Fálkinn - 05.09.1931, Blaðsíða 14

14
K A L K 1 N N
regluþjónn koni hlaupandi og heilsaði. „Það
er lyfjabúð hjerna rjetf lijá, lir. fulltrúi, og
hún er opin alla nóttina. Eigum við ekki að
hera hann þangað?"
Þegar Jini laut niður til þess að lyfta með-
vitundarlausa manninum upp, sá hami
rauða blóðrák á hálsinum á honum. „Hann
er særður!“ sagði hann og flýtti sjer að
hneppa frá lionum frakkanum.
Kúlau líafði liitl Coleman rjelt ofan við
hjarlað og hommi blæddi ákaft. Þeir tóku
hann upp og háru hann inn í Ivfjahúðina, en
þarna dugðu engin ráð, og stundarfjórðungi
síðar, áður en sjúkrahifreiðin var komin á
spítalann, var Coleman dauður.
,lim hafði skundað þangað, sem morðið
fór fram og stóð lögregluþjónn þar og reyndi
að tvístra mannfjöldanum, sem þegar hafði
sal'nast þarna saman, þrátl fyrir að eigi var
orðið framorðnara. „Það hefir verið hleypt
af tveim eða jirem skotum. Lítlð þjer á
hjerna". Hann benti á tvær holur í búðar-
hurð; var ekki jHunlungsbil á milli þeirra.
„Skammbyssan hlýtur að haí'a verið sjálf-
virk“, sagði lögregluþjónninn. „Annars
heyrði jeg ekki neitt skot“.
Heyrðuð J)jer (il bifhjólsins?“ spurði Jiin.
„Þessa hjóls, sem mestur hávaðinn var
í? I>að var rjett komið að mjer að stöðva
manninn og kæra hann fyrir að aka hljóð-
kútslaust“.
„Hann hafði hljóðdeyfara“, sagði Jim, „en
hann var á skammbyssunni hans“.
XXIV. KAPlTULI.
Hálftima síðar voru allar lögreglustöðvar
í London önnum kafnar við að leita að hjól-
reiðamanninum i gula leðurjakkanum. Það
vitnaðist, að hann hafði farið fram hjá Ad-
miralty Arch og inn í Green Park; seinna
hafði hann sjest á Constitution Hill en snúið
j)aðan inn í Hyde Park og haldið í áttina til
Knightbridge. Síðan hurfu öll spor, j)angað
til bifhjólið fanst í runni fvrir utan borgina
kl. 7 um kvöldið, ásamt húu mannsins og
jakka. Sjálfur var hann horfinn.
Dicker fór sjálfur i f jármálaráðuneytið og
varð forviða er hann frjetti hve lílilfjörlega
stöðu Coleman heitinn hafði haft þar.
„Ilann var aðstoðarmaður“, sagði deildar-
stjórinn og kaupið sem hann nefndi var svo
lágt, að Dieker varð orðfall af undrun. „Jeg
liefi ávall haldið, að hann væri ríkur maður
og hjeldi þessari stöðu aðallega sjer til gam-
ans. Honum fanst víst sjálfum, að hann væri
í mjög ábyrgðarmikilli stöðu, af því að hann
var í herbergi út af fyrir sig og hafði ekkert
saman við Jælta fólk að sælda. Mjer vitanlega
átti hann enga óvini, en að öðru leyti veit jeg
ekkert um einkamál hans“.
Þegar Dicker kom á Portland Place komsl
hann að raun um, að fregnin um dauða
í'.olemans var komin j)angað á undan hon-
um. Bennett tók á móti honum, mjög rauna-
mæddur og bauð honum inn í setustofuna.
„Þetta er mjög óttalegt, herra forstjóri“,
sagði hann með grátstafina i kverkunum.
„Fyrst Parker, svo veslings Collett og nú
hlessaður húsbóndinn!“
Dicker tók öll lausleg skjöl Colemans sam-
an og þegar Jimmy kom aftur á skrifstofuna
eftir að hafa gleypt i sig inorgunverð í flýti,
var Bennetl þar fyrir með stórt umslag í
hendinni. „Þetta eru skjöl Colemans sáluga",
sagði hann, „hr. Dicker sagði nijer að fara
með þau hingað og segja yður, að hann muni
veera kominn að raun um, hver þessi Kupie
sje“.
„Nú þykir mjer týra!“ sagði Jim forviða.
„Hvar er hr. Dicker núna?“
„Hann ætlaði með 8!4-lestinni til North-
ampton—svo sagði hann mjer í j)að minsta“,
svaraði Bennétt með veiku brosi, „en annars
vitið J)jer nú líklega betur um fyrirætlanir
hans en jeg. En liver haldið j)jer að Kupie
sje?“ Jeg hefi nú mína skoðun á j)ví máli“,
sagði hann svo alvarlega, „en liklega álítið
])jer mig annaðhvort hrjálaðan eða j)ræl-
menni, ef jeg segi yður hver hann er“.
„Nú, og hvað álítið þjer j)á, Bennett?“
„Jeg álít, að hr. Walton sje Kupie,“ svar-
aði hann, og j)að hjelt hr. Coleman líka. Einn
daginn heyrði jeg hann vera að útluiða hr.
Walton við Dóru. Hann gaf í skyn, að ef
hann vildi segja lögreglunni alt sem liann
vissi um Walton mundi hún leita að honum
til |)ess að koma honum í tugthúsið, en ekki
lll að frelsa hann“.
„Þessari skoðun skuluð J)jer falla frá
undir eins, Bennelt“, sagði Jim alvarlega.
„Ilr. Walton er ekki glæpamaður fremur en
jeg“. En þégar hann sá, að Bennett sannfærð-
ist ekki við þetta, bætti hann vingjarnlega
víð: „Nú erum við farnir að gruna alla,
Bennett. Ilr. Dicker grunaði jafnvel Coleman
sáluga. En sagði Coleman ánnars nokkuð
um Walton?“
Bennétt liugsaði sig um. „Nei, hr. l'ulltrúi;
liann hafði um liann orð, sem jeg ekki vil
endurtaka, en annars grunaði hann marga.
Ein afkenningum lians var sú, að Kupie
væri beimagangurá Scotland Yard og l'engi
þar allskonar upplýsingar um glæpi og glæpa
menn og þann efnivið sem fjárþvingarar
fyrst og fremst þurfa að afla sjer“.
Þegar Bennett fór út úr skrifstofunni kom
aðstoðarmaður með símskeyti til Seppings.
Ilann lagði j)að til hliðar á borðið meðan
hann var að ljúka við j)að, sem hann hafði
fyrir stafm. Svo braut hann upp símskeytið,
og datt ekki i lmg, að það hefði inni að halda
eina af þeim mörgu símatilkynningum, sem
honum bárust daglega frá lögreglunni
Komið þegar í slað iil Marlow, Joan ev
horfin. Dóra. Sendið lögregluþjón eða
einhvern annan lil aðmölva npp hurðina.
Hann glápti á skeytið og reyndi að skilja
meininguna. Senda lögregluþjón? Var þetta
gabb? Eða var Joan i raun og veru horfin?
Iiann fölnaði er hann gerði sjer fulla grein
fyrir merkingu j)essara orða og þaut eins
og elding út úr dyrunum. í garðinum sá
hann einn af híluin skrifstofunnar og setti
liann J)egar í gang og mínútu síðar var liann
á fleygiferð út úr Chelsea. Ilann ók um
Maidenhead með hraða, sem líklega hefir
komið í bága við ökúreglurnar og þegar
hann kom út fvrir borgina flaug bann bók-
staflega y-fir Quarry Hill og niður mjóa
bugðótta veginn til Marlow.
Að utan frá var ekkcrt einkennilegt á hús-
inu að sjá, hema að j)að var ekki opnað
þegar hann drap á dyr; en Dóra hafði sagt
honum, að vinnukonurnar væru frá ná-
grannabæjunum og svæfu heima hjá sjer.
Svo að líldega höfðu þær ekki komist inn
lieldur. llann fór að bakdyrunum, en þar
var harðlokað líka. Þegar hann kom fram-
an að húsinu aftur tók hann eflir að ein
liurðin út á svalirnar stóð opin; hann klifr-
aði ])ví í snatri upp á svalirnar og fór inn
um dyrnar. Kom liann ])á inn i svefnher-
bergi og var rúmið óumbúið. Ein rúðan var
brotin og spegill í herberginu sömuleiðis;
var auðsjeð að það var eftir byssukúlu. All
J)etta sá hann í einu vetfangi. Jimmy fjekk
óiiotalegan hjartslátt. Þetta var svefnher-
hergi Joan, -- liann þekti töskuna hennar
hún lá á horðinu.
Hurðin var opin inn á ganginn og hann
fór þangað og reyndi á næstuhurð, en hún
var læst. Ilann jagaði lásnum og hevrði j>á
veika rödd innifyrir. Þá steig hann eitt skrcf
aftur á bak og spvrnti fætinum í hurðina
miðja; hún var ónýt og ljet strax undan.
Þarna var líka svefnherhcrgi en húsgögn-
in voru öll í órciðu og úti við gluggann
hnipraði sig vera, bundin á höndum og
fótum.
Jimmy horfði á hana án jiess að geta
komið upp nokru orði. Gat jiessi inann-
eskja mcð rauð og blóðhlaupin augu og
afskræmda andlitið verið Dóra Coleman?
llún horfði til hans bænaraugum og varir
hennar bærðust, en hún kom ekki uj)p
nokkru orði. Jintlny rankaði nú við sjer og
tók hana og lagði iipp í rúmið varlega.
Ilann skar böndin af höndimi hennar og
fótum og j>egar hún var laus orðin af bönd-
unum misti luin allan mátt cn stundi af
sársauka.
Hann fann koniaksflösku í borðstofunni
og baðaði nú handleggi hennar og enni með
víninu, j)angað til hún fór smátt og smátt
að ranka við sjer.
„Hvar er Joan?“ spurði liann.
Hún hristi höfuðið með miklum erfiðis-
munum. „Jeg veit ekki. Jeg gerði mitt besta“
muldraði hún. „Svei mjer þá, jeg gerði mitt
hesta! Ilún skaut á þá. Jeg hugsa að hún
liafi komist undan, úr ]>ví að þeir komu
aftur og börðu mig. Ó, drottinn minn!“
„llver barði yður?“
Ilún hristi höfuðið?“
„Var það Tod IIaydn?“
Hann sá leifri bregða fyrir í augum henn-
ar, en J>að hvarf undir eins aftur. „Þjer
J)ekkið ekki Tod IJaydn“, sagði hún og hætti
svo við: „Hvað stoðar J)að?“
„Dóra, segið l)jer mjer hvaða samband sá
maður hefir við yður“.
Ilún hristi enn höfuðið. „Ekkert‘Vhvísi-
aði hún gremjulega. „Hann er aðeins hús-
bóndi minn, á sama liátt og hann er hús-
bóndi Colemans. Veslings Coleman! Þeir
drepa hann“.
Hann ællaði varla að trúa sínum eigin
eyrum. „Var hann faðir yðar?“ sj)urði liann.
• „Nei, Goleman var ckkert skyldur mjer.
Ilafa þeir drepið hann?“ spurði liún veiklu-
lega J)cgar hún sá svijnnn á andliti Jimmys.
„Já, það hafa þeir gert“, svaraði Jimmy al-
varlegur. „Hver var hann, Dóra — heitið
þjer Dóra ?“
„Nei, Júlía May Liddiart Coleman“, sagði
lnin magnJ)rotin. „Já, jeg heiti rjettu nafni
Coleman. Jeg er hún Júlía hans Nij)py
Knowles. Jeg hjelt að þjer hefðuð giskað á
j)að fyrir löngu“.
„Hver er Tod Haydn?“ sj)urði hann.
„Það verðið þjer að uj)j)götva sjálfur,
Jim“. Og livað J)etta snertir var ekkert orð
hægt að hafa uppúr henni, en þegar hún
hafði jafnað sig nokkurnveginn, sagði hún
hún honum það sem hún vissi, mn J)að sem