Fálkinn - 25.06.1932, Blaðsíða 5

FÁLK I N N
b
gekk upp götuna og hitti kær-
ustuna.
Það var nú fagnafundur, eða
hitt þó heldur. Jeg hefi áður
sagt, að kerlingin, móðir henn-
ai var kvenvargur og dóttirin
gaf henni ekkert eftir. Við urð-
um að lilaupa til og skilja þau,
en þá var Ludvig með sár á
höfðinu á stærð við tveggja
króna pening, önnur augabrún-
in, var flegin af og tvær tennur
brotnar. Stelpan hljóp burtu,
en við drösluðum Ludvig til
læknisins.
En nú kemur það merkileg-
asta við söguna. Þið megið ekki
halda að Ludvig hafi sárnað
meðferðin á sjer. Þvert á móti.
Hann hló út að eyrum meðan
hann sat í stólnum lijá læknin-
um, og var liinn kátasti.
— Þetta er nú stúlka, sem
döngun er í! svona æðisgengin
í skapinu! — og aðeins út af
þvi að jeg var fullur. Það er svo
sem auðsjeð að henni þykir
vænt um mig.
Þetta sagði hann og svo hló
hann.
— Svona æðisgengin í skap-
inu!
En blóðið fossaði niður and-
litið á honum — hann var ljót-
ur ásýndum, en ánægður var
hann.
Og á leiðinni um horð bauð
liann okkur öllum í brúðkaup-
ið.
Þau cignuðust snoturt hús hjá
veginum frá Trangisvog, og það
verður ekki annað sagt en að
Súsanna gengi þar þriflega um
og væri blátt áfram fvrst í stað.
Ludvig var bálskotinn í lienni.
Hann fór af „Sæslöngunni“ og
rjeðist á fiskiskip, sem fór til
íslands. Konan hafði sagt að
það væri miklu betra.
Svo leið hjer um bil ár, að við
hittum liann ekki.
En svo var það eitt kvöld í
haust, er við vorum tilbúnir að
sigla til Liverpool, og skipstjóri
sat niðri í klefa sínum, að það
er barið að dyrum og er Ludvig
þar kominn. Erindið var að
liann vildi ráðast á „Sæslöng-
una“.
— Hvers vegna? sagði skip-
stjóri. Liður þjer ekki vel.
Jú, svaraði Ludvig, en jeg
vil helst vera þar, sem Pjetur
cr. Mjer hefir altaf þótt vænt
um lnindinn.
Og þannig vildi það til, að
hann rjeðist aftur á „Sæslöng-
una“
Aldrei kvartaði hann undan
konunni, en við urðum þess
varir að ekki var alt með feldu
heima. Þetta var altaf óhræsis
stelpa!
Ef til vill var það best fyrir
Ludvig að svo fór um hann er
jeg nú skal skýra frá.
Við lögðum á stað i glaða-
sólskini í hægum norðvestan
byr og sljettum sjó. En daginn
eftir kom þoka og regn og
þarna hrakti okkur nú fram og
aftur í fjóra daga. Að lokum —
en segið ekki Johnsen ski])-
stjóra frá, því að hann gæti
reiðst að lokum vissi hvorki
hann nje Stýrimaður hvar við
vorum staddir. Vindáttin hafði
brevtt sjer, var nú á liánorðan.
Og að kvöldi hins fimta dags
byrjaði að hvessa og um nótt-
ina var kofið ofsarok. Við gát-
um með naumindum haft smá-
segl uppi til að verja skipið á-
föllum. Bæði skipstjóri og stýri-
maður óttuðust það að okkur
mundi reka að landi í Orneyj-
um, en svo var dimt að ekki sá
handaskil.
Laust eftir miðnætti hafði
skipstjóri farið niður í korta-
húsið til þess að reyna að átta
sig. En rjett á eftir honum kem-
ur hundurinn Pjetfur æðandi
niður stigann, geltandi og ýlfr-
andi. Það var engu líkara en
hann væri orðinn vitskertur.
Hann rauk á skipstjóra, beit í
jakka hans og togaði í. Svo hljóp
liann upp stigann og' niður aft-
ur, gólandi og geltandi.
Skipstjóri rauk upp á þiljur.
Rjett fram undan skipinu sá
hann brotsjóa eins og hvitan
vegg. Enginn liafði tekið eftir
þeim fyr. Var liægt að venda
skipinu? Það mátti ekki tæp-
ara standa, því að straumur
var mikill. Allir voru með önd-
ina í hálsinum. En „Sæslang-
an“ venti. Það brakaði í hverju
handi og holskeílur riðu yfir
hana, en hún ljet að stjórn. Það
var undarlegt augnablik. Við
sigldum beint út úr heljargreip-
um dauðans. Og þá lield jeg að
allir hafi skolfið á beinunum.
En á eftir söknuðum við
þeirra Pjeturs og Ludvigs. Guð
sje þeim náðugur! Þá liafði tekið
útbyrðis. Skipsdrengurinu sagði
að ein holskeflan hefði skolað
Pjetri fvrir borð. Ludvig sá þetta
slepti taki sínu og ætlaði að seil-
ast í Pjetur. Það varð honum lil
falls.
Þetta er vegurinu okkar allra!
En Pjetur hafði meira en
mannsvit og slíkur hundur er
vandfundinn. Ludvig var ein-
faldari, en það var ekkert ilt í
honum.
Daginn eftir birti, gerði gott
veður og sólskin. Þá vorum við
rjett norðan við Lewise)Tjar.
Þar höfðum við verið komnir
að því að stranda um nóttina,
en ekki við Orkneyjar, eins og
skipstjóri hjelt, nje heldur
Hjaltland eins og stýrimaður
lijelt. Þeim góðu herrum, yfir-
mönnum á skipi, getur stund-
um vfirsjest.
Nokkrar kynjasögur.
Fyrsta sagan er um framliðinn
mann, sem gekk ljósum logum um
borð í skipi. Eru allir viðburðir
hennar merkilegir og verða ekki
skýrðir.
Skemtiskipið „Mascotte" lá um
kvöld úti fyrir North Foreland. Eig-
andi skipsins, Mr. Charles Bates var
um borð og tveir gestir hans St.
•John og George kapteinn. Skipstjóri
hjet John Ambrose.
Skipið var átta ára ganialt. Var
það smíðað fyrir Sir David West,
en harin hafði selt það fyrir skemstu
og var það nú að koma úr fyrstu
skemtiför sinni með nýja eigand-
ann.
Kvöldið var hlýtt og fagurt.
Tungl var í fyllingu og stráði gulln-
um bjarma á spegilsljettan sjóinn.
Bates og St. John sátu í salnum og
voru að skrifa brjef. George kapt.
hafði verið uppi á þiljum, en kom
nú niður í salinn.
Um leið og han opnaði dyrnar
varð honum hverft við, því að hann
sa ókunnan mann sitja við borðs-
endann. Sá var með húfu á höfði og
var í henni einkennismerki kapp-
siglingaklúbbsins enska.
Þeir Bates og St. John litu upp og
er þeir sáu að George þrástarði á
borðsendann, varð þeim litið þang-
að. Sáu þeir þá hinn ókunna mann,
og varð báðum svo hverft við, að
þeir stukku á fætur og ráku upp
undrunaróp. í sama bili hvarf gest-
urinn.
í nokkrar minútur stóðu þeir fje-
lagar þrír eins og steini lostnir, en
svo fóru þeir að athuga sætið, sem
hinn ókunni maður hafði setið í.
Það var ])á alt rennvott, og eins
borðið, sem hann hafði hallast fram
á, en stór pollur á gólfinu. Og þetta
var ekki drykkjarvatn heldur sjór.
Það má gera sjer i hugarlund, að
þeim hafi orðið tíðrætt um þetta, en
að lokum urðu þeir sammála um, að
engin skýring væri á þessu fyrir-
brigði og ákváðu að halda því
leyndu.
Sólarhring seinna lá „Mascotte"
undan Brightons-strönd og veðrið
var yndislegt. Þeir Bates, St. John
og Georgs kapteinn sátu á þilfari
og voru að tala um næstu kapp-
siglingu. En alt í einu kallar
Georges:
— Lítið á!
Þeir litu þangað sem hann benti
og sáu þá kunningja sinn frá kvöld-
inu áður. Hann stóð við hástokk
skipsins, og áður en þá varði fleygði
hann sjer útbyrðis og um leið heyrð-
ist gusugangur við skipshliðina.
— Maður fyrir borð! kallaði einn
al' skipshöfninni og varð nú uppi
fótur og fit á skipinu. Björgunarbát
var skotið á flot, en hvernig sem
leitað var fanst enginn maður. og
þegar belur var að gáð, vantaði
heldur engan af skipinu. En lil þess
að gera skipshöfnina ekki hrædda,
sagði Bates að kaðall mundi hafa
l'arið fyrir borð.
Kvöldið eftir var veðrið breytt,
og sigldi „Mascotte“ þá í góðum byr
fram hjá Fort Norman. Veittu þá
skipverjar því eftirtekt að eitthvert
svart rekald var nærri' skipinu.
Bátur var settur á flot og kom hann
aftur með lík. Þekti skipstjóri þeg-
ar að þetta var lík Sir Davids West,
scin áður átti skipið. En Bates og
fjelagar hans þektu að þetta var sami
maðurinn er tvívegis hafði heim-
sótt þá á svo dularfullan hátt. Húfa
var á höfði líksins og á henni merki
kauusiglingaklúbbsins.
Þegar þeir komu í höfn og skiluðu
líkinu, var þeim sagt, að Sir David
West hefði um nokkurn tíma dval-
ist í Solent, en horfið þaðan fyrir
þremur sólarhringum á dularfullan
liátt. Menn höfðu seinast sjeð það
til hans að hann var að ganga niður
þrep við höfnina, og var giskað á
að honum hefði þá orðið fótaskort-
ur, hann dottið i sjóinn og dr.uknað.
En einkeiinilegt var að lík hans
skyldi reka svo langa leið, fram hjá
ótal skipum, þangað til fyrverandi
skemtiskip iians fann það. Og hvern-
ig stóð á því að þeir Bates skyldu
sjá hann tvívegis um borð í skipinu?
Og hvernig stóð á sjónum sem var
niðri í salnum, á stól og borði og
gólfinu?
Hjer kemur önnur saga um. ó-
skiljanlegan atburð:-
Hjúkrunarkona nokkur dvaldi i
frítíma sínum i gömlu og kyrlátu
húsi í Bruges. Kvöld nokkurt er hún
sat við arininn, sá hún hvar munk-
ur kom inn í herbergið, gekk þverl
yfir gólfið og hvarf. Hún sá hann
mjög greinilega, bæði búning og
andlitsfall, en hún skildi ekkert í
þessu og reyndi að telja sjer trú um
að sig hefði dreymt.
Mánuði seinna var hún við hjúkr-
unarstarf í sjúkrahúsi í Dublin. Og
fyrsti sjúklingurinn, sem hún stund-
aði þar, var enginn annar en munk-
urinn, sem birtist henni í Bruges.
Hann hafði orðið undir vagni og dó
rjett eftir að hann kom í sjúkra-
húsið.
Draugahús.
Þegar talað er um reimleika í ein-
hverju húsi, er venjulega átt við
það, að þar sje sjerstakur „draugur".
En þó getur borið út af þessu og
til marks um það eru sögur þær, sem
ganga um gamalt hús í Englandi.
Eigandi þess hjet Mr. Raynes. Eitt
kvöld sat hann við arininn, eftir að
allir aðrir voru gengnir til hvílu.
Heyrði hann þá alt í einu að dyrn-
ar voru opnaðar og sá að inn ■kom
ung stúlka í hvítum kjól og með
írska hörpu í höndunum.
Mr. Raynes brá svo, að hann gat
hvorki hreyft legg nje lið, en starði
stöðugt á stúlkuna. Hún gekk bros-
andi nær honum, settist á stól og
tók að leika á hörpuna og syngja,
en hvorki heyrðust tónar nje orð.
Hún hjelt þessu áfrarri í þrjár eða
fjórar mínútur, stóð þá á fætur,
brosti til hans og gekk iit.
Annar „andinn“ i húsinu er hinn
svonefndi „riddari“. Mr. Raynes sá
hann þegar hann var 16 ára gamall.
Það var j)á um sumarkvöld að hann
stóð í útidyrum hússins. Sá hann
þá einkennilega búinn mann á fann-
hvitum hesti þeysa heim að húsinu.
Var hann ægilegur ásýndum og
sveiflaði sverði. Ekki ljet hann sjer
nægja að ríða heim að húsinu, held-
ur þeysti hann inn í það, og upp á
loft. Ekki heyrði Raynes neitt hófa-
tak, en hann sá gjörla andlitssvip
og þekti hann af mynd af einum for-
feðra sinna. Seirina var honum sagt,
að þessi forfaðir hans hefði verið
hið mesla illmenni og meðal annars
drepið bróður sinn i þessu húsi.
Þriðja dæmið er „rauða höndin"
Æltin átti einu sinni skjaldarmerki
og var það rauð vinstri hönd. Nú
var það cinhverju ’sinni að Raynes
og kona hans ætluðu að sofna í her-
bergi í húsinu þar sem þau höfðu
aldrei sofið fyr. Þveít yfir loft her-
bergisins var gildur eikarbiti. Mr.
Raynes varð litið á bitann og sýnd-
ist þá á honum svört rönd, um
tveggja álna löng. Meðan hann
horfði á þetta, breikkaði röndin
þangað til hún varð likt og þriggja
þi*mlunga breið glufa. Og út um
þessa glufu teygðist eldrauð hönd
og benti á rúmið. Frú Raynes hafði
líka sjeð þetta, og varð henni svo
mikið um, að það leið yfir hana,
Þá hvarf höndin aftur, en hvorugt
þeirra hjóna vildi sofa i herberginu
um nóttina, eins og menn geta nærri.
Morguninn eftir var bitinn rannsak-
aður nákvæmlega, en á honuin sást
ekki neitt. Hann var úr gallalausri
og órifinnf eik.
Þetta eru sögurnar um fylgjur
Raynesættarinnar.