Fálkinn - 25.06.1932, Qupperneq 11

FÁLKINN -
11

G r ó a m e ð
Kvöldgrauturinn var orðinn ís-
kaidur en hvorki pabbi nje mamma
voru komin heim. Hvað hafði orð-
ið af þeim? Aldrei hafði það komið
l'yrir áður, að þau kæmu elcki, þó
að stundum kæmu þau ekki fyr en
seint, þvi að þau höfðu svo margt
að gera á höfuðbólinu. Gróa fjeklc
hjarslátt og gula hárið mikla
flaksaði þegar hún hljóp út á
stéttina til þess að gá að for-
eldrum sínum. Loks varð ekki ann-
að til ráða en að hátta litlu syst-
kinin sín og setjast svo fyrir og
bíða. Tíminn leið og loks sofnaði
(iróa, þar sem hún sat. Þegar hún
vaknaði aftur var farið að birta af
degi, en ekki voru foreldrar hennar
komnir. Það fór skjáifti um Gróu
þarna sem hún sat. Það var svo kalt
. og ömurlegt. Hvað ætti hún að gera,
: ef foreldrar hennar kæniu ekki?
Hún sendi hann Hallvarð bróður
! sinn á höfuðbólið, en hann kom aft-
ui með það svar, að pabbi og
mamma hefðu farið heim á líkum
lima og vanl var og enginn hefði
sjeð þau siðan. Nú leið fram til há-
degis ög Gróa beið og beið og hugs-
aði og hugsaði. Loks tók hún á-
kvörðun. Hún kom systkinum sínum
fyrir hjá góðri grannkonu, tók mat
i skreppu sína og lagði svo af stað
til þess að leita að foreldrum sínum
Hún gekk fram hjá höfuðbólinu til
þess að vita, hvort hún yrði einsk-
is vísari um þau. Þegar hún var
komin hálfa leið sá hún tusku hanga
á kvisti og þessa tusku þekti hún,
því að hún var úr svuntunni, sem
hún hafði ofið sjálf handa henni
mömmu sinni. Og hún sá meira. Hún
sá slóða í skóginum, breiðan og
troðinn slóða, sem ekki hafði verið
þar áður. Hún gekk þennan slóða
og eftir dálitla stund fann hún staf-
inn hans pabba síns. Hún tók hann
með sjer. Nú var hún ekki i vafa um,
að foreldrar hennar hefðu farið
þarna, en áreiðanlega ekki af fús-
um vilja. Þegar Gróa hafði gengið
lengi kom hún í rjóður í skóginum.
Og i sama I>ili heyrði hún sterkan
hvin og hávaða og ofan úr loftinu
kom stór þiður á fleygiferð og stór
haukur og undir eins og þeir komu
niðúr í rjóðrið rjeðst haukurinn á
þiðurinn og þeir börðust upp. á líf
og dauða. Þeir voru svo viðbragðs-
fljótir, að Gróa var hrædd um, að
el hún reyndi að berja haukinn
mundi hún hitta þiðurinn í stað-
inn, af þvi að þeir börðust með
vængjum og klóm og bitu hvor ann-
an. Nú fjekk þiðurinn högg svo að
liann hröklaðist aftur á bak og leið
yfir hann. Og þá rauk haukurinn á
hann og festi klærnar í brjóslið á
honum og ætlaði að drepa liann. En
þá var Gróa ekki sein á sjer. Hún sló
haukinn i hausinn, með digra stafn-
um hans föður síns, svo að fuglinn
vall út af steindauður. Þiðurinn lá
þarna lika, alveg eins og dauður. En
þegar hún lyfti honum sá hún að
augnalokin á honum hreifðust og
þegar hann hafði jafnað sig fór hann
að tala:
„Þetta var vel af sjer vikið, Gróa,
þvi að það skaltu vita, að þetta var
galdrahaukur og hann bíta hvorki
slál nje járn. Jeg var sannfærður um
að hann mundi kirkja mig, þyí að
g u 11 h á r i ð.
hann var svo sterkur. En nú skaltu
fara að eins og jeg segi: Flettu ham-
inum af hauknum og þá geturðu
orðið eins og hann. Jeg veit að þú
ert að leita að pabba þinum og
mömmu og jeg skál hjálpa þjer!“
Þið getið ímyndað ykkur að Gróa
varð glöð þegar hún heyrði hvað
þiðurinn sagði, en það var með
naumindum, að hún náði hamnum
af skrokknum. Én þegar hún fleygði
honum yfir herðarnar á sjer fann
liún undir eins að hún varð ljett
eins og fugl og hún lyftist upp yfir
trjen og þiðurinn við hliðina á
henni. Þau flugu þann dag allan og
um kvöldið settust þau bæði við
stórt vatn. Þetta var svo skrítið og
óeðlilegt að svífa um loftið eins og
fugl og vera þó sama Gróan eins
og hún hafði al'taf verið, en hún
vandist )>vi furðu fljótt.
„Hinumegin við stóra vatnið
stendur galdrahöllin og þar eru
pabbi þinn og mamma geymd niður
i stórum og dimmum kjallara“,
sagði þiðurinn.
„Hversvegna tóku vondu tröllin
þau?“ spurði Gróa.
„Jeg skal segja þjer það“, sagði
þiðurinn, „hún sagði mjer það sval-
an, sem á hreiður í hallarmúrnum.
Fallegasti tröllaprinsinn er svo hrif-
inn af þjcr, skilurðu“!
„Af mjer“! hrópaði Gróa.
„Já, einmit af þjer, já! Hann hefir
legið niðri í jörðinni og glápt á þig,
hvenær sem þú gekst á milli fjóss'og
bæjar. Og |iað er gullhárið þitt, sem
hefir töfrað hann svona. En svo er
tröllaprinsinn svoddan ónytjungur
og klaufi, að hann getur ekki neitt
sjálfur, svo að foreldrar lians tóku
til bragðs að ræna foreldrum þín-
um, svo að þau skildu fá þig til
að verða konan hans. En það vilja
foreldrar þinir ómögulega, og þess
vegna stendur lil að steikja þau lif-
andi á morgun, ef þau vilja ekki gefa
prinsinum með langa nefið þig“.
,„lí, æ, æ,!“ hrópaði Gróa, „ves-
lings foreldrar mínir! Jeg vil miklu
heldur eiga ljótasta tröllið í heim-
inum, en að foreldrum mínum sje
gert illt!“
„Hægan, hægan“, sagði þiðurinn,
taktu þessu með hægð, sá, sem hægl
ekur kemst líka leiðar sinnar, skil-
urðu! Nú skulum við sofa dálítið,
svo að við verðum óþreytt á morg-
un!“
En Gróu var nú ekki svefn i hug.
Sterlui vængirnir hauksins lyftu
henni frá jörðu og hún sveil' um
loftið. Þá sá hún langt fyrir neðan
sig rottu, sem var að naga kálblað.
An þess að vita af þvi sjálf hlj'ddi
hún eðli hauksins og hnitaði sig nið-
ur að rottunni og greip hana í
klærnar. Rottan tísli og bað fyrir
sjer og Gróa var alveg hissa á, hve
fljótt þetta hafði gerst.
„Jeg skal hjálpa þjer ef þú þyrrnir
mjer“, tísti rottan.
Gróa hafði ekki neitt á móti því
og svo sagði rottan:
Taktu mig nú varlega i klærnar
og svo skulum við fljúga að höllinni.
„Þær gerðu það og rottan smaug
inn um rifu í veggnum og inn í
kjallarann og fór að naga böndin
á foreldrum Gróu í sundur, svo að
Jiau urðu frjáls.
Felumynd.
í gamla daga fóru ræningjaflokk-
ar um landið. Þá bar það við í þorpi
einu að kona sem var hrædd við
ræningjana faldi kýrnar sinar. Nú
kom ræningi til þess að athuga hvorl
þarna væri nokkru að ræna og hitti
„Farið þið nú upp i hæsta hall-
arturninn og felið ykkur þar“,
sagði rottan, við foreldrana.
Þau læddust upp og földu sig bak
við stórar hellur sem voru Jjar, og
sem tröllin voru vön að sitja á.
Rottan flýtti sjer aftur út lil hauks-
ins.
„Fljúgðu inn um opna gluggann
þarna. Þú sjerð Jjar rautt áklæði
hanga á veggnum og það skaltú taka
i nefið og fljúga með ])að til min“.
Og þetta gerði haukurinn.
„Breyttu þjer nú i hana Gróu aft-
ur“, sagði rottan.
Gróa klóraði sig í bringuna með
nefinu og þá fjell af henni fuglsham-
urinn og hún varð aftur eins og hún
átti að sjer. Síðan setlusl þær á
klæðið, rotta og hún og undir eins
og rottan sagði: Fljúgðu i turninn
ldæði, þá flaug það þangað undir
eins. Þau tóku foreldrhna með sjer
og nú ætlaði Gróa að fljúga með
l»au beint heim.
„Nei, biddu hæg“, sagði rottan,
„fyrst verðum við að kyrkja tröllin,
annars elta Jiati okkur! Fljúgðu
klæði, inn í svefnstofu tröllanna en
ftjúgðu svo lágt að þú tætir hausana
af þeim öllum!“
Og klæðið Jiaut inn í svefnstofuna
og eftir það var ekki eitt tröll lif-
andi el'tir í allri höllinni. Síðan fóru
þau heim, en komu þó við i fjár-
hirslunni og tæmdu hana.
Þegar þau komu yfir stóra vatnið
sá Gróa, að þiðurinn sat bak við
runna og svaf. Og þá kallaði hún:
Klæði, klæðið mitt, fljúgðn svo lágt
að þiðurinn detti af greininni sinni!
Og samstundis valt þiðurinn nið-
ur í grasið og þegar hann vaknaði,
leit hann forviða i kringum sig. Við
hliðina á honum lá klæðið og þar
sátu þau öll og jafnvel rottan skelli-
hló. Gróa sagði:
„Það er gott að aka hægt, en enn-
þá betra er að aka hart!“
„Ekki þegár maður fellir skikkan-
lega sofándi þiðra af greininni
sinni,“ muldraði þiðurinn.
„Hoppaðu upp og vertu samferða
og vertu ekki styggur", sagði Gróa,
Og svo þutu þau heim. Og siðan
lifðu þau vel og lengi. Foreldrarnir
keyptu höfuðbólið og rottan og þið-
urinn áttu heima hjá þeim til æfi-
loka.
þá konuna cina, sein sagði honum
grátandi, að ræniiigjar hefði farið
með sex kýrnar og manninn sinn.
Ræninginn trúði Jjessu og fór. En
trúir þú þessu? Líttu á myndina
og þá býst jeg við að þú finnir kýrn-
ar og bóndann.
líjer sjer maður nokkurn hluta
slœrstu fhigvjelarinnar, sem liretar
eiga. Hún getur flutt W farþega auk
áhafnar og póstflutnings og er i
föstnm feröum milli London og
Parisar. Efst á myndinni sjer maðiir
á hreifilinn og neöst annaö hjólið.