Fálkinn - 05.09.1931, Síða 7

F Á L K I N N
7
S t í n a.
„Ilún er íinnnrs '-krambi latfleg,
hún Slína", sagði Bergur við sjálf-
an sig. Hann lieytti frá sjer skóla-
bókunmn, seni hann var að lesa í
undir mánudaginn.
Bergur var rúmlega tvítugur að
aldri, laglegur á velli og fríður mað-
tir. Hann var nýkominn i mentaskól-
ann og stundaði námið af kappi.
Ekkert gaf hann sig að gjálífi bœj-
arins, og var í þeim sökum saklaus
eins og sveitadrengur, sem hann og
var í raun og veru, þó hann væri
búinn að dvelja í bænum nokkra
mánuði.
En í gærkveldi vildi það til, þella
einkennilega. Hann var á gangi
skamt fyrir utan bæinn. Þá mælti
hann ungri slúlku, og það atvikaðist
nú svo, að þau urðu samferða heim,
þvi hún átti heima í sömu gölu og
hann, og var skamt á milli.
Síðan var hún altal' að gægjast
fram í huga haiis, þessi stúlka. Stína
hjet hún, og það var það eina, sem
hann vissi utn hana.
Og í dag, þegar hann sal með
sveittan skalla við að lesa undir
skólann, var Stína altaf að gripa
Iram i huga hans, án Jiess að hann
gæti við það ráðið.
Væri hann að velta fyrir sjer flók-
um setningum, ensluim eða þýskum,
rankaði hann ofl við sjer, þá er
hann var farinn að rifja upp sam-
lalið við hana Sti.nu i gærkveldi.
.Iá, það var skrítið þetta. Hann
botnaði ekki lifandi vilund i sjálf-
iun sjer.
„Jæja“, hugsaði hann. „Það er
best að jeg gangi dálítinn spöl í
kveld, til þess að losna við jiessa
höfuðóra.
Og hann snaraðist út á götu og
gekk hröðum skrefum í sönui átt og
kveldið áður.
Þegar hann kom út fyrir bæinn,
hægði hann á sjer. Þar var fátt af
fólki, aðeins maður og maður á
stangli. Honum var óhætt að ganga
langt i kvöld. Á morgun var sunnu-
dagur og þá þurfti ekki að lesa und-
ir skólann. Veður var hið ákjósan-
legasta. Heiður hiininn, frostlitið og
auð jörð. Skinið af hækkandi tungli
var óðum að færast niður eftir fjöll-
iinum.
„Hjer er gotl að vera“, hugsaði
Hergur og dró djúpl að sjer hress-
andi kveldloftið.
Hann settist niður og horfði upp
í stjörnubjartan himingeiminn í
þungum hugsunum, eins og hann
væri að ráðá framúr einhverju mesta
vandamáli veraldarinnar.
„Ef hún Stina væri nú kominn",
hugsaði liann, en áttaði sig þó aftur
og hló að sjállum sjer. Ennþá var
hún Stína koinin í liuga hans, og jió
hafði hann einmitl verið búinn að
bugsa sjer að réyna að gleyma því
alviki.
Hann rauk á fætur og hjelt al' stað
heimleiðis. Ilann gekk lengi í hægð-
um síjium, þar til er hann kom i
nánd við bæinn. Þá sá hann all í
einu eitthvað kvikl á veginum fram-
undan.
„Hver skyldi nú þelta vera“, hugs-
aði hann. Tunglið kom nú upp fyrir
Ijallsbrúnina, og sá hann þá greini-
lega, að þarna kom kvenmaður gang-
andi eftir veginum.
„Það skyldi þó aldrei vera hún
Stina?“
„Nei, nei“, hvaða vitleysa, annars
stóð hoiniin á sama hver það væri,
liann þekli hana vísl ekki hvorl sem
var.
Þegar hann mætti þessari stúlku,
gekk liann þegjandi framlijá, án þess
að lila á hana. Ekki var hann kominn
nema eitt eða tvö skref fram hjá,
þegar stúlkan ávarpaði hann:
„Gotl kveld! Er það ekki Bergur“,
niælti hún.
Hann sncri sjer við og mælti:
„Jú, jú, sá er maðurinn. Eruð
það þjer, Stína? .teg þekti yður elcki.
Jeg þakka fyrir síðast“ hann
rjetti henni höndina.
Hún tók í liönd hans. „Svo þjer
þektuð mig ekki aflur“, mælli hún
- „ekki eruð þjer nú mannglöggur".
„Það kann að virðast svo“, mælti
hann - „en þó hefi jeg eina afsök-
un“ — liann leil upp í tunglið.
„Nei, nei, þjer hafið enga afsökun,
jeg er mannglöggari en þjer“, sagði
hún.—- „En hvað eruð þjer að horfa
upp í tunglið? Ekki getur afsökun
yðar legið þar!“ Og hún skellihló.
„Jú“, mælli Bergur. „Það er nú
cinmitl þáð skritnasta. Birtan frá
því fjell beint framan í mig, en þjer
genguð undan birtunni“. En hvert
er ferð yðar heitið, ef mjer leyfist
að spyrja?“
„Ó“, sagði Stína. „Veðrið var svo
himneskl, að jeg gat ekki stilt mig
um að fara út. Jeg hefi enga sjer-
slaka áætluu, svo jeg verð yður sam-
ferða heim, ef þjer hafið ekkert á
móti ]>ví“.
Það var nú svo sein eilthvað ann-
að en hann hefði á móli því, að
verða henni samferða.
„Það er mjer sönn ánægja“, ínælli
hann. „Jeg hefi nú verið að ranglast
hjer einn í kvöld, en maður er allaf
manns gaman“.
Þau egngu nú al' slað og hlógu og
mösuðu eins og gamlir kunningjar.
Bergur leit oft framan í Stínu og
honum fansl hún vera ennþá lag-
legri en í gærkveldi. Nú fanst hon-
um hún hreint og beint falleg. Stund
um gekk hún svo nærri honum, að
iixl hennar snerti handlegg hans, og
þá varð liann snortinn af einhverri
óþektri tilkenningu, sem verkaði á
hann cins og rafmagnsstraumur.
Og þegar hún sneri sjer að hon-
um, svo að hann fann heitan and-
ardrátt hennar, þá fann hann að
blóðið þaut fram í kinnarnar á hon-
um. „Hvað skyldi annars ætla að
verða úr ])essu“, luigsaði hann. „Er
jeg að verða vitlaus eða veikur, eða
hvað er að mjer?“ og hann greikk-
aði sporið ósjálfrátt.
„Voðalega eruð þjer nú farinn að
ganga hart“, hrópaði Stína. Hún var
orðin svo sem faðmslengd á eftir.
„Ef þjer haldið svona áfram, get jeg
ckki fylgl yður eftir, nema þjer leið-
ið mig“, og hún rjetti honum hand-
legginn.
„Viljið ])jer gera svo vel?“ sagði
hún og brosti svo yndislega framan
í hánn, að homnn varð öllum lokið.
„Já, Já“, stamaði hann. „Það er
gúðvelkomið — en“, bætti hann við
„jég er nú litl vanur við það að
leiða kvenfólk og efast um að jeg
kunni á því rjettu tökin“.
„Þá skal jeg kenna yður það“,
sagði Stina hlæjandi. Komið þjer nú
svona, já - takk fyrir — þetta
er gotl, svona. Haldið þjer svo dá-
lílið ]>jett um handlegginn á mjer.
Svona já — þetta er ágætt. Það er
ekki lengi gert að læra þetta, skal jeg
segja yður. En að hugsa ‘sjer annað
eins! Þjer eruð búinn að vera hjer
i allan vetur, og hafið aldrei leilt
kvennmann fyrri. Herra minn trúr!
Þáð er þó ofmikið al' |)ví góða. Iin
nú skal jeg kenna yður i kveld meira
cn þjer hafið lært í allan velur.
„Ojá“, mælti Bergur. Jeg hefi nú
haldið mjer utan við' alt |)esskonar.
En jeg hefi líka veitt því athygli, að
fjelagar mínir hafa gaman af að
fara út á kveldin og leiða stúlkurn-
ar um göturnar og ef til vill eitthvað
út fyrir bæinn. En jeg hefi nú aldrei
skilið i ])ví, satl að segja, að þeir
skuli hafa ganian af því“.
„Nei, nú hefi jeg aldrei heyrt
betra!“ hrópaði Stina og nam stað-
ar og horfði framan í Berg. „Er það
virkiléga satt, að þjer skiljjð það
ekki? Já, þá er jeg nú eitthvað öðru-
vísi innrætl, ]jví það er langt síðan
jeg skildi það.
„Hugsið þér yður hara! Hvað
haldið þjer að sje skemtilegra fyrir
unga stúllui, en að vera cin á gangi
með laglegum pilti, í svona indælu
veðri eins og núna“, og luin þrýsti
handlegg hans um leið.
Bergi var nú farið að hitna um
hjartarælurnar. Hann liafði aldrei
lent í svona æfintýrum, og vissi
nauihast hvað hann átti að segja eða
gera.
„Jeg held, að jeg fari nú að skilja
svolílið i fjelögum inínum“, sagði
hann.
„Sjáum lil“, sagði Stína hlæjandi.
Þjer eruð reglulega námfús piltur.
„En er yður nú ekki farið að leið-
ast hjerna? Eigum við ekki að fara
að flýta okkur heim?“ og hún leit
gletnislega framan i hann. Jeg er
nú orðin dauðþreytt. Eigum við
ekki að selja okkur niðnr stundar-
korn?“
Jú, Bergur var til með það, svo
þau gengu spölkorn Irá veginum og
settust þar niður hlið við hlið.
„Þessu varð jeg fegin“, sagði Stína,
um leið og luin settist. „En nú verð-
iö ])jer að vera reglulega skemtileg-
ur þessa stund“.
Bergi leið nú svo ljómandi vel, og
hefði hann helst viljað sitja þegjandi
og njóta þessara augnablika, en það
var visl engin luirteisi gagnvarl
henni Stinu. Halin sneri sjer að
henni og mælli:
„Hvcrnig á jeg að hegða mjer?
Mjer skilst að jeg sje nemandi en
þjer kennarinn,-
„Jæja! látum svo vera“, mælti hún.
„En segið þjer mjer nú í einlægni,
bafið þjer nokkurntíma kyst kven-
mann?“ og hún hrosti framan i
hann.
Hamingjan góða! lnigsaði hann,
Inin skyldi þó aldrei vera að mælast
lil ])ess að hann kysti hana. .lá, það
mátti fjárinn vita hvað hún mcinti.
Hann mælti:
„Nei, það hef jeg ekki gert, svo
jeg muni eftir.
„Já, datt mjer ekki í luig“, sagði
Slína. „En nú skal jeg segja yður
nokkuð. Það getur komið sér vel
fyrir yður seinna að kunna það, svo
í lagi sje. Nú skal jeg kenna yður
það lika.“
Ilún lagði handlegginn um liáls
honum og dró hann að sjer og kysti
hann beint á munninn. „Svona er
farið að því“, sagði hún skellihlæj-
andi. „Og ])jer“, hjelt hún áfram,
„eigið að taka utan um mig - dálít-
ið þjett. Svona þetta er ágætt.
Bergur var hálf utan við sig af
þessum ósköpum öllum. Ilonúm
fanst eitlhvað óeðlilegl við þetla alt
saman, en skrambi þótti honum nú
samt gaman að því, að kyssa hana
Stínu, svo hann hjelt áfram og gerði
hverja æfinguna á fætur annari.
Stína hafði ekki lifandi vitund á
móti því og sagði að nú væri hann
að verða útlærður.
Alt í einu spratt hún á fætur. „Nú
má jeg ekki vera lengur“, mælti hún.
Þau gengu nii rösklega á stað
heimleiðis og námu ekki staðar fyr
en við húsið þar, sem Stina áti
heima. Eflir því sem á úndan var
gengið, fanst Bergi það vera eðli-
legast að kveðja hana Stínu með
kossi. En þarna á götunni var slíkt
ógerningur. En hvernig skyldi hún
vilja hafa það, hún Stína.
Hann Jnirfti ekki lengi að biða í

óvissu um það, því Stina vildi endi-
lega að hann kæmi með sjer upp á
herbergi hennar — bara rjett sem
snöggvast og Bergur skyldi það svo,
að það væri til þess að geta kvatt
hann þar í næði.
Þau gengu inn í hiisið og upp á
loft. Stína opnaði dyrnar að her-
hergi sinu og þau gengu bæði inn.
Þegar inn kom sá Bérgur að þar
sat ungur maður og las í bók.
Um leið og Stína kom auga á hann
tók lnin undir sig stökk, og hljóp
lil lians, lagði hendur um háls hon-
um og kysti liann marga kossa.
,Æ, f.vrirgefið ókurteisina“ sagði
hún og sneri sjer að Bergi. Jeg átti
auðvitað að byrja á ]>ví að kynna
yður uniuista mínum, bonum Jöni
Johnsen, þetta er hann. Og þetta“,
hjelt hún áfram, og sneri sjer að
unnusta sínum, — „er piltur úr
Mentaskólanum, Bergur að nafni.
Jeg tók hann upp af götu minni
núna i kvöld“, — og hún hrosti svo
iindur sakleysislega framan i Berg.
Bergur stóð og glápti og skyldi
hvorki upp nje niður. En til allrar
hamingju skildi liann þó svo mikið,
að honuin væri þarna of aukið, og
hann nuindi ekki fá fleiri kossa hjá
henni Stínu í kveld.
Hann kvaddi í snatri, hentist nið-
ur stigann og út á götuna og htjóp
i einum spretti heim til sín.
Hann var gersamlega ruglaður.
lionuiii fanst að alt i einu væri
komin einhver ógnarleg ringulreið á
alla tilveruna. EJf til vill er það bara
í höfðinu á sjálfum mjer, hugsaði
hann.
JIi, hún var nú annars ekkert lag-
leg, hún Stina. En kossarnir hennar,
skrambi voru þeir nú samt góðir.
Svo sem kunnugt er hefir ])ýsk.a
clnafræðingnum Bergius, þeim sama
sem hepnaðist að vinna oliu úr kol-
um, tekist að gera sykur úr timbri,
En eigi hefir þetta verið gert í stór-
um stíl fyr en nú í Bússlandi. Stjórn-
in þar keypti einkaleyfi af Bergius
og fjekk hann til Rússlands til |>ess
að koma upp verksmiðju til sykur-
framleiðslu úr timbri og er hún nú
tekin lil starfa. Með því að meðhöndla
timbrið með óþyntri sallsýru er liægl
að ná úr því sykurefni, sem neniur
7(1 punduni úr hverjum 100 pundiim
af timbri. Þessi sykur er ágætur IiI
skepnufóðurs, en eigi að gera úr
lioinim mannamat þarf að hreisna
hann á mjög margbrotinn liátt, svo
að enn er ósjeð hvort trjásykur verð-
ur neysluvara.
----x-----
Maturinn er mannsins megin, hjá
því verður ekki komisl. Hver áhrif
það hefir á andlega og líkamlega
líðan mannsins að fá góðan og vel
tilbúinn mat verður ekki mælt. Mat-
urinn er ])ví að eins hollur að rjetti-
lega og hreinlega sje með hann farið.
Og auk þess verður hann ódýrari.
Það er þvi hinn mesti sparnaður
fyrir hvert heimili að eiga góða
matreiðsluhók. Hin vinsælasta af
öllum íslenskum malreiðslubókiun
er Kvennafrœ'ðari fvú Elínar Hriem.
Ilefir liann fjórutn sinuimi verið
prentaður og náð geysimikilli út-
breiðslu. Auk þess, sem af honum
má læra að búa til ágætan og hollan
íslenskan mat má og læra margt nyl-
sand og nauðsynlegt hverri konu,
sem leljast vill fyrirmyndar eigin-
kona og góð húsmóðir. Það er því
hollráð yort lil íslenskra kvenna að
kaupa sjer Kvennafræðarann og lesa
hann vandlega.
----x-----
Wagnersöhgleikirnir i Bayreuth
hófust 18. ágúst og var þeim útvarp-
að um stöðvar i átjún löndum.
----X-----