Fálkinn - 25.06.1932, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
Hundurinn Pjetur og
Ludvig Kristiansen. Eftir MARIE BÖCKMANN.
Það var hundur um borð hjá
okkur á „Sæslöngunni“. Hann
hjet Pjetur, kolsvartur og loð-
inn. í hvert sinn sem við kom-
um til Liverpool og það var
venjulega einu sinni á ári —
þá ljet Johnsen skipstjóri klippa
Pjetur svo að hann liktist ljóni,
með heljarmikið fax og hala-
skúf.
- Þetta fer honum vel, sagði
skipstjóri.
En Pjetur var ekki á sömu
skoðun. Jeg læld að honum
iiafi liðið illa og skammast sín
fyrir skartið. Að minsta kosti
skreiddist hann jafnan á eftir
inn i kofa sinn og hringaði sig
þar inni í horni. Og þarna lá
hann timunum saman. Hánn
var áreiðanlega móðgaður.
Pjetur hafði sem sje manns-
vit.
Svo var skipstjórinn vanur
að koma með rcglulega gott
steikarbein, og látast missa það
rjett fyrir framan Pjetur? Hann
snerti ekki beinið en leit beint
á skipstjórann, eins og hann
vildi segja: Nei, jeg snerti það
ekki-
Og þetta svar varð skipstjóri
að sætta sig við.
Því að Pjetur hafði mannsvit.
Og svo var skipsdrengurinn
sendur inn í borgina til að
kaupa tíu reyktar sildar. Revkta
síld stóðst Pjetur ekki.
Síldarnar vorn látnar á disk
rjett fyrir ntan kofa hans, þvi
að það þýddi ekki að bjóða
Pjetri upp á það að jeta af þil-
farinu.
Svona, Pjetur, gerðu svo
vel. Vertu nú góður hundur.
Og þá skreiddist Pjetur á
fætur, en fór sjer að engu óðs-
lega. Fyrst át hann cina síld
með mestu liægð og svo aðra á
sama hátt. En skipstjóri stóð
hlæjandi álengdar og mælti:
Pjelur, þetta er nú eins og
það á að vera!
Jeg held að Pjetur hafi verið
æðstur allra á „Sæslöngunni“.
Að minsta kosti hraut aldrei
neinum stygðaryrði til hans. En
það stafaði hka af því að Pjet-
ur liafði gert skipstjórann að
þeim manni, sem hann var.
Pjetur hafði læknað i honum
gigtina, þótt fjórir læknar liefðu
áður gefist upp við það og
lækningakonan í Lundi.
En heima á Ærö, þar sem
Jolmsen átti heima var gamall
hjeraðslæknir og hann sagði að
lokum, þegar meðul hjálpuðu
ekki neitt.
--- Johnsen, sagði hann, nú
verðum við að reyna heimilis-
ráð. Farið þjer og kaupið svart-
an hvolp — en hann verður að
vera kolsvartur og ekki eitt ein-
asta hvítt hár á honum. Og
verðið má tll að standa á stakri
tölu. Skiljið þjer það?
Jú, Johnsen skildi það.
Og svo verðið þjer að
halda kvrru fyrir lieima í vetur
og sitja með hvolpinn á kjölt-
unni. En einu sinni á dag gang-
ið þjer út i skóginn og teymið
hvolpinn með vður í handi
og það á lika að vera svart. Ef
þetta dugar ekki þá er jeg ráða-
laus.
En það dugði það dugði
ágætlega. Eftir svo sem mánuð
var skipstjóra mikið farið að
batna og um vorið var hann
albata. Gigtin hafði hlaupið í
Pjetur og veslingurinn skalf
oft og nötraði, svo að það var
auðsjeð hvernig gigtin hamað-
ist i honum.
Að vísu sagði læknirinn að
Pjetur findi ekki neitt til, og
honum batnaði alveg á fyrstu
sjóferðinni.
En það getur hver skilið, að
skipstjóri átti hundinum mikið
upp að unna.
Mjer er líka óhætt að full-
vrða, að aldrei kom svo nýtt
kjöt um borð, að Pjetur fengi
ekki af því eins og hann gat í
sig látið, hvernig sem fór um
skamt okkar hinna.
Og skipstjórinn sagði jafnan:
Að vísu er Pjetur hundur,
en hann er framúrskarandi
lnindur.
Samt sem áður hvgg jeg' að
Johnsen liafi ekki þótt jafn
vænt um hundinn og Ludvig
Kristensen, —- það var mat-
sveinninn. Ilann var lika frá
Ærö. Hann hafði kent Pjetri
óleljandi listir. ()g það voru
engar smávægis listir. Jeg ætla
ekki að minnast á annað eins
smáræði og það, að stökkva yfir
slaf, eða liggja sem dauður —
og þó leysti Pjetur þær þrautir
ágætlega. Þegar hann þóttist vera
dauður hreyfði hann hvorki
legg eða lið, og það var sama
hvernig við mjálmuðum eða
skræktum hjá honum hann
deplaði ekki augunum. . . En
þið hefðuð átt að sjá hann sitja
á afturlöppunum, með liatt á
höfði og kritarpípu í kjaftin-
um það var dæmalaust. Og
svo hygg jeg að Pjctur hafi þekt
á klukkuna. Ilann vissi upp á
hár hvenær matmálstímar voru.
Ludvig gleymdi því slundum,
en þá fór Pjetur og sótti hann,
og Ludvig varð að fara á fætur
og út i eldhús.
Þeim kom ágætlega saman.
Þcir töluðu hlátt áfram hvor
við annan og það var skop-
legt að heyra. Ludvig sagði
honum frá hústað sínum í Ærö,
kúnni, sem mjólkaði 14 merkur
í mál, lómutrjánum og' Ane
það var svstir hans — og
hvað hún væri dugleg' að lesa
og skrifa. Hamingjan má vita
livað hann fræddi Pjetur mik-
ið!
Eitt var það, sem Ludvig'
sárnaði. Þegar skipstjórinn og
hann fóru samtímis í land, þá
varð Pjetur altaf að vera með
skipstjóranum. Það var líka al-
veg sjálfsagt. En Ludvig sárnaði
þetta ákaflega. Þess vegna var
hann lcngi að hugsa um það
að kaupa Pjetur og ráðast á
annað skij).
Einu sinni sagði hann skip-
stjóra frá þessu. Við vorum þá
á Spáni með saltfiskfarm. Lud-
vig kom blindfullur um borð
það gerði hann ætið. Og nú
sagði hann:
Jeg skal borga hundrað
krónur fvrir Pjetur.
Skipstjóri sag'ði honum auð-
vitað að snauta hurtu. Sjer
dytti ekki í lmg að selja Pjetur,
sem'hefði læknað gigtina í sjer,
og sjálfur fengið gigt fyrir vikið.
Jæja, tvö hundruð krón-
ur þá.
Var maðurinn vitlaus, að ætla
að horga tvö lnmdruð krónur
fvrir lnmd? Og þó var Pjetur
þess virði.
En skipstjóri vildi ekki selja
hann.
Ludvig var lítill maður og
svartur á brún og brá. Hann
var altaf óhreinn. Ekki var
hann mikill snillingur í mat-
reiðslu, en |)að var ekkert ilt í
honum. Það var gaman að
iievra hann tala nm húsið heima
í Ærö. Foreldrar hans voru
dánir og liann átti engan að
nema Ane, en hún var gift
söðlasmið í Rudköbing, og þau
höfðu hlaðið i niður börnum.
Það var þvi elcki undarlegt
þótt Ludvig findist stundum að
hann væri einstæðingur.
Oft og tíðum sagði hann: Þið
eigið kærustu, eða konu, eða
föður, eða móður, sem þið get-
ið verið hjá. En hvað á jeg
einstæðingurinn ?
Annars var hann ekki fátæk-
ur. Húsið hafði verið selt og þar
sem börnin voru ekki nema
Ivö, l'jekk hvort þeirra lóOO
krónur. Ludvig lagði sinn hlut
i banka, og honum datt ekki i
luig að skerða hann, á hverju
sem valt. Hann ætlaði að kaupa
sjer hús fyrir þetta fje þegar
hann gifti sig.'
Það var
hredda í Trangisvog i Færeyj-
um — en þaðan sigldnm við
með fisk til Spánar. Hún var
kölluð Sanna en hjet vísl
Súsanna Eliasdóttir. Foreldrar
hennar áttu heima í litlu gulu
luisi rjctt hjá bryggjunni og
það var nokkurskonar sam-
komustaður sjómanna. Ég kom
þar ckki — mjer þótti of ó-
þrifalegt þar. Faðirinn var sí-
fullur, móðirin hræðilegur
kvenvargur og báðar dæturnar
•— hin hjet Elísabét — voru
lausar á kostunum og góðir
vinir allra enskra sjómanna.
Nei, þangað vildi ég ekki
koma.
En Ludvig' var þar öllum
stundum — því að Súsanna
hafði komist að þvi, að liann
átti 1500 krónur.
Þið megið reiða ykkur á að
jeg reyndi að koma vitinu fyrir
hann.
- Heimskinginn þinn, sagði
jeg. Asninn þinn, sagði jeg. Þú
æltir að geta sjeð það á stelp-
unni að hún lingsar aðeins um
peningana þina. Sjerðu það
ekki?
— Jú.
Og samt leggurðu lag þitt
við hana! Þú hlýtur að vera vit-
laus.
Nei, sagði Ludvig. Jeg er
*hara að þreifa fyrir mjer. Það
vcrður ekkert úr þessu.
Jú, jeg hefði nú sagt það.
Einhvern góðan veðurdag
koin þangað nokkurs konar
trúboði frá bindindismönnum,
það var þorpari. Hann hafði af
mjer fimm krónur og hann fór
án þess að borga húsaleigu. En
því verðnr ekki neitað, liann
var mælskur. Hamingjan hjálpi
okkur, hvernig hann þrnmaði
yfir þeim. Fyrst ávítaði hann
þau fyrir að selja húsgögn sín
að veði — en það var ekki satt,
því þar er enginn veðlánari. Og
svo kom röðin að húsbóndan-
um, sem kom fullur heim, mis-
þyrmdi konu og börnum og
gerði úr þeim ræningja og
morðingja, sem enduðu i hin-
um eilífa eldi. Og svo lýsti hann
með hjartnæmum orðum því
heimili þar sem hjónin læsi á
hverjum degi í biblíunni, þar
væri blóm í gluggnnum og kan-
arífugl, nóg að bíta og brenna,
maðurinn í bindindisfjelagi og
konan fengi nýjan kjól á hverjn
ári og svo framvegis.
Allir gengu í bindindisfjelag-
ið.
Jafnvel hinn gamli fylliraftur
Elias, faðir Súsönnu. Og konan
og dæturnar. Það var skoplegt.
Og litlu seinna sagði Sanna
við Ludvig.
— Þú verður að ganga í fje-
lagið. Og heimskinginn lofaði
því.
Daginn eftir var laugardag-
ur og við fengum kaupið okk-
ar. Og svo fengum við okkur
talsvert neðan í því og Ludvig
var varla ferðafær er hann
slami
rauðhærð