Fálkinn - 19.11.1932, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
skrifa þegar þœr eru ástfangnar.
Sir Edmond hefir víst fengið mörg
þesskonar brjef, bæði fyrir og eftir
að hann kyntist Lindu. Því að þetta
göfugmenni leikur sjer aðeinn að
ungum stúlkum, og aðeins meðan
lionum sjálfum sýnist. Það er sjer-
grein hans.
— Eruð þjer bráðum búin? tók
sir Edmond fram í.
— Ekki enn, svaraði hún rólega
án þess að líta á hann. — í einu af
brjefum sínum lofaði Linda því að
hitta þennan herra á gistihúsi fyrir
utan borgina — alein. Sem betur
fór sveik hún þetta loforð á síðustu
slundu, en sir Edmond hefir þetta
brjef enn í sínum vörslum.
— Það er engin 'sönnun til fyrir
því, að hún hafi svikið loforðið —
— Sir Edmond þagnaði í miðri
setningu er hann leit augu Dervenls
tindrandi af reiði.
— Það er satt, sagði Maggie. —
Það er engin sönun til fyrir þvi að
hún hafi svikið loforðið, en vegna
þess lieldur þessi heiðursmaður
brjefinu, að hann máske geti keijpt
sjer sönnun fyrir því gagnstæða.
— Yður er hollara að gæta vel
að hvað þjer segið, ungfrú Fair-
weather!
— Jeg fullvissa yður um að jeg
haga orðum mínum mjög gætilega,
sir Edmond. Jæja, Dervent, jeg veit
ekki hvað aðrar ungar stúlkur gera
þegar þær vilja losna úr klónum á
þcssum ómótstæðilega flagara, en
jeg veit hvað gerðist þegar hún varð
ástfangin af ungum manni, sem bað
hennar. Hún skrifaði sir Edmond
og grátbændi hann um að fá brjef-
in sín aftur ef þau væri til cnn, Og
hún l'jekk það svar, að hann n un li
sjálfur afhenda manninum hennar
þau á brúðkaupsdegi þeirra.
— Og það ætla jeg mjer líka, sagði
sir Edmond og glotti nístingslega.
Maggie gaf Dervent aftur merki um
að hafa sig hægan.
—Systir mín skrifaði þrásinnis
og bað hann, en órangurslaust. Ungi
maðurinn sem hún er heitin, er prúð
menni og fyrirmyndarmaður í aíla
slaði, en afar afbrýðissamur, og hún
þorir ekki að segja honum frá, að
hún hafi verið ástfangin af þessum
manni. Þessvegna þorir hún ekki
heldur að lofa að giftast honum og
vinátta þeirra er að fara út um þúf-
ur, vegna þess að liún þorir ekki að
ákvarða sig. Yðúr finst máske und-
arlegt, Dervent, að við höfum ekki
snúið okkur til pabba og beðið hann
að skerast i ieikinn. Hann muiidi
eflaust hafa drepið þennan óþokka,
en það hefði ef til vill koslað hann
sjálfan lifið. Þvi að faðir minn er
veikur lyrir hjarlanu. Jeg liefi líka
hugsað mjer það úrræði að bjóða
honum fje fvrir brjefin. En j)að var
líka varasamt. Hvernig gæti jeg vit-
að hvort hann afhenti þau öll. Jeg
braut heiíann um jiettai og ákvað
loks að ráða mig í vist hjerna. Mjer
faiíst þetta eini vegurinn til þess
að bjarga systur minni. Nú er sag-
an á enda, Dervent. Og nú vitið þjer
ástæðuna til þess að jeg er hjer á
heimilinu, þegar fjölskylda mín og
allir kunningjarnir halda, að jeg sje
að skemta mjer norður í Skotlandi.
Og þetta er ástæðan til þess, að sir
Edmond finnur mig Jyrir framan
opinn peningaskápinn sinn klukkan
þrjú um nótt. Jæja, jeg hefi þá kom-
ist að því að þessi maður rekur
þessa „atvinnu“ í stórum stíl, eins
og þjer sjáið á öllum brjefaböggl-
unum þarna. Hún sparkaði í einn,
sem næstur henni var. — Það eru
miklu fleiri inni i skápnum. Viljið
jijer gera svo vel að athuga, hvort
þjer finnið ekki litinn böggul með
brjefum, skrifuðum ó bláan pappír.
Hann er víst ekki þykkur — tíu
brjef i mesta lagi, held jeg.
— Auðvitað vil jeg hjálpa yður,
svaraði Dervenl. Sir Edmond sem
hafði setið þegjandi meðan á sög-
unni stóð, eins og hún kæmi honum
ekkert við, greip nú skammbyssuna
og miðaði á Dervent.
— Ef þjer snertið á-skápnum er-
uð þjer þjófur, sem jeg hika ekki
við að skjóta, öskraði hann. Dervent,
sem hafði staðið allan tímann með
símtólið í hendinni tók upp hnif og
skar á þráðinn. Svo fleygði hann
símtólinu út i horn. — Þelta skuluð
þjer fá borgað, fnæsti sir Edmond.
— Ætlið þjer að afhenda ungfrú
Fairwether brjefin, sir Edmond?
spurði Dervent og byrsti sig. —
Italdið þjer að jeg sje gunga?
— Nei, nei, systur minnar vegna
megið þjer ekki lála verða hneyxli
úr þessu, stundi Maggie þcgar hún
sá hvað Dervent ætlaðist fyrir. Der-
vent sneri sjer að henni.
—- Yðar vegna skal jeg gera hvað
sem vera skal. Hvað á jeg að gera?
En Maggie svaraði ekki. Henni
virtist snúast hugur. í staðinn fyrir
stillinguna og róna varð henni nú
órótt, augun urðu hvarflandi og hún
riðaði nokur skref aftur á bak. Hún
greip í bakið á liáum hægindaslól
til að styðja sig en hneig niður bak
við liann.
Dervent skundaði til hennar. Hann
var liræddur um að það hefði liðið
yfir hana, en sá brátt að hún liefði
hnigið niður af þreytu.
— Það er ekki furða, þó að þjer
þolið þetta ekki lengur, sagði hann
blíðlega.
— Nei, jeg þoli ]mð víst ekki leng-
ur, hvíslaði hún. Mjer hefir fallist
hugur.
— Treystið mjer, Maggie, sagði
hann og tók utan um hana. Hún
hallaði sjer að honum og lokaði
augunum.
— Hvað þetla er fallegt! sagði sir
Edmond hæðnislega og gaut til
þeirra augunum. — Nærri því eins
og við dánarbeð. En því fyr sem
þið hypjið ykkur burl úr mínum
húsum, því betra er það fyrir ykkur,
Jeg vil ekki láta gera mjer ónæði
leiigur um miðja nótt! Maggie stóð
upp. Það var auðsjeð, að hún hafði
gefist upp.
— Jeg ætla að fara meðan jeg
hefi mátt til þess, Dervent. Jeg við-
urkenni, að mjer hefir farist óhöndu-
legar en vera skyldi — það þarf
meiri kænsku til að yfirbuga mann-
inn þarna.
— En er það ekkert, sem jeg get
gert fyrir yður, Maggie?
Hún hristi höfuðið. — Ekkcrt!
Jeg er ánægð ef þjer fylgið mjer út.
— Þá skuluni við koma, svaraði
hann og tók i höndina á henni.
Um leið og þau gengu fram hjá
skrifborðinu stöðvaði sir Edmond
þau með því að miða á þau skamm-
byssunni. — Þjer, Dervent farið
ekki yfir þroskuldinn þarna, ef yð-
ur langar ekki til að la kúlu i haus-
inn. Ungfrú Fairwealher, þjer eruð
skrambi slungin, en yður dettur þó
víst ekki í hug, að jeg sleppi yður
án jiess að rannsaka yður.
Dervenl ætlaði að berja hann, en
Maggie gekk á milli. — Látum hann
gcra það, þá sleppum við loksins.
Hún titraði meðan sir Edinond var
að þukla á henni ofan frá öxlum og
niður á hnje. Sem betur fór var kvöl-
in slutt.
— Nú gelið þjer farið, sagði hanli
lægar hann var búinn. — Þjer skul
uð segja systur yðar, að jeg skuli
halda orð mín. Hann hló sigri hrós-
andi. Iiún flýtti sjer lil Dervents.
— Fljótt! livíslaði hún hás.
Úti á götunni komu þau auga á
bifreið. Dervent hrökk við þegar
hann heyrði hana nefna staðinn,
sem bifreiðarstjórinn átti að aka á.
Eftir öllu að dæma var hún dóttir
Fáirweather, auðkýfingsins mikla.
Hann andvarpaði — þá var æfin-
týrið víst úti.
— Systir min biður mín, sagði
hún eftir dálitla stund. .Teg hringdi
til hennar þegar jeg hafði náð í
lyklana hans. Dervent vissi ekki
hverju hann átti að svara.
— Dervent, jeg get ekki þakkað
yður nógsamlega, sagði hún svo.
Það er alls ekkert að þákká.
Mjer þótti leitt, að jeg al ekki lál-
ið neitt til mín taka, svaraði hann
stilllega.
— Ef þjer haldið að jeg hafi ekki
haft gagn af yður, skuluð þjer stinga
hendinni ofan í vinstri jakkavasann
yðar!
Hann gerði það og dró upp bi jefa-
bcggul, bláleitan á lit.
Jeg var altaf með brjefin — í
sokkunum mínum, sagði hún.— En
án yðar hjálpar hefði jeg aldrei kom-
ist út úr húsinu með þau. Það var
ágætt að stóri hægindastóllinn skyldi
vera þarna.
Hann varð frá sjer numinn af
gleði og faðmaði hana að sjer. — Ó,
Maggie, þú ert afbragð, sagði hann,
en mundi svo alt í einu hver hún var.
Æ, fyrirgefið þjer, ungfrú Fair-
weatlier.
— Dervent, sagði hún og hallaði
sjer upp að honum. —- Mjer er það
ekkert á móti skapi, að þú kallir
mig Maggie.
Ög hjerna endar sagan, þó að i
raun og veru sje hún eiginlega að
byrja, hvað Maggie og Dervenl snerti.
í Spessart eða Spætuskógi i
Þýskalancii er barnaþorpið
„Vegamótþar sem börn úr
ölliun landshlutiun Þýska-
lands oij af allra stjetta fólki,
dvelja í sumarleyfinu.
Þar sem barnaþorpið „Weg-
scheide“ nú er, var áður heræfinga-
völlur. Nú er þarna sumarskqli, þar
sem þúsundir barna á aldrinum 10
til 15 ára sækja sjer þrótl og heil-
brigði i 4—ö vikur á hverju sumri.
Barnaþorpið á „Vegamótum" hefir
nú verið starfrækt meira en 12 ár
og hefir hlotið álil og athygli eigi
aðeins i Þýskalandi heldur viðsveg-
ar um heim og útlendir uppehlis-
fræðingar gera sjer ferð langa leið
tii þess að kynna sjer staðinn. 1
sumar, sem leið, sendi IIorace-Man
skólinn við Columbia-háskóla fjölda
barna þangað. Má marka af siðustu
heimsókn erlendra uppeldisfræð-
inga hve víða gætir áhrifanna frá
Vegamótum, því þarna komu saman
á fund frægir uppeldisfræðingar frá
Englandi, Norður- og Suður-Ame-
ríku, Suður-Afríku, Ástraliu, Ind-
landi og Japan — innan um hálft
a'nnað þúsuncl þýsk börn.
í þessum einkennilega barnabæ,
eru 33 bárujárnsvarðir timburskál-
ar og nokkur steinhús. Samtíinis er
hægt að hýsa þarna 1500 börn, og
liafa þau sín „borgararjett indi"
meðan þau eru á skólanum og kjósa
sjer borgarstjóra úr hójii kennar-
anna'; er hann með festi um háls-
inn, sem tákn virðingar sinnar.
Sömuleiðis kjósa þau sjer lögreglu-
stjóra. Foringjar nemendahópanna
mynda „sambandsráðið“. Hver
foringi og flokkur hans búa saman
við algert jafnrjetti; borða allir sama
óbrotna en kjarngóða matinn og
sofa allir á samskonar hálmdýnum.
Þarna búa allir við sönni kjör, hvorl
þeir eru ríkir eða fátækir og kynn-
asl liver kjörum annara af heimil-
unum. Foringinn er foringi og ekk-
ert annað, hvort heldur hann er
ungur barnakennari eða lærður pró-
fessor. Börn úr dýrum einkaskólum
búa með börnum úr fátæklingaskól-
unuin, leika sjer við þau og fara i
gönguferðir með þeim, stúlkurnar
slaga sokka og l'esta hnappa —
drengirnir sækja vatn, bera inn eldi-
við og eru í snúningum. Hefur skól-
anum tekist að skafa út allan stjetta-
mismun og gera nemendurna sam-
rýmda, betur en að jafnaði leksl í
barnaskólúm. Þremur stundum á
dag er varið til hagnýtrar kenslu.
A vellinum fyrir framan borgar-
stjórahúsið gnæfir ferhyrndur
klukkuturninn yfir toppana á greni-
trjánum. Klukkan vekur „borgar-
ana“ á morgnana og undir eins og
þeir eru komnir á fætur hefst morg-
unhreyfingin: stuttar leikfimisæfing-
ar úti í læru morgunloftinti. Síðan
kemur morgunbaðið og á eftir þvi
„húðstrokur“. Að þvi loknu fá hörn-
in árbit úti á víðavangi: brauð,
maltkaffi og mjólk. Kenslan fer fram
útj i skógi, uppi í heiði, við þjóð-
veginn — en aðaláherslan er lögð
á iþróttir og líkamsæfingar. Kl.
13.50 til 15 er miðdegishvíld í bæn.
iim. Eftirmiðdagurinn og kvöldið
fer í göngur um nágrennið og athug-
anir á því, sem fyrir augun ber,
garðyrkju, kapphlaup og þessháttar
og eftir kvöldmatinn safnast Vega-
mótafólkið saman á hæðunum fyrir
utan þorpið og dansar hópdansa og
syngur. Þegar fyrstu stjörnurnar
blika á himninum er blásið til heiin-
ferðar og sungið kveldljóð. Og að
svo búnu fara börnin í háttinn.
A Vegamótum hefir verið reynt
að varast að hafa skipulagið ein-
skorðað eins og það er i flestum
skólum, en láta börnin venjast regi-
um án þess að þau taki eftir þvi.
Kenslan byggist á því að kenna
börnum listina að lifa. Náttúran
sjálf og fyrirbæri hennar er notað
sem „kensluhölT1: Sólin, sem er a'ö
renna u'pp, grösin, sem vakna undir
næturdögginni, blómið, sem spring-
ur út, ilmurinn úr jörðinni, skýin á
liimnínum — alt þetta er látið lýsa
margbreytni náttúrunnar og lífsins,
sem hrærisl á jörðinni. Þegar
„vinnuvikan" er iiti kemur sunnu
dagurinn og gúðsþjónustuhald. Fugla
Frli. á bls. 11.