Fálkinn - 29.08.1931, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
sagði hún. „Jeg er lirædd um, a'ð jeg verði
ekki eins ræðin og skemtileg við |)ig cins og
jeg lofaði“, hætti lnin við og brosti rauna-
lega.
Joan fjekk sjer bók og reyndi að lesa og
Dóra gerði hið sama, en þegar Joan var að
renna augunum til hennar, þá óaði lienni live
vesældarleg hún var orðin. Ef til vill átti
birtan þátt í þessu, en hún gat ekki að því
gert, að henni virtist sem Dóra væri frávita
af kvíða. „Hvað gengur að þjer?“ spurði Jo-
an hrædd, en Dóra gretti sig og var eins og
hún vaknaði af ljótum draumi.
„Jeg veit ekki. Jeg sat og var lnigsi," svar-
aði liún. „Viltu ekki koma með mér upp á
herbergið mitt, Joan?“ Ilún stóð upp og tók
undir handlegg vinkonu sinnar. „Það eru
taugarnar “, sagði hún, er þær leiddust hægt
upp stigaun. Hún fór með Joan inn á svefn-
herbergi sitt. Það var ekki cins ríkmannlega
búið og liitt; sem hún hafði ætlað gesti sin-
um. Sórt skrifhorð stóð við vegginn, milli
glugganna, og að því gekk lnin er hún hafði
dregið niður vindutjöldin. Hún ojniaði skúff-
una og tók upp svolitla skammbyssu. „Hef-
irðu nokkurntíma átt við svona verkfæri??
spurði hún með uppgerðarró.
Joan kinkaði kolli. „Já, Rex kendi mjer
að fara með bys'su, þegar jeg var lítil — af
hverju spyrðu?“
„Æ, það eru taugarnar. Jeg finn að i nótt
ert þú miklu úrræðahetri en jeg, þessvegna
ætla jeg að lána þjer þennan verndargrip.
Komdu nú“. Hún lagði handlegginn á öxl Jo-
an og svo fóru þær saman inn í gestaher-
bergið, og Dóra dró þegar í stað niður vindu-
tjöldin. „Það er svo ágæt loftrás í þessu her-
bergi, að ef þú er ekki þvi sólgnari nætur-
loftið þá þarflu ekki að liafa opinn glugga.
Ef jeg væri í þínum sportum mundi jeg
hespa alla glugga affur“, sagði hún.
„Hversvegna það?“ spurði Joan óðamála.
„Er einhver hætta á ferðum?“
Dóra hristi höfuðið. „Jeg lield ekki að það
sje nein sjerstök hætta á ferðum, en mjer
finst alstaðar hættur“, svaraði hún mjög ó-
róleg. „Jeg er svo taugaveikluð, að mjer fiust
hugguu að því, að manneskja skuli vera í
húsinu, sem ekki telur ástæðu til að vera óð
og uppvæg út af smámunum“. Hún lagði
skammhyssuna á horðið. „Góða nótt, væna
mín.“ Hún kysti Joan innilega. „Mundu að
aflæsa hurðinni, því að-----jæja, jeg kann
nú best við aflæstar hurðir“.
Joan fylgdi henni til dyra, lokaði hurðinni
og eftir stutta umhugsun aflæsti hún.
Þegar hún var orðin ein, settist hún og fór
að hugleiða hið kynlega háttalag Dóru.Aldrei
hafði henni dottið í hug, að Dóra, þetta
hljúga barn, ætti skemmbyssu, en hvað sem
þvi leið þá fanst henni talsvert öryggi í þvi,
að hafa byssuna hjá sjer. Hún lagði hana á
horðið við rúmið en gat ekki að sjer gert
að brosa að þessu. Fimm mínútum eftir að
hún liafði lagst út af var hún steinsofnuð
og vaknaði ekki fyr en að einliver rak fót-
inn í einn fótinn á rúminu hennar. Hún
glaðvaknaði við þetta og settist upp. Það
var koldimt í herberginu, hún sá ekki neitt,
en fann að einhver var inni. Eitt augnablik
var eins og henni rynni kalt vatn milli
skinns og hörunds, en svo mundi hún eftir
skammbyssunni og rjetti höndina út eftir
lienni. Hún var á sinum stað og Joan kreysti
höndina fast um skeftið.
„Ef þjer kveikið ljós þá verður það verst
fvrir yður sjálfa“, var sagt dinnnri röddu
við fótagaflinn.
„Ilver eruð þjer?“ spurði hún.
„ Farið þjer á fætur, jeg er að sækja yð-
ur“, var svarað og frávita af hræðslu studdi
hún á gikkinn. Tvö skot riðu af, hvort elt-
ir annað, svo þjett að hvellirnir náðu sam-
an. Hún lieyrði hrotliljóð í gleri og öskur í
inanninum. í sama vetfangi hljóp hún fram
úr rúminu, reif gluggatjöldin l'rá og lirinti
upp hurðinni út á svalirnar. Hún vissi ekki
hvað hún gerði; hún var gripin skelfingu,
sem ekki verður með orðum lýst. í dyrun-
um miðaði hún hyssunni og stundi: „Jeg
drep yður ef þjer komið nærri mjer!“
Eins og elding vatt hún sjer yfir riðið og
klifraði niður súluna. Hún reif hendurnar
til hlóðs á flísunum, en misti ekki af skannn
byssunni samt.
Hvert átti hún að flýja? Það var niða-
myrkur en aðeins hirta af degi í austri. Þá
datt henni í hug vjelháturinn og hún hljóp
herfætt niður að hátaskýlinu, eins og hún
ætti lífið að leysa. í einu vetfangi var hún
komin út í hátinn og með skjálfandi hönd-
um seíli hún vjelina á hreyfingu meðan hún
rendi angistaraugum upp á grundina til
þess að gæta að ofsækjendum sínum. Skrúf-
an fór að hreyfast. Hún var komin út á
miðja ána, en brúin hyrgði fyrir útsýnið
upp á grundina. Þegar hún var að snúa
hátnum lil þess að ná stefnu út á ána, sá
hún tvo menn, sem skriðu á fjórum fótum
niður að bátahúsinu, og þekti þar „fílefldu
mennina tvo“. Þeir liöfðu heyrt hljóðið i
hreyflinum því að þeir kölluðu: „Snúið þjer
við. Við gerum yður ekkert ilt“.
Og svo - — hvellur!
Hún sá blossa og loftþrýstingurinn af kúl-
unni var svo mikill, að hárið á henni bærð-
ist. Hún breytti um stefnu aftur, til þess að
komasl í afdrep við hólmann. Hún varð
vör við að báturinn kendi grunns og datt
í hug að hún væri strönduð.
Þeir komu á eftir. Ilún heyrði áraglam
og háturinn hennar fór hægt. Rafgeymarn-
arnir voru víst þrotnir. Dóra liafði verið að
tala um, að það þyrfti að hlaða þá daginn
eftir .
Eftir að hún hafði farið gegn um sef-
hreiðu komst hún loks út á sjálfa ána og
lagði undan straumi. Bara að hún hitti nú
á löggæslumennina við ána — en ef til vill
voru engir löggæslumenn þarna. Og þarna
fyrir neðan var sttífla; þar mundu þeir ná
í hana hugsaði hún með skelfingu, en þar
sem stífla var hlaut líka að vera stífluvörð-
ur. Þetta huggaði hana og svo meðvitund-
in um, að hún hafði 8 kúlur í byssunni.
Báturinn færðist nær og nær, og svo — —
Það hrikti og brakaði i öllu. Hún varpað-
isl kylliflöt á andlitið. f geðshræringunni
liafði lienni láðsl að gá vel l’rarn undan sjer
og nú hafði hún rekist á eitthvað í ánni. Þeg-
ar hún rankaði við sjer fann hún að hún var
vot, báturinn hafði orðið lekur. Hinn bátur-
inn var kominn fast að henni. Hún rjetti
út höndina eftir byssunni, en til mikillar
skelfingar fann hún hana eklci. Hún leitaði,
en hyssan var horfin — hafði sennilega
hrokkið fyrir borð við áreksturinn.
Fram undan sá hún svart stefni á báti og
hana rak að honum. Ilún hjelt dauðahaldi
i horðstokkinn.
„Svona nú, ungfrú Joan Walton!“ hróp-
aði annar ræðarinn sigri hrósandi og tók ó-
þvrmilega í handlegginn á henni.
XXIII. KAPÍTULI.
Jimmy Sepping fór að jafnaði snemmá á
fætur. Honum fanst hest að vinna- áður en
fólk kom á fætur og fór að gera honum ó-
næði. í þetla skifti var hann sestur við skrif-
borðið sitt kl. 5, en þá var hringt geyst í
símann. „Þjer ætlið víst ekki að fara að segja
mjer frá einu mannsmorðinu til“, sagði hann
þegar hann þekti i símanum rödd aðstoðar-
manns síns i Scotland Yard um nóttina.
„Nei, hr. fulltrúi, það er elcki morð —
bara innbrot. Það liefir verið brotist inn hjá
hr. Coleman í nptt“.
Jimmy lagði heyrnarólið á gaffalinn og
hló eins og hjáni.
Bill Dicker var í hókastofunni að tala við
Coleman þegar Jimmy kom; það var auð-
sjeð á sijórnarráðsemhættismanninum að
liann liafði flýtt sjer í fötin, því að fvrst og
fremst haf'ði liann gripið til gamalla garma
og í stað flibbá og hnýtis hafði hann gul-
an silkiklút um hálsinn.
„Hjer hefir gerst einkennilegur athurð-
ur, Jimmy“, sagði Dicker þegar hinn kom
inn.
„Hafa þeir stolið miklu?“ spurði Jimmy.
„Þeir hafa ekki stolið neinu“, sváraði Bill
hægl, „en það er ekki það kynlegasta. Hjer
hefir sjerfræðingur verið að verki og rann-
sakað liúsið hátt og íágt, allir þræðir milli
bjallanna hafa verið kubbaðir sundur og
þú veist livaða lag þarf til þess — þrjár
skrár hafa verið stungnar upp og ein söguð
úr, en i svefnlierbergið hefir enginn komið“.
,En hvar í ósköpunum hefir þjófurinn þá
komið?“ spurði Jimmy undrandi.
„í eldhúsið“, svaraði- Bill.
Við frásögn Bennetts af atburði þessum
varð hann enn flóknari. Hann hafði verið
einn heima því að Coleman gisti ávalt á hó-
telinú og vinnufólkið svaf í öðru húsi. Beim-
ett hafði ekki orðið neins var þangað til
hann heyrði einhvern ganga ofan stigann;
þá hafði hann stokkið út úr litla herherginu
á stofuhæðinni, sem hann svaf í þá um nótl-
ina og rokið beint á gestinn, en komst ])á
að raun um að þetta var lögregluþjónn
sem hafði gengið hjá og sjeð, að aðaldyrn-
ar voru upp á gátt. Hafði hann farið inn í
húsið til þcss að atlniga, hvort nokkur væri
á ferli þa inni.
Eftir að þeir höfðu kannað lnisið lauslega
tók Bill Jimmy undir handlegg sjer og fór
með hann útt á götuna. ,Finst þjer ekki eitt-
hvað sjerstaklega kynlegt við þetta innbrol,
Jimmy?“
„Það er ýmislegt, sein kemur mjer kyn-
lega fyrir sjónir“, svaraði Jinnny. „Og það
fyrsta er, að Bennett skyldi ekki heyra til
lögregluþjónsins þegar liann stóð við stigann
og kallaði: „Er nokkur þarna?“
Bill kinkaði kolli. „Alveg rjett“, sagði
hann. „Bennett segist hafa vaknað við. að
lögregluþjónninn gekk ot'an stigann. Annað-
hvort er Bennett hræddur eða þá að hann
lýgur. Hann hlaut að hafa heyrt til lögreglu-
þjónsins fyr“.
„Jeg þori að veðja hverju, sem er um, að
liann hefir ekki verið liræddur“. sagði
Jimmy. „Hann er ekki af því sauðahúsinu".
„Þá hefir hann verið devfður“, sagði Dick-