“ gerði, og segja henni, að fólk
vissi um öll leyndarmál hennar. Veslings
Edith!“
„Veslings Edith“, endurtók hin, eins og ó-
sjálfrátt. „Veslings Lawford! Veslings Park-
er- þau hafa öll orðið fórn óstjórnlegrar á-
stríðu og glrndar.
„Átt |)ú við Kupie?“
Dóra andvarpaði. ,,Það veit jeg ekki, svar-
aði hún stutt.
Nú lagði Joan fyrir hana spurningu, sem
henni iiafð: oft dottið í luig. „Hvar hefir j)ú
gengið í skóla, Dóra?“
„Jeg hefi ekki gengið i skóla síðan jeg var
tíu ára“, var hið óvænta svar. „Jeg hefi kent
mjer sjálf j)að sem jeg kann og margt hefi
jeg lært á ferðalögum. Góð rithönd er það,
sem mestu varðar í uppeldi kvenna; alt ann-
að getur iiún tamið sjer smátt og smátt. .“
„En vildi faðir j)inn J)á ekki —?“
Dóra hristi höfuðið. „Pabbi hefir ekki alt-
af veri'ð rikur“, svaraði hún. „Og hann hefir
ekki heldur látið sjer eins um mig stundum
áður eins og hann gerir nú“, bætti hún við
og hrosti. „Nú verður J)ú að fara að hátta,
Joan, og l)ú getur sofið andvaralaust, því að
lijer reynir enginn að brjótast inn til þín
en hvað jeg gat vorkent J)jer J)egar J)að
skeði“.
Joan svaf svo vel um nóttina að hún
rumskaði ekki fvr en vinnukonan stóð við
rúmið hennar og var að koma teinu fyrir
á náttborðinu. „Ungfrú Coleman er farinn
upp að ánni ungfrú“, sagði stúlkan. „Hún
sagði mjer að vekja yður ekki fyr en kl. 10“.
,,Er klukkan orðin tíu“, spurði Joan og
sctEsl geispandi upp í rúminu.
Þegar hún kom út á flötina sá hún Dóru
koma róandi upp að bryggjunni. Hún lagði
árarnar inn og stökk ljettilega í land. „Ef
j)ú læfðir komist á fætur fvr“, sagði hún,
„hefðum við getað synt dálitla stund“. En
Joan starði á hana. „Hvað hefir j)ú gert við
andlitið á J)jer?“ spurði hún.
Dóra stokkroðnaði í framan.
j>að var ckkert", sagði hún, en förin,
sem Joan hafði sjeð, urðu greinilegri. „Jeg
fór i land út í hólma og datt á nefið“.
Joan spurði ekki aftur, en hún vissi, að
förin í andliti Dóru voru ekki eftir fall, j)ví
að þegar blóðið kom fram í kinnarnar á
henni urðu för eftir löðrung með flötum lófa
enn greinilegri.
Seinni hluta dagsins fóru J)ær langt upp
eftir ánni á vjelbátnum og komu ekki aftur
fyr en komið var að miðdegisverði.
„Pabbi ætlar að koma á morgun eða hinn
daginn“, sagði Dóra J>egar j)ær voru sestar
við arininn í dagstofunni. Hann símaði hing-
að áðan, hann Jimmv þinn og svo J)essi
mikli maður, er j)að ekki Dicker sem hann
heitir, hafa alveg verið að gera út af við hann
með spurningum. Jeg sldl að J)etta er alt
nauðsynlegt, en pabi þolir J)að svo illa“.
Eftir J)vi sem leið fram á kvöldið dró mjög
úr uppgerðar kátínu Dóru. Hún var hrædd
og hrökk í kuðung við hvert minsta hljóð.
Joan gaf henni gætur , þarna sem hún sat
niðurlúl. og hlustaði, og spurði hana hvort
hún heyrð. nokkuð.
„Það hlýtur að vera áin. Það tekur mig alt-
af heila viku að venjast niðinum i ánni,