Fálkinn - 11.06.1932, Qupperneq 11

F Á L K I N N
11
Yngstu lesendurnir
Gjafirnar góðu.
Barnasaga efttr TORVALD TU.
Einu sinni var litill drengur, scm
fór frá bœ, en gekk of langt og vilt-
ist. Loks kom hann að húsi og fór
|>ar inn. Þar var hæði matur og
drykkur og þrjú lítil rúm stó’ðu úli
í horni; en hvergi sást nokkur lif-
andi-vera og það fanst honum skrít-
ið.
Drengurinn var þreyttur og svang-
ur, svo að hann freistaðist til að
fá sjer mat og svo lagðist hann upp
i eitt rúmið og hvíldi sig. Að svo
Jninu ætlaði hann að halda áfrain.
F.n fyrst tók hann tii eftir sig og
setti hvern hlut á sinn stað, svo það
alt væri eins og þegar hann kom.
Þegar því var lokið ætlaði hann
- að flýta sjer af stað, en þá sá hann
að það glampaði á eitthvað undir
horðinu. Hann tók það upp: það
var lítill sjálfskeiðingur úr silfri.
Drengnum leist svo vel á hnífinn, að
hann mátti til að skoða hann vel.
Blaðið var ekki nema eitt, en þeg-
ai hann opnaði það varð það stórt
eins og sverð og blikaði i eggina.
l'ndir eins og hann lokaði því aftur
varð það lítið eins og fyr, og hnif-
urinn var ekki slærri en svo, að
hann gat falið hann í lófanum. En
ekki átti hann hnífinn — og hann
lagði hann á borðið.
Nú ætlaði hann loksins að fara,
en þá tók hann eftir, að hann hafði
ekki búið um rúmið eftir sig. Hann
flýtti sjer að því, hristi sængurnar
og bjó vel um rúmið. En í sama bili
valt svolítill silfurhringur niður á
gólf — og i hringnum var steinn,
sem glampaði á.
Drengurinn lagði líka hringinn
frá sjer á borðið.
Þá tók hann eftir, að það var enn-
þá eldur í hlóðunum. Hann slökti
hann og rótaði öskunni vel saman.
En þá fann hann silfurpening i
öskunni. En — „ekki á jeg hann‘,‘
síigði hann við sjálfan sig og svo
lagði hann skildinginn líka á borð-
ið.
Og svo fór hann. En varla hafði
hann lokað hurðinni á eftir sjer þeg-
ar hann heyrði lcallað inn: „Valdi“!
Svona var kallað þrisvar i röð, og
af því að drengurinn hjet Valdi sneri
hann við og leit inn í gættina. Við
borðið stóðu þrír litlir menn. Einn
var bláklæddur, annar var græn-
klæddur og sá þriðji var rauðklædd-
ur. Og allir voru þeir með litlar
skotthúfur á höfðinu.
„Fyrsl þú gekst svona vel um bæ-
inn og varst svona ærlegur í tilbót,
máttu eiga munina þrjá, sem þú
l'anst, sin gjöfin frá hverjum okk-
ar“, sögðu litlu mennirnir þrír.
Svo kom sá bláktæddi fram, l'jekk
honum hnífinn og sagði: „Þegar þú
opnar þennan hníf verður úr honum
sverð, sem bitur svo vel, að þú gel-
ur klofið með því berg án þess að
það kvarnist í eggina“.
Næst kom sá grænklæddi, fjekk
drengnum hringinn með fagra stein-
inum og sagði: „Þegar þú ert með
þennan hring eru allar góðar vælt-
ir með þjer og hjálpa þjer ef þú
lendir í neyð, ef þú nýrð steininn“.
tmks kom sá rauðklæddi, og gaf
honum skildinginn og sagði: „Fyrir
þennan skilding geturðu keypt það
dýrmætasta i veröldinni! Gættu hans
vel og nolaðu hann eklci nema þú
endilega þurfir. Engin getur neitað
þjer, hvað sein þú heimtar fyrir
hann; því að skildingurinn er kom-
inn úr ósýnilega ríkinu, þar sem sak-
leysið ræður“.
Drengurimi þakkaði litln mönn-
unum þremur íneð handabandi og
svo kvaddi hann og fór.
Nú gekk hann lengi lengi þangað
til hann sá glampa i gluggana á
sjálfri kongshöllinni langt fram á
leytinu. Og af þvi að drengurinn
var að leita gæfunnar þangað og
reyna að koma sjer í vist hjá kong-
inum.
Þegar hann kom þangað var harm-
ur mikill í höllinni, þvi að kongs-
dóttirin, sem var fegursta kongsdótt-
ir, sem menn vissu af, var horfin.
Galdrakarl hafði rænt henni. Hann
hafði farið með hana langl upp í
Tröllafjöll og svo drap hann alla,
sem reyndu að frelsa kongsdóttirina,
löngu áður en þeir komust alla leið.
Því að galdrakarlinn var með augu
sem hann sá með gegn um holt og
hæðir, svo að hann vissi altaf fyr-
irfram um alla sem komu.
Undir eins og drengurinn frjetti
um kongsdótturina og galdrakarlinn
tjóta, þótti honum ekki lil setunnar
boðið. Hann ætlaði að þjóta af stað
undir eins, til þess að bjarga kongs-
kongsdótturinni.
Þegar hann hafði gengið marga
langa daga kom hann að þverhnýptu
fjalli. Ilann hugsaði sig um og var i
vanda með hvað hann ætti að gera;
en svo mundi hann alt í einu eftir
hnífnum sínum.
Hann tók hann upp úr vestisvas-
anum og opnaði blaðið. Og strr.x
varð hnífurinn að leiftrandi sverði
— og þegar hann fór að höggva i
fjallið var það eins og hapn skæri i
smjersköku.
Drengurinn hjó til hægri og tþ
vinstri og þá klofnaði fjallið en
grjóthrúgurnar lágu á báðar hliðar.
DrenguVinn hjelt ál'ram að koma að
nýjum fjöllum, sem giiæfðu dimm
og drungaleg á alla'r hliðar.
Og nú dimdi yfir og skall á versta
óveður þarna í fjöllunum. Það komu
þrumur og eldingar, svo að það var
ægilegt að vcra úti og alt i einu skall
a niðamyrkur, svo að hann sá ekki
handaskil.
En áður en drengnum datt i hug
að verða hræddur, sá hann bjarma-
hring kring um sig. Hann hafði án
þess að vita það, núið steininn á
hringnum og j)á komu góðu vættirn-
ar og hjálpuðu honum. Óveðrinu
slotaði jafn skyndilega og það hafði
skollið á og nú varð all kyrt og bjarl
eins og í glaða sólskini.
Soltnir úlfar og ófreskjur voru
jmrna hvar sem litið var; þau urr-
uðu og gnistu tönnum, en þorðu
ekki að koma nærri drengnum, því
að góðu vættirnar voru hjá honum
og gæltu hans.
Galdramaðurinn ljóti hafði sent
rándýrin og sagl þeim að drepa
hvern sem kæmi.
En fremst i lautinni, sem drengur-
inn sat í, sá hann stóra höll, græna
af gömlum kopar. Það var höll
gatdramannsins.
Þrjár þykkar látúnshurðir voru
Noiiö
Rinso
þá er
pvottedaqurinn
ekki ernóur
STOR PAKKI
0,55 AURA
LÍTILL PAKKI
0,30 AURA
segii* María
Jeg hefi komist uppá a'Ö gera
pvottadaginn skemtilegann.
— Vandinn er ekki annar,
strá Rinso í heitt \-atn og
gegnvæta pvottinn í pví. Ef
]?aÖ eru mjög óhrein föt pá
kanske sý'S jeg pau eða pvæli
pau ofurlíti'S. — SíÖan skola
jeg pau og allt er búiÖ. Þvot-
turinn er eins bragglegur og
hvítur og maður getur óskaÖ
sjer, ekkert nugg e'Sa erfiÖi.
,i -
R. S. l!U^>SO^, I IMJTED, T.IVERPOOL, ENGLAND
M-R,42'047A IC
fyrir höllinni; en drengurinn greip
ti! hnífsins og Jiað dugði. Hurðirnar
lukust upp undir eins og hnífurinn
kom við Jiær. Og að vörmu spori var
drengurinn kominn inn í höllina.
Hann gekk gegnum mörg her-
bergi en fann hvergi nokkra lifandi
sál. En loksins kom hann inn í stór-
an sal og þar logaði blátl ljós og
jiar lá ljómandi falleg mær á legu-
bekk með btáu flaueli; en hún var
hvít eins og mjöll i framan og virtist
vera dauð.
Drengurinn gekk að því vísu, að
jiarna væri prinsessan.
Hann gekk að henni og kallaði, lil
þess að reyna að vekja hana; en hún
lá grafkyr eins og fyr - og drengn-
um varð órótt.
í sama bili heyrði liann ljótan
hæðnishlálur á bak við sig. Hann
vatt sjer við og þarna stóð ]iá galdra-
karlinn ljóti og góndi á hann með
nístandi augunum. í annari hendinni
hjelt hann á litlum l'allegum t'ugli,
sem baðaði vængjunum og reyndi að
losa sig, en galdrakarlinn hjelt hon-
um.
„Taklu kongsdótturina ef þú get-
ur, cn hún lifnar aldrei hjá þjer
aftur“, sagði galdrakarlinn og hló
eins og ti*öll, „þvi sjáðu, hjerna er
sátin hennar“, sagði hann og lyfti
fuglinum.
Þá mintisl drengurinn undir eins
skitdingsins, sem hann gat keypl fyr-
ir það, sem dýrmætast var í vcröld-
inni — og hvað var dýrinætara en
man nssálin'?
Drengurinn flýtti sjer að ná í
skildinginn og hjelt honum l'rani.
„Viltu skifta á honmn og sálinni
hennar? sagði hann. Og galdrakarl-
inn varð að gera það, hvort hann
vildi eða ekki, og svo l'jekk drengur-
inn fuglinn. En fuglinn baðaði
vængjunum og vildi endilega kom-
asl til kongsdótturinnar. Drengurinn
slepti honum og fuglinn t'laug til
stúlkunnar. Og nú kom roði í kinn-
arnar á henni og hún lauk upp aug-
unum eins og hún vaknaði af svefni.
Galdrakarlinn varð svo reiður að
han ætlaði að sleppa sjer og tók
undir sig stökk og ætlaði að ráðast á
drenginn. En hann var viðbúinn með
hnil'inn opinn. Og til |>ess að vera
öruggur njeri hann steininn á treyju-
erminni sinni og undir eins slógu
vættirnir Ijóshring um hann, og
jiann hring gat galdrakarlinn ekki
rofið. Og meðan hann óskapaðist
sem mest varð hann blásvartur í
framan og valt svo um — steindauð-
ur.
Og nú ljek all i lyndi lijá drengn-
um og kongsdótturinni. Þau tóku
með sjer eins og þau -gátu borið, af
fjársjóðum galdrakarlsins og svo
flýttu l>au sjer heim úr Tröllafjöll-
um og komust heim i höll. Og svo
bað drengurinn kongsdótturinnar og
hún sagði já, þvi svona hraustan pilt
vildi hún gjarnan fá.
Trill, Irall, tröll.
Svo er sagan öll.
Ilngsýni.
Drengurinn (sem hel'ir nýlega
fengið úr): — Frændi, úr þvi að
það er klukka þarna á veggnum
ætla jeg að láta úrið milt standa
þangað til jeg fer hjeðan afttur.
Amalia: .leg vorkenni þjer, Elvira
mín, en þú veist það eins vel og jeg,
að það var eingöngu vegna peninga
þinna, að þú fjekst mann.
Elvira: Og þú veist eins vel og jeg,
að það er vegna þín sjálfrar, að þú
nærð aldrei í mann,